Het is niet moeilijk om Johnny Borrell (28), Londenaar en frontman van Razorlight, ongezien te wantrouwen. In interviews lijkt hij uiterst onsympathiek; toont een grote bek, schaamteloze grootspraak en weinig respect voor zijn collega's en bandleden. Het succes van het titelloze tweede album uit 2006, zal Borrell's gedrag niet voor iedereen rechtvaardigen. Maar met een nummer één notering in de Britse albumchart, vijf hitsingles en een fatsoenlijke stap buiten de eigen landsgrenzen, kan de cocky Brit zich weer heel wat veroorloven. De Nederlandse persdag in aanloop naar het derde album Slipway Fires wordt dan ook druk bezocht.

In een Amsterdams café komt de helft van het journaille voor de zanger, de rest moet het doen met twee andere bandleden. Natuurlijk schreef ook Andy Burrows, drummer sinds 2004, nummers voor de plaat en zijn de twee Zweden (de helft is vandaag vrij) onmisbaar voor het bandgeluid. Maar wat de nieuwe nummers meer dan ooit illustreren, is dat Razorlight het vehikel is dat Jonathan Edward Borrell moet rechtvaardigen. De insteek van het gesprek is dan ook om achter zijn visie op de band te komen, zijn zelfbeeld te peilen en een antwoord te krijgen op de vraag of de man nu echt zo'n hork is.

Terwijl de beurt netjes wordt afgewacht loopt een collega naar de uitgang. De deur is nog niet dicht of Borrell springt driftig op en snelt naar de bar. "Wat en zak! Waar slaat dit op? Wat is er mis met die Hollandse journalisten?" Een labeldame hoort zijn minutenlange tirade aan. Een voortijdig einde van de persdag lijkt afgewend. Ze wenkt. Wat een prettig moment om aan te mogen schuiven. De gezondkritische insteek lijkt kansloos. 'Jij ook een biertje, Johnny?'

"In de laatste tweehonderd interviews heeft niemand me zo boos gekregen."

...ergens ook wel knap van hem dan.

"Hmm. Waar haalt hij het lef vandaan! Je gaat niet over iemands liefdesleven beginnen, niet op die manier. Zeker niet als het meer dan twee jaar geleden speelde. Die jongen kwam echt alleen om me op te fucken."

Je bleef wel rustig en beleeft. Zou je een paar jaar geleden anders gereageerd hebben?

"...wat een zak." Wat? Vroeger? Vroeger zou ik hem vol op zijn bek hebben geslagen. Zonder na te denken. Maar...ik ben weer okay, wat wil je weten?"

Borrell blijft onrustig en afwezig. Hij kijkt voortdurend om zich heen, schuift onrustig op zijn bank en laat regelmatig lange stiltes vallen voordat hij een flard van een antwoord geeft. Na een paar minuten jibberish vindt de zanger wat houvast in absurde en schaamteloze oneliners:
"Ik schrijf hits weetjewel, dat is mijn ding. Als ik gewoon goede liedjes schrijf, worden het hits."
"Op het moment voel ik me niet zo carrièregericht."
"Je moet uitgaan van je eigen kracht. Serieus!"
"Ik geloof niet in bullshit."
...

Wanneer Borrell de onsympathieke karakterschets al ruimschoots heeft waargemaakt, dwingt de onschuldige vraag naar zijn gemoedstoestand hem ineens tot een eerlijk antwoord. "Ik ben in balans, dank je." In de laatste minuten slingeren we door zijn nieuwverworven levenslessen, publieke persoonlijkheid, cynisme, echte vrienden en opvallend gevatte politieke bespiegelingen.

Wanneer de opname is beëindigd, verontschuldigd hij zich voor zijn onsamenhangende verhaal. "Ik hoop dat je er wat aan hebt, sorry man."

Beluister het interview met Johnny Borrell in Dubbel Check.
Begin november kwam Slipway Fires uit in Engeland. Volgend jaar februari is de rest van de wereld aan de beurt. Het album staat nog even op de 3VOOR12 Luisterpaal.