Postmen bestaat niet meer, lang leve Postman. Remon Stotijn alias Anonymous Mis brengt tegenwoordig in zijn eentje de post rond. Eind jaren negentig volbracht de groep rond Stotijn - hij werd toch als het muzikale brein gezien - haar debuutalbum Documents, dat op grote bijval kon rekenen van het Nederlandse muzieklandschap, dat nog niet eerder een dergelijk gezelschap kende. Met een mix van reggae en Engelstalige hiphop vol positivistische instellingen en politiek engagement schreef Postmen met singles als Cocktail en U Wait een exotische pagina in het handboek van de Nederlandse pop. En dat in een tijd dat urban nog geen modewoord was. Maar na het tweede album 'Revival' ging het mis op de postkamer. Volgens Stotijn, zoals hij onlangs meldde tegen de Volkskrant, heeft hij zijn voormalige collega's niet meer ontmoet na het tegenvallende derde album Era: "Het werd niks. Shy kwam zijn hotelkamer niet uit en ik denk dat we allemaal te veel aan het blowen waren. Er kwam in elk geval niks uit en dus zei ik doei. Daarna hebben we elkaar niet meer gezien. Nooit meer." Maar Stotijn voelde zich juist gesterkt door een goede akoestische tournee in voorprogramma van zijn vrouw, Anouk; wat hem betreft had het nog goed kunnen komen. Maar nu is er Green van Postman. De kleur groen staat voor leven, groei en wedergeboorte, getuige de biografie van Postman op de site (die overigens ook te bereiken is via het adres waar voorheen de webstek van de originele Postmen te vinden was). "Op dit album kijk ik terug op de afgelopen jaren, naar alles wat ik heb meegemaakt. Alhoewel dit inmiddels het vierde Postman-album is, is het de meest volwassen tot nu toe," aldus Stotijn. Huh, vierde Postman album? Dus zowel Documents, Revival en Era kunnen ook op zijn naam geschreven worden? Shy Rock en G-Boa worden in de biografie niet genoemd. "In het laatste decennium heeft Postman onuitwisbare sporen achtergelaten in het Nederlandse muzieklandschap." Goed, die vete met zijn ex-collega's kan de ambities van Stotijn met zijn album Green niet in de weg liggen. Hij maakte dankbaar gebruik van zijn geliefde Anouk en haar muzikanten; zelfs hun zoontje zingt even mee. Met een Haagse School aan sessiemuzikanten (o.a. Martijn van Agt, Erik Ritveld, Cyriel Directie) werd Green volgespeeld door namen die je (behalve bij Anouk) eerder zag opdoemen in formaties als Kane, Soulvation en in de begeleidingsbands van Trijntje Oosterhuis en Candy Dulfer. Green is voor het grootste deel gemixt door door Han Nuijten, producer voor een aantal op rock georiënteerde bands als Te Water, The Suburbs en Vangrail (!). De zojuist genoemde ingrediënten bieden weinig hoop en helaas vertaalt het zich qua productie in een wat gelikte, brave plaat. Maar van zijn oude postbeambten heeft Stotijn in elk geval geen last meer. "Ik kan nu veel sneller schakelen, ben flexibeler. Ik kon mijn eigen gang gaan en in alle rust en vrede het album opnemen." En zo is Green het resultaat van Stotijns hoop, doorzettingsvermogen en zoektocht naar de ultieme waarden in het leven. "Sinds ik kinderen heb, heeft het leven toch een andere betekenis gekregen voor mij." Je moet hem nageven dat het een album is dat uit het hart komt. Bovendien is Stotijn een begenadigd tekstschrijver. Verwacht geen knullige, doorgekookte koolteksten maar knap geconstrueerde rhymes met een juiste flow. Dat is dan ook gelijk het geheime wapen van dit album. En er staan een hoop potentiële hits op. Worry, bijvoorbeeld, raakt de juiste snaar met de koortjes (Anouk zingt op veel van de tracks mee). Het kritische Dutch heeft ondanks de vele matte sampletjes van gitaren en stemmen en goedkope elektrische piano voldoende in zich om het dak eraf te krijgen. Remixen alstublieft! Een van de hoogtepunten is You Make Me Feel, een zomerse chilltune die Anonymous Mis ook iets meer laat zingen in plaats van rappen. Maar ook de teksten die impliciet verwijzen naar het verleden, zoals op Conflict, zijn opvallend: "This time my cocktail was sort of like a Molotov burning", refererend aan de eerste hit, Cocktail, van Postmen in 1998. En Stotijn blijft spelen met stijlen; in Rendez Vous Point horen we reggae met een accordeon, in Showdown zijn er dan weer flarden rock. Sla je door de muziek heen, die echt bij vlagen net wat te reclameblokachtig is. Gooi er een nieuwe producer overheen en gooi de schuiven van de sessiemuzikanten omlaag en je hebt een plaat van een hoogstaand niveau die kan concurreren met werk van internationale artiesten. Aan Anonymous Mis, alias Remon Stotijn alias Postman ligt het niet. Die kan het prima zonder zijn oude maatjes Shy Rock en G-Boah. Hoe lullig dat ook klinkt. En daarom alleen al is Green van Postman deze week Disque Pop de La Semaine.