Arctic Monkeys-gitarist Jamie Cook draagt een Nick Cave T-shirt. Hij hangt moe maar ontspannen in de kleedkamer van de Heineken Music Hall, waar de succesvolle band uit Sheffield deze dinsdag en woensdag zetelt. Hij is fan van Cave, vertelt hij, en dat geldt eigenlijk voor de hele band. Als b-kant voor de single Crying Lightning nam Arctic Monkeys zijn oude hit Red Right Hand op, en ook live staat dat nummer regelmatig op de setlist. “We hebben hem één keer ontmoet”, vertelt frontman Alex Turner. “Maar hij was net bezig een tafel vol mensen toe te spreken, dus ik heb hem maar niet gestoord. We hebben wel met Bad Seed Warren Ellis gesproken. Die vertelde dat er goedkeuring van boven was voor onze cover. Dat was een hele opluchting.”

Wat een verschil: Nick Cave, de oude rocker, die uitgroeide tot een welbespraakte, charismatische gentleman. Alex Turner, de 23-jarige halfgod van de Britse popmuziek, met een geniaal gevoel voor hooks en melodieën, maar een zeldzaam moeizame prater. Alex Turner kan prachtig zwijgen en welgemeende, langgerekte 'eeeeh's' uitstoten. Wát hij zegt is soms opvallend raak en beeldend, en dat zal niemand verbazen. Turner wordt per slot van rekening geroemd om zijn scherpzinnige teksten, alsof hij het dagelijks leven in Britse steden onder een vergrootglas legt. Meer specifiek: het Britse leven bij maanlicht.

Een flink deel van Turners kleine verhaaltjes speelt zich af in de nacht. Van de eerste hit I Bet You Look Good On The Dancefloor, via het katerige Riot Van naar het nieuwe album Humbug, met onder meer Secret Door en de nieuwe single Cornerstone. Cornerstone – de ballade van Humbug – luistert als een kroegentocht. Van The Battleshop naar The Rusty Hook volgen we de hoofdrolspeler op een radeloze zoektocht naar zijn verloren liefde. In elke vrouw denkt hij haar te herkennen. Het dichtst bij komt hij in het laatste couplet, als hij haar zus tegen het lijf loopt in de zweterige club die het liedje zijn titel gaf. Of hij haar de naam van haar zus mag toefluisteren, vraagt hij. “You can call me anything you want”, is haar antwoord. Een eenvoudig verhaal van liefdesverdriet, maar de kracht zit hem in die setting. “Met die pubs zijn we opgegroeid”, zegt Jamie Cook.

“The Battleship is inderdaad een echte pub, met allerlei tierelantijntjes”, zegt Turner. “The Rusty Hook stel ik me voor als een gastropub, een pub waar je ook wat kunt eten.” “Je kunt er een broodje lever aan de bar bestellen”, vult Cook aan. “De Parrot's Beak is een soort club, waar je later op de avond heen gaat”, zegt Turner. “Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit bij stilgestaan. Maar ik geloof wel dat je gelijk hebt. Veel nummers spelen in de nacht. Waar dat door komt weet ik ook niet zo goed. Misschien kunnen sommige dingen het daglicht niet aan. Ik hou nu eenmaal van lange schaduwen. Ik ben zelf ook een soort uil. Ik heb gisteren en vandaag het daglicht nog niet gezien. Daar voel ik me op zich prima bij, maar op den duur gaat het aan je vreten.”

Dat Turner die opvallende rode lijn in zijn eigen teksten nooit had opgemerkt, is exemplarisch voor de band. Zo realiseerde de band zich naar eigen zeggen ook niet dat ze het hun publiek op Lowlands behoorlijk lastig maakten. Ze startten hun afsluitende set in de Alpha-tent met bijna alleen maar nieuwe liedjes, van het album dat die dag pas in de winkel lag. Het leek haast wel een statement, maar dat was het volgens Cook niet. “Daar hebben we niet te veel over nagedacht. We waren gewoon enthousiast over de nieuwe liedjes en willen altijd vooruit.”

Het Lowlands-optreden zorgde voor meer vraagtekens. Zoals altijd speelde de band strak, maar zonder beweging of publieksinteractie. Alex Turner leek zich te verschuilen achter zijn nieuwe coupe – lang haar. Heel af en toe maakte hij één oog vrij, waarmee hij naar de nok van de tent tuurde. “Ik kijk vaak naar de oplichtende EXIT-bordjes”, zegt Turner. “En naar de haters die naast de uitgang staan. Niet altijd hoor. Soms heb ik het gevoel dat ik mijn tekst kwijt raak. Dan zoek ik iemand in het publiek die alles uit zijn hoofd kent. Ja, ik vind live spelen leuk. Het is wel eens hard werken, maar deze tour gaat het meestal vanzelf.”

Die constante blik vooruit zorgt ervoor dat de band een enorme drive heeft. In vier jaar tijd bracht de band drie albums uit, tussendoor maakte Turner ook nog een album met Miles Kane onder de naam The Last Shadow Puppets. Turner heeft een stapel notitieblokken, vertelt hij, met mooie zinnen en een heleboel pijlen. Komt na Humbug weer een zijproject? Of is een nieuw Monkeys-album al in aantocht? En zo ja, hoeveel invloed gaat de band die op repeat staat in de tourbus – Led Zeppelin – hebben op het bandgeluid? “Ik weet het eerlijk gezegd nog niet”, zegt Turner. “Maar we hebben het er op dit moment wel veel over. We hebben goede ideeën, dus misschien moeten we maar snel weer gaan opnemen. Ik heb al wel wat nieuwe nummers geschreven, maar we willen eerst deze tour zo goed mogelijk afmaken. We hebben de oven vast aan gezet, maar we zijn nog bezig met het snijden van de wortelen.”

Humbug van Arctic Monkeys verschijnt op Domino/Munich. Bekijk nu drie nummers van Arctic Monkeys live op Lowlands. Woensdagavond 11 november speelt Arctic Monkeys nog in de Heineken Music Hall.