Het is al heel warm als de eerste klanken van Metropolis uit het Rotterdamse Zuiderpark tegen het smogplafond knallen. De perfecte dag voor een gratis festival met goede bands wiens namen nog niet groot genoeg zijn om duizenden fans op de been te brengen. 3VOOR12 bekenden El Pino & The Volunteers mogen de aftrap doen in een van de twee grote tenten. De alt.country-americana van de Rotterdammers is precies dat wat je nodig hebt als het zweet je al uitbreekt van het niets doen. Een thuiswedstrijd met een vooraf verwachte winst voor de band die bevlogen laat zien klaar te zijn voor weer een stapje groter. Dat geldt ook voor About. Gitariste/zangeres Marg draaide vorig jaar nog doelloos als het derde wiel aan een goed lopende eenwieler naast zanger/frontman Rutger. Nu heeft ze haar plek gevonden. Met een vrolijke witte K3-uitstraling maakt ze van About eindelijk een volwaardig duo. Maar de stuiterpop die dansen eist, vecht tegen de hitte. "Op het volgende nummer moet je toch echt kunnen dansen." Klopt, maar dan je moet het ook nog willen. Hoe hard de twee er ook aan trekken, ze krijgen de vonk vandaag niet over de dranghekken heen tot bij de lamme lauwe muziektoeristen. Op naar een ander duo: ragpunkers Sanne En Ik staat op een van de twee kleine Oogst-podia, waar de vissen vers uit zee worden gefileerd. Waar About tussendoor met voorzichtige halve grappen voor intimi de plank soms nog wel eens mis slaat, moet Sanne En Ik het juist hebben van die tijd tussen de nummers. Vincent Niks (de Ik van Sanne En Ik) heeft een klein publiek voor zich, maar geen groep is hem te groot om eens lekker te beledigen: vrouwen, dwergen, mislukte punkers die niet tevreden zijn over de show, ze krijgen allemaal de volle laag met een gevatheid waarbij menig cabaretier bij verbleekt. De eerste verrassing komt van The Spinto Band. Als een waterballon spat de vrolijke kunstpop van het vijftal verfrissend in je gezicht. Live wel een stuk rommeliger en minder zuiver dan je zou willen, maar dat wordt volledig goed gemaakt door de metronomendansjes op het podium: van voor naar achter, van links naar ... Soms hoor je een hele jonge David Byrne, maar dan met minder pretentie, gelukkig. Genoeg opgefrist. Tijd voor rock. The Liszt komt uit Brabant en schaamt zich daar een beetje voor: "Wij hebben een zacht g, Sorry, maar lets rock on!" En daar zit geen g in, dus dat gaat best goed. Maar verrassen doet het niet. Net als The Apers dat ook nooit zullen doen op het podium van de Popunie. Hier geen aansporingen om te rocken. De geoliede apenmachine is een perpetuum mobile van de High School punk rock n roll en draait het veld zonder problemen dol. The Gossip had haar naam mee op dit festival. Het zoemde rond: een van de bands die je moet zien! Wie niet op geruchten afgaat, mag zichzelf voor zijn harses slaan, want The Gossip was letterlijk en figuurlijk de vetste act. Wat een pure, kale energieke en swingende garagerock! Gortdroge drums met soms bas en soms gitaar, afgemaakt door de stem van Beth Ditto, die net voor je nachtmerries van Alison Moyet komen bovendrijven al je demonen aan stukken scheurt. Ook de verschijning is bevrijdend. De honderd kilo+ zangeres Ditto houdt haar lichaam vandaag bij elkaar met een glimmend paars badpak waar de rek wel uit is. "Can't imagine wearing clothes today in this heat." Het publiek kan zich nog veel meer niet voorstellen, maar is er wel getuige van: vol bewondering kijkt het naar iemand die ze op een gemiddelde stranddag eens lekker belachelijk zou maken. Freakwatchers straft The Gossip medogenloos af met het beste optreden van de dag. Want Ditto is geen kermisattractie, wel een enorm getalenteerde zangeres die met een ander stel ouders waarschijnlijk elke zondag zou schitteren als de ster van het gospelkoor in Alabama. Maar vandaag bekeert ze Metropolis eindelijk tot ongegeneerd dansen. Dat blijft even later zo bij The Wrens. Bassist Kevin Whelan steelt de show al in het eerste nummer. Hij springt een keertje of vijf een gat in de dikke lucht, gooit zijn bas bijna door het tentdak en daarna op de grond en smijt water over het publiek terwijl hij ze manisch toeschreeuwt. Je vraagt het je af: wat blijft er nog over om dat te overtreffen in het komende half uur? Uit de kleren? Vier meter stagediven om op het publiek te landen? Ik wacht het antwoord niet af, stop met kijken op het hoogtepunt en schuif aan bij het hoofdgerecht van de dag. Want bij afwezigheid van Spank Rock is Shout Out Louds de grootste naam op de poster dit jaar. Of de Zweden over tien jaar ook in de pronkgalerij van het festival staat naast Strokes en Prodigy moeten we nog zien. Maar slecht was het niet. Mooi wel: met gemak de mooiste band van het festival. Toch zijn het niet the looks waar Shout Out Louds het van moet hebben. Mooie popliedjes blijven ook live netjes overeind en die stem die maar visioenen van een jonge Robert Smith oproept geven Shout Out Louds toch een heel eigen geluid. Al wordt het nooit meer dan lekker. Dan toch maar de RET tent, waar de Britse punkpoppers van Bromheads Jacket de tentharingen mogen uittrekken. Tijdens het London Calling Festival was de band nog gevaarlijk vuurwerk, maar vandaag heeft zanger Tim wel heel veel praatjes. Als de halve zaal "spelen!!" schreeuwt, trekt hij twee minuten uit om erachter te komen wat ze nu willen. Duh! Gelukkig is hij gevat genoeg om de baas te blijven: I talk to much.." weet hij zelf ook wel, en Knal, weer ramt hij er in als geen andere band vandaag. Leek de rock 'n' roll bij The Wrens nog op goed toneel, bij Bromheads Jacket is er geen twijfel mogelijk: niks show, waanzin die hem ooit nog een gebroken been of erger gaat bezorgen, maar voorlopig Metropolis waardig 'afsluit'. Echt feest is het daarna alleen nog bij jungle crew Deformer. Officieel geprogrammeerd tot tien over acht, maar om kwart voor negen nog niet van het podium af te slaan. Als de zon langzaam zakt, houdt Deformer iedereen op temperatuur bij het Popunie podium met een dubbele dj-setup en MC en de hulp van het publiek, dat niet weg te slaan is. "Hij, we moeten stoppen. Moeten we stoppen? Neee? NEEEE!!!" Deformer draait door tot de stroom er af gaat. Check later ook 3VOOR12/Rotterdam, die voor elk podium een recensent had en ook een batterij fotografen opentrok!