De London Calling donderdag is weer net zo breed geprogrammeerd als de dag ervoor. Maar liefst drie continenten zijn vertegenwoordigd. Dat kan lang niet elk podium of festival zich permiteren. Herkenbaarheid en een avond die voldoet aan het verwachtingspatroon is nu eenmaal nodig om kaarten te verkopen. Maar London Calling leunt ook vanavond niet op het sterke merk. Het heeft simpelweg de juiste bands geboekt. Dat het flink wat kerosine kost om ze in Amsterdam te krijgen, hoort bij deze voortrekkersrol.
Toegegeven, als je immer voorop wil gaan, loop je ook wel eens uit de pas. Hoe hard Engeland ook gaat op avondopener Electricity In Our Homes, het drietal maakt het niet waar. Nu wil deze band ook alles behalve pleasen. Het idee is een compromisloos, minimaal post-punk geluid neer te zetten. Juist minimale takkeherrie vereist veel kunde en een goede basis. Dat mist bij Electricity in our Homes. Het wil heel graag klinken als P.I.L. of Magazine, maar is te braaf en ongeloofwaardig om echt bang van te worden. Met de toffe single We Thought It Was But It Wasn't toonden de Londenaren eerder al hun goede smaak. Nu nog uitvinden hoe de spanning en ideeën live kunnen worden overgebracht.
Voor Amazing Baby is het precies andersom. Hier staat echt iets. De heren zien er goed uit. Ze kunnen spelen en maken er een spetterende show van. Jammer alleen dat ze geen liedjes kunnen schrijven. Menig muziekvisionair voorspelt een snelle doorbraak voor deze Amerikanen. Maar ga het live bekijken en schaam je diep. Natuurlijk komen ze uit het hippe Brooklyn, klinken ze uniek en is het allemaal erg fotogeniek. Zonder hits of op een of andere manier het roeren van onderbuiken kun je weer inpakken. "We just toured with MGMT," nou dat is mooi voor jullie. Ga je nu goede nummers schrijven?
Het is volle maan, dus komt het beest in eenieder naar buiten. Wild Beasts blijkt geen lompe, harige Harrie, maar een sluw en creatief monster. Dit is een uniek geluid dat wél werkt. Op het debuutalbum klinkt het allemaal nog wat geforceerd. Live blijken de heren muzikanten in hart en nieren. Eerste zanger Hayden Thorpe manoeuvreert virtuoos tussen zijn hoge bezeten kopstem en een diepere brul. Hij is het middelpunt dat de nummers smoel geeft. De band is al sinds 2002 samen en dat is te horen. Het klinkt allemaal zo strak en natuurlijk.
Niet alleen de geoefende luisteraar met geduld kom aan zijn gerief. Halverwege het optreden zorgen twee ritmische liedjes voor de overgave van het publiek. Zelfs de pure popliefhebber hoort dat hier iets bijzonders gebeurt. En dan blijkt bassist Tom Fleming een misschien nog wel betere stem te hebben dan zijn bandgenoot. Minder spannend, maar een beeld van Morrissey doemt op. Het ensemble blijkt groter dan de som der delen. Nu zorgen dat het op plaat ook zo ontspannen spannend klinkt en snel weer terug naar onze zalen.
Friendly Fires is geen verrassing meer. Athans, dat zou je denken. Ze speelden enorm veel in Nederland en stonden al twee keer eerder op London Calling. Een aantal maanden en een albumrelease verder is het drietal ineens een grote band. Met tourbus, personeel en een setup die eigenlijk te groot is voor het kleine bovenzaalpodiumpje. De band zelf is misschien ook al te groot voor deze ruimte. Maar daarom is het juist een memorabel optreden. De gehele zaal gaat plat op de aanstekelijke elektronisch-gevoede poprock. Was Friendly Fires voorheen een wat mindere variant op bands als LCD Soundsystem en Hot Chip, nu is het bestaansrecht een feit. Zanger Ed Macfarlane is een unieke showman. Hij krijgt met zijn ongecontroleerde bewegingen en elastische kop terechte waardering. Friendly Fires is klaar voor de grotere festivals en garandeert een grote glimlach op alle gezichten.
De Australische electroboys van The Presets lokken de London Calling bezoekers naar de grote zaal waar traditioneel dat andere sterke merk Noodlanding plaatsvindt. Met recente uitschieters in het genre zijn The Presets op papier veroordeeld tot de kansloze tweede rang. Onterecht, want de twee saaie pieten geven een geweldig optreden. Het is niet alleen makkelijk scoren met de dansbare nummers, deze act is muzikaal zeer okay. Soms is het een snelle housy variant op Underworld, dan weer een slimme beukformatie en zelfs de melodieuze rustmomenten werken. Als ze dan ook nog besluiten met de hit My People ontploft de zaal en ontvangen de sufkutten een lang applaus.
Nu moet iedereen wel opgewarmd zijn voor de twee 'echte' London Calling dagen. Vrijdag en zaterdag is 3VOOR12 er natuurlijk ook weer bij. Dan ook met interviews, liftsessies en recensies per band. Stay tuned!