Op zijn zestiende kon Dio al tekenen bij Top Notch. Labelbaas Kees de Koning zag in de jonge relschopper al vroeg een groot talent. Maar op die leeftijd moest Dio’s moeder nog tekenen en dat weigerde ze zolang haar spruit niet naar school ging. Vier jaar later is bij Dio de knop om, de blik vooruit en het doel scherp. Met Rock & Roll maakt de jonge Amsterdammer schoon schip en toont hij zijn unieke klasse aan de wereld.

Om te beginnen met die onderscheidende klasse. Die bestaat niet uit zijn bijzonder scherpe teksten, onderwerpkeuze of een unieke rapstijl en swagger. Nee, Dio bouwt op zijn debuut de brug tussen pop en hiphop steviger en mooier dan ooit tevoren. Deze brug heeft dan wel de oorsprong en constante vernieuwing in de VS liggen, chronologisch door ondermeer De La Soul, Dre, Jay-Z, Kanye en Lil’ Wayne, toch is de Nederlandse adaptatie een heel eigen ding geworden. Van Ali B, Brainpower, Lange Frans & Baas B, The Partysquad tot The Opposites, Pete & Perq en De Jeugd van Tegenwoordig.

Dio heeft de ontwikkelingen duidelijk gevolgd en hier het beste en de besten uitgepikt, bij betrokken en vernieuwd. Rock & Roll is namelijk persoonlijker, kent meer pop en rock invloeden en is waar mogelijk nog hitgevoeliger. Met bijdragen van Voicst, Sef, Sjaak, Jayh, De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites en productie van Big2 en Reverse heeft Dio een prima fundament gelegd. Zijn eigen bespiegelingen, lichtvoetigheid en grappen maken het af.

De rocky albumopener Het Is Je Boy was al een bescheiden hit. Tijdmachine is hard op weg om te knallen met een slimme Lily Allen skapop-beat en een rauwe raveruis. Maar ook het snelle Aye, diepe Duivelszoon en het extreem grappige Ruimteschip kunnen zo naar radio en tv. Big2 blijkt en nog betere beatbakker dan hij tot nu toe al liet zien. De Twanneman gebruikt rock, reggae, electro en ballads op een manier waar veel artiesten van zullen likkebaarden. Een onwetende luisteraar zou denken dat hier een gevierde muziekveteraan aan het werk is. De twee producties van Reverse maken het plaatje af. Futuristisch en van eenzelfde internationale klasse en weer compleet anders dan Big2.

“Ik wil deze track opdragen aan mijn moeder die ik het leven heb zuurgemaakt.” Het mag na beluistering van het album duidelijk zijn: Dio was een lastpak pur sang. Hij heeft achteraf medelijden met zijn docenten, omgeving, familie en exen. Niet dat er nu een grijze nitwit te horen is, maar de zelfreflectie is bewonderenswaardig. Daarnaast is er op Rock & Roll meer dan genoeg ruimte voor tjikkies, feesten, dromen en grappen. De uptempo nummers zijn het sterkst, maar het zondagse Probleem, Blijf Lopen, Papa en Rustig zijn sterke albumtracks. En wanneer je dan alles op een rijtje zet, kom je er achter dat er op de plaat eigenlijk geen vuller staat. Kortom een waar Album van de Week. Benieuwd waar dit allemaal toe gaat leiden. Ze roepen DIOOOOO!!!

Beluister Rock & Roll nu op de Luisterpaal.