Oké, het laatste filmpje op de Mastodon site schetst een ander beeld. Daarin reageert drummer Brann Dailor op het verzoek van de presentatrice of hij iets over het album Crack The Skye kan vertellen met: 'it's round, but it comes in a square'. Toch lijkt het erop dat de band meer dan ooit bereid is te praten over het nieuwe album. Crack The Skye is net als zijn voorgangers een conceptalbum met ditmaal als centraal punt een vaag verhaal van een jongen die een spirituele reis maakt. Maar achter dat concept houdt zich het persoonlijke verhaal van Mastodon schuil.

Net als bij het vorige album Blood Mountain bracht Mastodon ook dit keer met Crack The Skye een DVD uit met daarop studiobeelden en interviews met de band. Maar waar het in 2006 tussen de grappen door bij vrij oppervlakkige praatjes blijft, wordt ditmaal bijna elk nummer op de plaat apart besproken. Echt alles wordt minutieus stap voor stap uitgelegd; de songteksten, de gitaarsolo's en welke apparatuur ze waar voor hebben gebruikt.

Mastodon dus als een band met Crack The Skye als groepsprestatie, zo vertelt ook bassist/zanger Troy Sanders. "Het was een emotionele, diepe reis. We hebben ons veel meer dan bij de vorige albums bloot willen stellen door onze gevoelens zo oprecht mogelijk te laten spreken. Twee bandleden belandden kort achter elkaar in het ziekenhuis, ze waren dicht bij de dood. We hadden zoiets van hé, hier gaat het over. Dit willen we vertellen."

Die twee gehospitaliseerde bandleden zijn gitarist/zanger Brent Hinds en gitarist Bill Kelliher. In 2007 liep Hinds een hersenbloeding op wanneer hij na de VMA afterparty betrokken raakte in een gevecht. Kelliher werd eind vorig jaar met spoed naar het ziekenhuis gebracht wegens een acute ontsteking aan de alvleesklier. Beide maken het inmiddels weer goed. Sanders: "We waren bang dat onze band uit elkaar zou gaan door lichamelijk letsels en andere verschrikkelijke dingen. Maar in plaats van daarvan, werd de onderlinge band tussen ons alleen maar sterker. Dat hoor je terug in de muziek; je voelt het, maar je kunt het niet aanwijzen. Het is iets tussen ons vieren. Je kijkt elkaar aan en je merkt dat er iets bijzonders is. De persoonlijke ervaringen van de anderen (Brann uit zich voor het eerst over het verlies van zijn jongere zus door zelfmoord, FF) zijn een stuk heftiger, toch probeerde ik mijn inbreng net zo oprecht en eerlijk over te brengen. Dit zijn wij, Crack The Skye is een reflectie van de band."

Na tien jaar begeeft de progressieve metalband uit Atlanta zich meer en meer richting de status als die van een alom gerespecteerde band als Neurosis. Voorganger Blood Mountain bezorgde Mastodon een Grammy nominatie en werd door verschillende sites met een 10 beoordeeld, te meer vanwege hun grensoverschrijdende stijl. Met Crack The Skye zetten ze weer een stap vooruit. Zeven songs zijn uitgesmeerd over 50 minuten en toch kun je stellen dat dit album de meest toegankelijke tot nu toe is: de lengte speelt geen rol, doordat je de vrije atmosfeer waarin het album is gemaakt, proeft. De band speelt in op je oergevoel. 

Maar het meest opvallende aan Crack The Skye is toch vooral de zeer aanwezige klassieke rocksound. Hoezeer dit album ook een groepsklus was, toch hadden ze voor dit geluid hulp van buiten af nodig: Brendan O’ Brien, de producer bekend van zijn werk voor Bruce Springsteen en Pearl Jam. Een niet erg voor de hand liggende keuze voor een metalband. Sanders: "We wilden een classic rock-achtige Mastodon plaat maken. O’ Brien leek ons de perfecte man voor deze klus. We hadden hem nodig om te zeggen welke versterkers we voor welke gitaarsolo nodig hadden om precies dat ene geluid te krijgen. En het werkte, zijn ideeën maakten de nummers beter."

In de filmpjes bij Crack The Skye vertellen Brent, Brann en Bill ook over hun collecties, of beter gezegd obsessies; Brann laat zijn zelf ingerichte babyblauwe 70's cadillac zien, met de naam Twinkel Toes op de voorkant- 'zo noemde mijn oma me vroeger'. Brent zit temidden van zijn monsters collectie, waar zijn hond ('damn it, that dog') het gros van kapot heeft gebeten, en Bill, wiens kind is vernoemd naar Harrison Ford, toont in een overvolle kamer zijn Star Wars poppen. Sanders zegt de enige te zijn die buiten de band er geen obsessie op na houdt. "Al is het wel goed en gezond om er een te hebben. De band is dat voor ons alle vier. En dat is nog altijd een gezonde bezigheid. Ik voel me goed en we kunnen er van leven. Ik zou niet weten hoe het nog beter zou kunnen."