Ondanks de 80’s request week op 3FM, toch een gewone Club…Met gewoon drie bands. Drie uiteenlopende ook nog. Allereerst Driplets en The Hey Mickey Mouse Motherfuckers. Wat krijg je als je Drillem, The Riplets en lady Aïda met elkaar combineert. Eigenlijk precies wat je er van verwacht. Elektronica gecombineerd met de lekker rauwe schreeuwliedjes van de drie Riplets, afgewisseled met draaitafelgeweld van de Lady herself.In de Club blijkt dat dit samenwerkingsverband ondanks dat dat pril is, al een waanzinnige hoeveelheid erg goed uitziend artwork en video-art heeft opgeleverd en er uitziet alsof de grote zalen binnenkort nog wat groter zouden mogen. Cool dus. Dan de muziek.Drip Trip is het titelnummer van de EP die uit is en dat is een goed liedje. Een catchy tune met afwisselend en over elkaar struikelende melodische vocalen en een groovende stuwdam van drums, elektronics en Aïda erachter. Het klinkt live in de Club allemaal wat loszanderig en nog niet echt heel hecht, maar Drip Trip komt nog wel over het voetlicht. Dan hadden wij in onze wijsheid gevraagd om een eighties-cover, aangezien het eighties-request week is op 3FM. Push It van Salt ’n Pepa ging zoals dat heet een tikkie voor gaas. Bij de soundcheck dacht ik nog: Hey, da’s leuk gedaan. Maar in den avond op den radio ging er genoeg mis om het niet meer te kunnen verdoezelen. Live is live en als je mot dan mot je. Zo ook Driplets en The Hey Mickey Mouse Motherfuckers. Uithuilen, opstaan en speule met je hoofd. En dat deden ze, waarvoor hulde. Nog een paar keer te zien in het land en naar eigen zeggen echt eenmalig, dus je hebt nog een paar mogelijkheden. Het tweede uur was voor een bandje uit Atlanta, Georgia. Vier jonge gasten die al springend van energie heel Desmet leegdronken voordat ze een redelijk helder interview aflegden, opgingen, aangingen om niet meer uit te gaan. Wat een godvergeten lekker rammelend, zwoegend, knarsend en botvierend bandje zijn The Black Lips. Op plaat resulteert dat meestal in dusdanig slecht geluid dat je je afvraagt wie, wat en zo ja waarom speelt..maar met onze technicus Appie klonken The Black Lips zoals iedere puisterige garage-kutband begin jaren zestig. Vol overtuiging, hard en smoezelig met altijd de focus op het liedje, want die sound die is er toch wel. Goeie rafelige songs met een meezinggehalte waar Gordon Joling en Froger eens naar zouden moeten luisteren. Meesterlijk bandje al met al, die Black Lips. Mogen ze de volgende keer weer? Smutfish had de dankbare taak om Kiddo Cee te vervangen die ziek thuis was gebleven (beterschap man, optreden volgt binnenkort toch?). ‘s Middags opgetrommeld en des avonds meteen gekomen deze mannen uit Den Haag. Smutfish maakt mooie dieptrieste Country Noir en dat leek het publiek in Desmet net even een stap te ver te gaan. Met als gevolg dat Smutfish moest vechten tegen een pratende menigte die de bodem van het glas al iets te vaak geraakt had, en het fatsoen ontbeerde om dan even op de gang te gaan staan. Niet iedereen natuurlijk (dit even ter voorkoming van brieven en forumposts ) maar een flink contingent bezoekers vond het nodig de conversatie zo luidruchtig te voeren dat ze inderdaad nu kunnen zeggen : Luister mama, ik was op de radio (en er speelde ook nog een bandje). Jammer voor Smutfish want als je je er in verdiept, is de pijn en smart van zanger/schrijver Melle en consorten er eentje om je aan te laven zo na twaalven. Nieuwe ronde…Nieuwe kansen. Woensdag dus. Gr Eric