Ed Hamell werd net wakker en schrok van de grote cameratas. Een driedubbele espresso wegtikkend sjokten we richting de Melkweg lift. Voor Ed's akoestisch gitaar is een sterkere term dan 'vergane glorie' nodig. Voor het satanische baardje ook trouwens. Echter, zo gauw als de camera loopt, ontpopt Ed zich tot de briljante performer: Hamell On Trial. Zonder zijn blik ook maar een moment van de lens te laten glijden worden de duivel, de vagina, Bush, de kinderen, de drugs en de plasmatelevisie bezongen.

Na afloop van de sessie verteld Ed dat zijn gitaar dit jaar zeventig is geworden. "I've also got one from '36 and another one from '38 in the back, these are good years for them."