Het eerste uur van deze Club3VOOR12 editie is voor een band uit België. Maxon Blewitt heeft haar roots in diverse andere bands maar de duidelijkste is wel Zita Swoon waar zanger Björn acht jaar deel van uitmaakte. De band heeft een nieuw album uit en alles lijkt er goed verzorgd bij te liggen. Totdat ik in het interview een lichte animositeit bespeur van zanger naar de rest van de band. Iets over hun spijkerbroeken terwijl hij zich in pak heeft gestoken. En daar waar er als de harmonie klopt, door bandleden gelachen en gemiddelvingerd wordt, kijkt deze troupe de andere kant uit en hoont wat. Zo ook als het spel begonnen is. Maxon Blewitt maakt een uitgebluste en ongeïnspireerde indruk, en dat komt de toch al niet al te gemakkelijke songs zeker niet ten goede. Op basis van dit optreden vrees ik licht voor deze band dat het zomerseizoen heel zwaar gaat worden. Of de relatietherapeut aan de slag moet. Dan Elliott Brood. Een trio uit de V.S dat afwisselend “murderballads”, dan wel “drinkliederen” ten gehore brengt. Maar dan wel met een ongelooflijk zware peper in de reet. Deze mannen spelen dit repertoire omdat ze niets liever doen en hun leven zich door deze songs ontvouwt tot een klein jongensdroompje. Want geen van de drie had ooit gedacht, de wereld rond te trekken met gitaar, banjo, voetbas en drums, en ook nog een incidentele cd te verkopen (aan mij bijvoorbeeld!). Ze zijn de donderdagochtend naar Ierland vertrokken en het zou mij niet verbazen als ze ook daar als helden weer vertrekken. Verhalende songs liggen niet zo ingebed in onze traditie misschien, maar als je de juiste sluizen opengooit dan stromen deze gasten naar binnen om je hart te overstromen. Elliott Brood dus. Zoppo is een relatief reguliere gast van de Club en dat zie je aan een vaste fanschare die ook deze avond aanwezig is. Zoppo maakt tegendraadse rock en heeft daar net een nieuw album mee volgespeeld. ”Don’t Trust Scarred Survivors“ heet dat album . Live is Zoppo een moeilijk te volgen bandje. Het is slecht aan te geven of ze er nou plezier in proberen hebben of dat het gewoon afgrijselijk pijn doet, dat musiceren op een podium. Zo ook de liedjes. Die verliezen zich wat mij betreft stuk voor stuk in lange stromen van gewrochte akkoordenwisselingen, met klaaglijke en hatelijke melodielijnen die een andere kant op lijken te willen dan de song zelf. Dat alles ook nog geserveerd met een grauwsluier van jaren maakt het plaatje compleet. Zoppo laat op mij een bijna slapeloos nachtje achter. Van schrik welteverstaan. Volgende week meer Gr Eric