Of La Roux geen leuk kort jurkje aan wilde doen op het podium, vroeg de platenmaatschappij. Nee dus. Elly Jackson, de roodharige frontvrouw van het Britse duo, laat de sexy pakjes over aan Lady GaGa. Niet dat ze in juten zakken het podium op stapt. De zangeres ontwerpt haar eigen kleding, maar maakt dan vooral kleurrijke colbertjasjes, die het goed doen bij haar jongensachtige gezicht, kuif en glitterschmink. De jonge Londense voelt zich aangetrokken tot 80's hitkanonnen, en dan vooral tot androgyne sterren als David Bowie en Annie Lennox. Er is slechter gezelschap denkbaar. Haar debuut is in elk geval de leukste synthpopplaat van het jaar. Met de nadruk op pop.

Sinds eind vorig jaar is La Roux met onder meer Lady GaGa en Katy Perry verwikkeld in een gevecht om de populairste nieuwe popzangeres ter wereld te worden. De mannelijke helft van het duo – producer Ben Langmaid – is zo onzichtbaar dat we gerust van een solo-act kunnen spreken. In eigen land heeft ze die strijd voorlopig gewonnen: single In For The Kill is de best verkochte single van het jaar tot nu toe, opvolger Bulletproof kwam binnen op nummer 1 en alleen de dood van Michael Jackson stond een nummer 1 debuut van het album in de weg.

La Roux maakt dus muziek voor de mainstream, maar net als haar concurrenten is ze eigenzinnig genoeg om ook een alternatief publiek aan te spreken. Lowlands legde haar al vast voor de komende editie. De spanning zit hem bij La Roux vooral in haar manier van zingen: zo'n beetje de helft van de tijd zingt ze in falset, zoals Jimmy Somerville dat zo goed kon. Voor sommigen is het wellicht een afknapper, maar wie er voor valt, hoort knappe synthpopsongs, die niet alleen familietrekjes vertonen met The Human League en Yazoo hebben, maar ook met bijvoorbeeld Hot Chip. Uptempo is La Roux op zijn best. Het album telt drie absolute killer singles, maar ook italo-ballade Cover My Eyes en het bitterzoete liefdesliedje I'm Not Your Toy mogen er zijn.

De muziek zit vol productionele knipoogjes, die bijvoorbeeld bij Katy Perry ontbreken. De kitscherige elektrische steeldrums in Quicksand, de knullige synthsolo in Bulletproof en het stukje spoken word horror in Tigerlily (horen we daar Ben?) zorgen voor een voorzichtig camp-gehalte, al gaat La Roux nergens over de top. Al met al een sterke popplaat dus, waar zelfs nog om gelachen mag worden. Net op tijd om mee de vakantiekoffer in te gaan.

La Roux verschijnt op Polydor/Universal. La Roux speelt 21 augustus op Lowlands. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.