In 2006 bracht Chan Marchall oftewel Cat Power haar zevende album uit. The Greatest was geen Best Of, maar volgens velen wel het beste album van deze Amerikaanse zangeres. Power liet zien net zo routineus soul te kunnen spuwen als de Amerikaanse folk en rock waar ze om bekend stond. Nu komt Cat Power met haar tweede coveralbum dat een afspiegeling is van de invloeden en ontwikkeling van de artieste. Jukebox is Album van de Week.

Het is natuurlijk geen domme zet om in het Amy Winehouse momentum je soulcapaciteiten nogmaals aan het publiek te laten horen. Toch zou je Cat Power tekort doen om haar als een volgeling van de nieuwe Britse soul-Messias te betitelen. Daar heeft Power een veels te sterk eigen geluid en grote staat van dienst voor. Een coveralbum Jukebox noemen getuigt wellicht niet van veel creativiteit, de unieke benadering van de nummers op deze plaat zeker wel.

Want weinigen zullen in albumopener New York het nummer herkennen waar Liza Minnelli en Frank Sinatra grote hits mee scoorden. Eveneens de countryblues-klassieker Ramblin’ Man (door Chan omgedoopt tot Ramblin’ Woman), James Browns Lost Someone en het indrukwekkende Blue van Joni Mitchell zijn zo ingenieus geadapteerd dat alleen teksten de covers verraden.

Zou het toeval zijn dat de beste cover op Jukebox, het logge en traag heupwiegende I Believe In You, is? Deze Dylan-original verraad dat Cat Power oorspronkelijk uit de folkhoek vandaan komt en in dit genre de meeste ervaring heeft. Power speelt zo gemakkelijk met dit nummer dat het zowaar lijkt of ze als klein meisje dit nummer door Bob zelf toegezongen kreeg. Wist de legende in zijn born-again Christian-periode met het origineel nog geen hoge ogen te gooien, Power eert er haar grootste invloed mee. Om dit eerbetoon nog meer kracht bij te zetten heeft Power het zelfgeschreven nummer Song To Bobby opgenomen.

Om al dit moois op plaat vast te leggen, heeft Power een aantal topmusici bij elkaar gebracht. Onder de naam The Dirty Delta Blues Band zullen leden van onder andere Jon Spencer’s Blues Explosion en Dirty Three, Power ook live begeleiden. De band kent een sterk en organisch geluid waar Winehouse producer Mark Ronson het nog warm van zou krijgen. Nergens doen de gitaarpartijen, drums en orgel aan als een ordinaire begeleidingsband. Alleen het wat gemakkelijke Aretha, Sing One For Me gaat na een aantal luisterbeurten irriteren, maar daar is het misschien ook het nummer naar: alleen het gospelkoor ontbreekt nog. The Dirty Delta Blues Band en Power maken dit goed in het laatste nummer van het album. Nick Caves Breathless kent in deze nieuwe versie zo’n belachelijk gore 50 hertz brom, pompende bas, en pijnlijke slideguitar. En dat in een tergend traag tempo. Cave zal opnieuw buiten adem raken.

Is het coveren van een eigen nummer het toppunt van ijdelheid of het gevolg van kwellend diepe twijfel over het origineel? Feit is dat het door Power zelfgeschreven en in 1998 al uitgebrachte Metal Heart het beste nummer van de plaat is. Is de Amerikaanse daarmee terug bij af en in de herfst van haar carrière? Integendeel. Jukebox laat zien dat Power haar kwaliteiten kent en inziet dat ze verder is dan tien jaar geleden.

Waar The Greatest het bewijs was van haar soulkant, is dit album het bewijs van hoe compleet Cat Power heden ten dagen is. De kracht van bestaande nummers wordt uitvergroot en op een nieuwe sokkel geplaatst en eigen nummers geven blijk van haar kwaliteiten als songschrijver. Cat Power gaat nog veel groter worden dan ze al is. Daar heeft ze Amy’s oogpotloodlijntje op de albumhoes niet eens voor nodig.

Beluister Jukebox nu op de Luisterpaal.