Twee jaar puzzelen en een verhuizing naar een voor de band vreemd label duurde het, voor Face Tomorrow een waardige opvolger van The Closer You Get kon produceren. Die tijd is goed besteed. In The Dark is het album dat een aantal Face Tomorrow fans misschien doet fronsen, maar het is vooral het album dat een hele nieuwe schare fans zal aanboren.

Eerst dat label. Excelsior Recordings. Spinvis, Johan, GEM, zZz. En nu dus Face Tomorrow. Een bizarre mix. Toch is de stap dankzij het product dat de band aflevert minder groot dan je op grond van de namen zou denken. Excelsior is een liedjeslabel. En onder die definitie kun je elk nummer van In The Dark met gemak schuiven. Van de potentiële hitsingle Overpowered, het pompende A Phoenix And A Deer tot de mystieke paino ballad Trial And Error. “Will you ever break the circle” vraagt Jelle zich in die ballad af. De overgave in zijn zang die je met slechte wil pathetisch zou kunnen noemen, is het antwoord: ja, de cirkel is gebroken. Dit album rekent definitief af met het stigma emo core.

Dan die fans. Ja, Face Tomorrow klinkt melodieuzer dan ooit, minder rauw ook. Maar wees eerlijk. Het zat er altijd al in. Het komt er op In The Dark eigenlijk pas voor het eerst echt goed uit. Jelle Schrooten was altijd al een zanger, geen schreeuwer. Dat geeft hij nu echt alle ruimte. Zoals in Means To An End, dat in de eerste maten overigens klinkt als een iets te heftig ingezet intro van at the close of everyday.

Voor wie meer vergelijkingsmateriaal zoekt, is A Perfect Circle de meetlat. Net als James Maynard Keenan, zanger van zowel Tool als A Perfect Circle, heeft Jelle Schrooten een redelijk ijle ´lucht´stem. Des te beter is de keuze om de schreeuw nu echt helemaal achterwege te laten. Het beste voorbeeld daarvan is Control, dat zo van A Perfect Circle had kunnen zijn. Met dit verschil dat Jelle nog verder gaat dan Keenan en zijn koorknapenstem opzet.

In The Dark is gemaakt met overgave. Tijdens de opnames verloren twee bandleden hun vader. Dat heeft – wrang genoeg – geholpen. Misschien zorgde het voor die grenzeloosheid: nergens heeft de band ingehouden, zelfs niet als het bijna pathetisch werd. Die gedurfde keuze vraagt hetzelfde van de luisteraar: overgave. Durf je dat aan, dan reis je met de band mee over die grens en ontdek je dat het aan de andere kant veel mooier is dan je durfde te dromen en kom je in de perfecte zwarte cirkel die Face Tomorrow met In The Dark heeft getekend. En die er gek genoeg uitziet als een pyramide: groots, massief, hoekig, met scherpe randen, maar van binnen mystiek, donker en toch ook sereen. Wat wil je nog meer van een album?

Beluister het album zelf in De Luisterpaal.