Er bestaan speciale lachtrainingen voor depressieve kantoorklerken. De trainer van de groep zet het op een schaterlachen, totdat zijn publiek niet anders kan dan ook lachen. Singer-songwriter Patrick Watson heeft hetzelfde aanstekelijk effect op zijn publiek. Tussen zijn liedjes door babbelt hij en lacht hij om zijn eigen grapjes. Zijn publiek lacht onherroepelijk terug, ook al is de helft van de grapjes niet te verstaan. Patrick Watson is een charmante man, en hij is ook nog eens in staat zijn publiek hongerig aan zijn lippen te laten hangen.

In Amsterdam heeft men dat eerder dit jaar ineens door. In mei dit jaar speelt de dan nog onbekende Canadees maar liefst drie keer in een week in Paradiso. Hij wordt begeleid door een band die zijn naam draagt. Op 8 mei verzorgt de band het voorprogramma van Loney, Dear in de kleine zaal van Paradiso, een dag later doen ze een nachtconcert tijdens Noodlanding, en 14 mei spelen ze als support bij Interpol in de grote zaal. Een bescheiden tourtje door het land met Loney, Dear zorgt ervoor dat de naam Patrick Watson zachtjes begint te borrelen bij liefhebbers van indiepop. Een optreden op Lowlands is een kleine mijlpaal. En dat terwijl het nieuwe album Close to Paradise nu pas officieel in Nederland uitkomt.

De grote kracht van Patrick Watson is zijn ongrijpbaarheid. Op het ene moment zingt hij een open pianoballade waar Coldplay trots op zou zijn, het volgende moment mompelt hij als een bastaardbroer van Antony Hegarty (van The Johnsons). Lieflijke xylofoons en flarden klassieke muziek worden verstoord door stemvervormingen en theatrale wendingen. Watsons rijk gearrangeerde liedjes verlopen zelden volgens het standaard stramien couplet-refrein-couplet, maar zijn herkenbaar genoeg om een breed publiek aan te spreken. Romantiek en experiment gaan hand in hand.

Bij zijn concert in de Utrechtse EKKO vorige maand speelde Patrick Watson toegift Man Under the Sea in het midden van de zaal, zonder versterking. Bij de meeste bands zou dat een geestig bedoeld trucje zijn. Leuk voor de afwisseling. Bij Patrick Watson is het de kern van de muziek. De ziel van een liedje ligt vast, daar omheen is alles geoorloofd. Close to Paradise is een originele, gedurfde én hartverwarmende plaat.

Close to Paradise van Patrick Watson verschijnt op Secret City/V2. Het album staat tijdelijk in de 3VOOR12 Luisterpaal.