Ik moet even wat uitleggen over mezelf maar ik hoop dat je daar doorheen komt. Gelukkig heeft heeft ook nog met muziek van doen. Ik kom nogal eens mensen tegen die om de een of andere reden iemand bewonderen. Dat kan zijn om iemands intellect, iemands muzikaal talent of gewoon omdat hij of zij een aardige en bijzonder kundige fietsenmaker is. Dat begrijp ik. En soms kom je mensen tegen, bij wie die bewondering naar een voor mij moeilijk te vatten adoratie doortikt. Dat begrijp ik een stuk minder. En als je vraagt waarom, volgen er gestapelde vaagheden als “gevoel”, “uitstraling” en “goeie vibe” of zoiets… Michael Franti is een te bewonderen man. Dat snap ik. Een groot hart voor alle onderdrukten in de wereld, een aangeboren afkeer van ongelijkheid en onrecht en een onverzettelijke voorvechter van “Global Love”. Daarbij DOET hij er ook nog wat mee. Hij reist de wereld over om zijn boodschap te verkondigen, maakt films in gebieden waar jij en ik met een broek vol ellende weg zouden vluchten, en hij maakt bovenal muziek. Positieve, politiek geladen maar altijd loomluie meedeiners met een dikke stralenkrans. Zoiets. En dat al jarenlang en onvermoeibaar. Dat is te bewonderen. Maar Desmet was op deze woensdag ook behoorlijk gevuld met adoratie. Met mensen die zenuwachtig aan hun T-shirt of dreadlocks pulkend wachtten, om dan na de omhelzing van Michael en het daarop volgende praatje, diep uit te blazen, een soort rust uit te stralen, en anders uit hun ogen te kijken. Dat viel me op en laat ik je zeggen: er is iets met deze man. Twee meter hoog, mooie ogen, baardje, vriendelijke lach en een zalvend zachte donkere stem. Op blote voeten met zijn dreads in zijn muts gevangen en een oude akoestische gitaar om zijn nek. Michael Franti heeft (ik moet even slikken voordat ik dit typ overigens) een heuse aura. Eentje dat zo ver voor jou openstaat dat je je er weldadig in laat opnemen. Eentje dat je inderdaad rust schenkt en je een oervertrouwd gevoel van “het-is-goed-jongen” toebedeeld. Ik heb dan ook geen idee of mijn interview met hem oké was. Ik moet het maar eens terugluisteren, als ik dat durf tenminste. Want het is voor het eerst in mijn leven dat ik een beetje ondersteboven ben geweest van iets waar ik eigenlijk niet zo’n gelover van ben. Aura, adoratie, een goed mens. Zou het dan toch? Oh ja. Hij speelde ook nog een paar liedjes en iedereen was wild enthousiast. Dan Archie Bronson Outfit. Niks aura, niks adoratie..Fuck ‘em all en gaan met die Rock and Roll, want dat kunnen ze als de beste, deze vier baarden uit Londen. Getekend door het inmiddels fameuze Domino-label van Franz Ferdinand en de Arctic Monkeys, is dit misschien wel de meest opwindende band van allemaal. Songs zonder franje maar met noestige weerhaken die zich in je klauwen, en teksten die je ’s nachts wakkerhouden omdat ze je Michael Franti subiet doen vergeten en je weer even met je neus door je eigen innerlijke slijm trekken. De furieuze drummer Mark opgejaagd door de striemende en rechtdoor-galopperende oude Gibsons van Sam en Dorian, gelardeerd met piepknarsknor-riffs van de sax en klarinet van Luke, maakt van Archie Bronson Outfit een super-intense en vlammende rochelmachine die je eenmaal in haar greep verplettert, en tot gruis snikt. Nu al een Clubhoogtepunt samen met Textures van een paar weken terug. En dat in Mei. Sjongejonge… Hyacinth House is vijf man en één vrouw sterk, komt uit Zweden en ploegt zich donker melancholisch een weg door Folkend-Americana-land. Live in de Club wel wat voorzichtigjes, dat wel, maar dat zal met onervarenheid te maken hebben gehad. Pas na een goeie tien minuten klikt de band, en klinkt de muziek zoals hij moet. Met hart en overgave, met pijn en berusting en de ogen dicht worden de songs Desmet ingeduwd. Desmet, dat al aardig op z’n lazer had gehad door Franti’s en Archies, was welwillend en liefdevol en adopteerde Hyacinth House volledig. Één klein puntding van kritiek. Zanger Marcus wilde het interview niet doen om zich te kunnen focussen op het spel. Broer Frederik deed het vervolgens, maar wist eigenlijk op geen enkele vraag een goed antwoord. Niet over de songs, niet over de muziekstroming, niet over het album en niet over de toekomst van de band. Beetje jammer, but hey, het gaat om de muziek. Echt waar. En een beetje Aura natuurlijk. Tot volgende week. Eric