Arctic Monkeys-drummer Matt Helders heeft niet alleen gevoel voor drumstokjes, hij maakt ook leuke YouTube-filmpjes. Misschien wel de leukste: een bezoekje aan de mansion van P. Diddy. De rapper leidt de bleekneus uit Sheffield rond in zijn gigantische keuken, langs zijn giraffenbeeldjes, de witte banken en de Grammy’s. En achter in de tuin ligt James Ford, Arctic Monkeys-producer en de ene helft van Simian Mobile Disco, face down op een bank. “Dat is nou James van Simian Mobile Disco”, zegt Diddy met zijn gebruikelijke bravoure. “Een dj nota bene. Die hebben vaak een grote mond, maar als ze op mijn feestjes komen gaan ze ineens out.”

“P. Diddy’s mansion was glamoureus”, lacht James Ford. Hoe hij precies met zijn neus naar beneden op dat tuinbankje belandde, wil hij liever niet kwijt, maar het was een van de hedonistische feestjes die Simian Mobile Disco de laatste jaren bezocht. Sinds een jaar of vier zijn Ford en zijn maatje James ‘Jas’  Shaw toegetreden tot de dance-wereld. Ze lieten de geëxplodeerde indierockband Simian achter zich en maakten met veel succes een danceplaat. Singles als It’s The Beat en Hustler werden hits op alternatieve dansvloeren. Binnenkort verschijnt het tweede album, Temporary Pleasure. Donderdag 16 juli speelt het duo op 5 Days Off in Paradiso. “We hebben met Diddy opgetreden in Amerika”, zegt Shaw. “Hij is helemaal into techno. Dat is geen pose, hij vindt het echt te gek.”

Temporary Pleasure, dat kan gaan over de carrière van het duo, over dansmuziek, over seks of over het leven zelf. “Ja”, zegt Shaw. “Dat allemaal. In eerste instantie ging het over het nachtleven, dat een tijdelijke vlucht is uit het echte leven. Maar het gaat ook over de veranderde muziekwereld, die steeds sneller is geworden. Je kunt niet op je lauweren rusten. Mensen horen je muziek zodra je het af hebt, en gaan direct door naar het volgende.”
“We voelen ons wel thuis in die snelle wereld”, zegt Ford. “Mensen worden gedwongen creatief te zijn. Er is een overvloed aan – voornamelijk slechte – muziek, en alleen de briljante dingen blijven over.”

P. Diddy is niet de enige rapper die tegenwoordig van Europese dansmuziek houdt. Kanye West samplede al een track van Daft Punk, en zo zijn er meer. “Een goede zaak”, zegt Shaw. “Amerikanen begrijpen dansmuziek ineens heel goed de laatste tijd.” Omgekeerd belandde op het nieuwe Simian Mobile Disco-album een hiphoptrack, naast hedendaagse Duitse techhouse, disco, pop en electro. Kortom: een allegaartje. “We hadden van tevoren een plan in ons hoofd. We wilden een instrumentaal cosmic techno album maken, maar dat werd ongelofelijk saai”, zegt Shaw. “Het keerpunt kwam toen we op een dag de studio in gingen zonder een idee wat we zouden gaan doen. Dat werkte veel beter. Werken vanuit de intuïtie.”
“Wij roepen vaak iets, en doen vervolgens compleet het tegenovergestelde”, concludeert Ford.

Dat blijkt wel. In oude interviews zei Simian Mobile Disco regelmatig dat het niet te veel bekende vocalisten wilde gebruiken, want dat zou alleen maar afleiden van de muziek. Op het nieuwe album is een hele rij bekendheden aangetreden. Beth Ditto van Gossip bijvoorbeeld, Jamie Lidell, Hot Chip, Chris Keating van Yeasayer. “We hebben geen grote Amerikaanse rappers”, zegt Ford. “Het was bovendien geen vooropgezet plan. We hebben verschillende zangers uitgeprobeerd, en dat pakte goed uit.”
“We zijn gewoon leugenaars”, zegt Shaw. “Of we hebben geen principes. We laten graag in het midden welk van de twee.”

Uitgerekend de grote hoeveelheid bands die de heren begeleiden in de studio, ontbreekt op het album. Geen Alex Turner, geen Florence and the Machine, geen Little Boots. Ook geen Klaxons, die bezig zijn aan een never ending studioproject dat naar verluidt al eens in zijn geheel in de prullenbak verdween. “Ik wil niets over dat album zeggen”, verklaart Ford. “Hoe meer erover gepraat wordt, hoe kleiner de kans dat het snel af komt. Het album komt er, en het wordt geweldig.”
“Het gekke is: iedereen repeteert in hetzelfde gebouw als waar onze studio zit. Maar het voelde niet goed om met hen te werken”, zegt Shaw.
“Alex Turner speelt bongo’s op track 5”, zegt Ford.

Met zo’n grote hoeveelheid karakters in de studio moet het moeilijk zijn de eigen ziel nog door te laten schijnen. “Ik vind dat we erin geslaagd zijn een coherent album te maken”, zegt Ford. “Inderdaad, er zijn veel verschillende zangers, maar wij hebben ze allemaal zelf uitgekozen, en wij maken de muziek.”
“Het idee dat je je ziel moet weergeven in een album, dat vind ik een gevaarlijke gedachte. Het is vaak een belemmering van de creativiteit. Muzikanten hebben het gevoel dat hun hele persoonlijkheid gereflecteerd moet worden in de muziek. Binnen een band leidt dat bijna altijd tot ruzies”, aldus Shaw.
“Hoewel er vanuit die grondgedachte natuurlijk geweldige muziek gemaakt is, zijn de resultaten ook vaak cheezy of egocentrisch”, zegt Ford.
“Het ergste wat je als muzikant kunt doen is denken: wie zijn we? En hoe moeten we dat uitdrukken? Dan ben je bezig met hoe anderen jou zien. Dat is de val waar veel bands bij hun tweede plaat in trappen”, zegt Shaw.
“Razorlight.”
“Tegelijkertijd moet dansmuziek ook iets menselijks hebben. Het gaat vaak mis als het te functioneel of mechanisch is. Daarom is veel dansmuziek zo gezichtsloos. Het moet op een emotioneel niveau werken, niet omdat de kickdrum zo ongelofelijk hard is.”

Precies dat omschrijft Jamie Lidell in een van de songs op Temporary Pleasure, een song die net als single Audacity Of Huge draait om de tegenstelling tussen oppervlakkigheid en emotie. “The Sex Machine… the Man Machine… and everything in between”, zingt hij. Waar plaatst Simian Mobile Disco zichzelf?
“Precies in het midden lijkt me ideaal”, zegt Ford.
“Jij plaatst jezelf precies midden tussen de Sex Machine en de Man Machine?”, zegt Shaw.
“Nou ja, de combinatie tussen zwarte Amerikaanse muziek en blanke, Teutoonse dansmuziek, dat is voor mij het mooiste wat er is.”

Temporary Pleasure van Simian Mobile Disco verschijnt 17 augustus op Wichita/V2. Simian Mobile Disco speelt donderdag 16 juli in Paradiso tijdens 5 Days Off.