Haar platenmaatschappij zou La Roux hebben gevraagd op het podium een jurkje te dragen, maar de zangeres weigerde. Het lijkt geen vreemde reactie van de 21-jarige Elly Jackson. Ze is een beetje jongensachtig, zo met die grote rode kuif op haar hoofd die tijdens het gesprek meermaals voor haar ogen zakt. En ze is er eigengereid genoeg voor, afgaande op haar muziek. Haar gelijknamige debuut staat vol synthpopliedjes met kitscherige ondertoon. En dan die kopstem van haar, waarmee ze toch wel het meest opvalt. Ze scoorde er in thuisland Engeland bijna een nummer 1 notering mee, alleen Michael Jackson behield haar van de hoogste positie.

Toch spreekt ze het jurkjes verhaal tegen. “Dat is me nooit gevraagd, ze kennen me nu wel zo’n beetje. Ik draag geen jurkjes, nooit. Ik zou mezelf niet zijn als ik een jurkje zou dragen. Ik zou me juist minder vrouwelijk voelen. Het is net als Annie Lennox vroeger in een jurk, dat is vreemd. Niet dat ik me muzikaal met haar op dezelfde hoogte wil stellen, maar qua type hebben we best wat van elkaar weg.”

Niet dat ze niets met kleding heeft. Tijdens de promodag in Amsterdam ligt ze in een gladde, blauwe glinsterlegging en kleurrijk bovenstuk languit op een bank. Het is een vintage outfit, die ze dankzij voldoende shopervaring op de kop heeft weten te tikken. “Het is een vak om tweedehands kleding te vinden die er juist niet zo uitziet.” Haar eigen creaties draagt ze alleen op het podium. Sinds een jaar ontwerpt ze haar kleding met hulp van Nova Dando, ook ontwerpster voor artiesten als CSS frontvrouw Lovefoxxx. “Voor een fotoshoot konden de stylisten nergens de kleding vinden die ik echt leuk vind. Niet dat ze me ergens toe dwongen, ze respecteerden dat ik niet alles draag. Maar soms wilde ze me toch iets meer in de electro hoek neerzetten. Nova ontmoette ik drie jaar geleden. Ze voelt me goed aan. Het dragen van de juiste kleding is belangrijk voor me, zeker op het podium. Kleren heb ik nodig om me meer performer te voelen. ”

De kleding die ze draagt- op het podium, in haar videoclips of tijdens het gesprek- zijn kleurrijk, maar niet te schreeuwerig of te fel. Zo is het ook met haar muziek. Ze durft het zelf misschien nog niet te zeggen, maar ook muzikaal is La Roux verwant aan Annie Lennox, en dan vooral met haar voormalige band Eurythmics. Haar muziek grijpt terug naar de synthpop van de jaren tachtig. Al kan ze bijvoorbeeld in een nummer als Bulletproof vol daadkracht zingen ‘This time I’ll be bulletproof. I’ll never let you sweep me off my feet’, nergens overschreeuwt ze zichzelf. “Je wilt toch klasse houden en je niet helemaal laten gaan. Ik haat ook new rave, die muziek maakt me ziek. Ik hou van subtiliteit.”

Al zullen er nog genoeg mensen zijn die vallen over haar manier van zingen. Sommigen noemen het zelfs vals. Je moet er ook wel van houden, van die falsetto stem. Maar onzeker wordt ze niet van de kritiek. “Ik vind niet dat ik vals zing, zo van iieehhh, dat ik echt uit de bocht vlieg. De meeste popzangers tegenwoordig kunnen niet eens zingen, die praten gewoon. Het is allemaal zo erg willekeurig en gemiddeld, dat je onmogelijk een mening erover kunt vormen. Als je dan iets anders doet, weet je dat je kritiek kunt verwachten. Je kan ook niet iedereen pleasen. Dat is ook de instelling die je moet hebben, anders word je gek. Veel mensen haten Kate Bush, maar ik hou van haar stem. Oké, soms, maakt het me wel onzeker, als mensen die dichtbij me staan er iets over zeggen. Zo van: ‘om eerlijk te zijn trek ik je stem eigenlijk niet’. Eén keer heeft iemand dat tegen me gezegd. Dat vond ik toch wel moeilijk. Maar nogmaals, je kunt niet iedereen tevreden stellen, denk ik dan maar.”