Graag zien wij, snobistische Europeanen, pogingen van Amerikanen om Europees te klinken, uit de bocht vliegen. Rammelrock, krautrock, britrock, noem het maar en het is geprobeerd. Niet dat er geen goede muziek van de andere kant van die oceaan komt kabbelen. In tegendeel, maar een aantal genres overheersen Europeanen nu eenmaal en dat is wel zo prettig. Verrassend is het dan ook wanneer een pikkie van eenentwintig (!) vrolijk met de muzikale geschiedenis van de Balkan en Europa, aan de haal gaat. Wij hebben al het idee dat Amerikanen weinig snappen van cultuur, gooit dit ventje ook nog eens allerlei invloeden door de mixer met als resultaat een zeer geslaagde folkplaat. Beirut’s tweede: The Flying Club Cup is deze week Album van de Week.

Eerlijk is eerlijk, frontman Zach Condon heeft zijn invloeden niet van Fox News. De verhalen over zijn zwerftochten door Europa zijn even heroïsch als ongeloofwaardig. Feit is dat deze jongen uit Santa Fe, New Mexico, die oceaan daadwerkelijk heeft overgestoken voor een eerstehands inspiratietocht. Na thuiskomst resulteerde dit in vijf zolderkamerplaten en vorig jaar in het debuutalbum Gulag Orkestar.

De Balkan bezongen door een jongen die zich Beirut noemt en nog nooit in de bewuste stad is geweest. “I haven’t been to Beirut, but I imagine it as this chic urban city surrounded by the ancient Muslim world. The place where things collide.” Met een dergelijke uitleg en bovenal een prachtige plaat, wist Condon vooral het World Wide Web voor zich te winnen. Het éénmansproject werd een kwartet en is inmiddels uitgegroeid tot een gemeenschap van rond en nabij de twaalf jonge gelijkgestemden.

Voor de moeilijke tweede vond Condon inspiratie in Jacques Brel en andere oude chansonniers. Menigeen (en zeker menig Amerikaan) zou met deze invloed een verkapte Amélie soundtrack voortbrengen: de geslaagde, maar clichématige promo-tour-de-France. Soms is The Flying Club Cup dat ook wel. Het is Condon die met zijn stem het geheel naar een hoger plan tilt. De, voor zijn leeftijd, veel te doorleefde en gelaagde vocalen maken het dat Beirut overtuigt en zieltjes wint. De vele instrumenten vormen zelden vervelend bombast en bieden een fijne inkleding van Condon’s teksten. Het bandgeluid doet soms denken aan de freakfolk-geluiden van CocoRosie of Devendra Banhart. Wat Beirut onderscheidt is zijn gevoel voor het liedje. Opbouw, melodie en gelaagdheid zijn van enorm belang en zorgen dat een nummer te allen tijde richting kent.

Op de speciale site voor The Flying Club Cup staan filmpjes van vrijwel elk nummer van de plaat. Alternatieve liftsessies, die elk op een andere plek met de voltallige band zijn opgenomen. Soms wandelend over een trap waar steeds een nieuw bandlid inhaakt. Dan weer op de stoep van een statig huis in Brooklyn waar de bandleden één voor één aanvullen door met hun instrument uit een raam te hangen. De kunstmatig verouderde filmpjes leggen beeldend bloot hoe gelaagd de nummers in elkaar zitten en hoe elk instrument toevoegt en niet alleen maar het bandgeluid aandikt.

Natuurlijk, het artwork bestaande uit vergeelde jaren ’20 en ’30 foto’s, is kitscherig. De verhalen over Zach Condon zijn irritant pretentieus en een Amerikaanse jongeman die mijmert over de Parijse banlieues, is als Ali-B die zijn ghettoleven beschrijft. Toch is het juist deze Zach Condon die elke criticaster overtuigt. Zijn teksten, stem en even simpele als complexe composities doen je geloven in oude zielen. Deze jongen ís die halfblinde koopman uit Beirut, die dichter uit Parijs en die amateur meteoroloog uit het Friese Surhuisteraveen. Ja, want wat zou het leuk zijn als Condon die Europa-in-één-week-trip aangrijpt om Nederland te bezingen.