45.655 Myspace-vrienden can’t be wrong… Het aantal artiesten dat op grote schaal is doorgebroken door Myspace is bijna niet meer bij te houden. Na Arctic Monkeys en Gnarls Barkley is ook de Britse zangeres Lily Allen door dit nieuwe medium boven komen drijven. De demoversie van het nummer LDN werd in maart van dit jaar op de persoonlijke pagina van Allen ontdekt door muziekliefhebbers overal ter wereld. Een aanstekelijke popbeat met een ska-sample, gecombineerd met een vrolijke tekst over the sun in the sky, maakten aan iedereen die het hoorde duidelijk dat we binnenkort niet meer om deze dame heen zouden kunnen. Maar er is niet veel toevallig aan het succes van de zangeres: al in december werd Allen gecontracteerd door Regal Recordings. Blijkbaar heeft het label geprotesteerd toen hun pasgetekende nieuwe talent een aantal demo-nummers op haar Myspace-pagina zette, maar ze moeten hebben ingebonden toen ze doorhadden wat een goede promotie het opleverde. LDN werd uitgebracht als 7-inch en al snel volgde het nummer Smile als eerste officiële single, die inmiddels op één staat in Engeland en hier 3FM Megahit werd. Van Smile kun je wel zeggen dat het ongeveer dezelfde formule volgt als LDN, die Jamaicaanse sixties-vibe plus hedendaagse hiphopbeats. Het bange vermoeden rijst dat Lily Allen een ‘one-trick-pony’ is. Gelukkig is ze dat niet, want het debuutalbum Alright, Still blijkt een heel prettig, puur popplaatje met allerlei verschillende invloeden. Behalve de twee ska-tracks zoeken Allen en haar producers het geluid van deze plaat in andere haast uitgestorven geluiden. Zo zit er een honkytonk-pianootje in Knock ‘Em Out en Everything’s Just Wonderful lijkt op het intro van een komische Britse tv-serie uit de jaren zestig. Het nummer Friday Night is dan weer alleen te beschrijven als spaghetti-western reggae, met een vleugje rave. De tekst en zang van Allen vallen niet meteen op, zoals het hoort bij dit soort popmuziek, maar zijn toch uitstekend. Allen weet een leuke draai te geven aan de attitude die je van een Britse popster verwacht. Zo vertelt ze in het hilarische Knock ‘Em Out over onhandige versierpogingen van het andere geslacht, en de uitvluchten die ze daar geregeld op moet verzinnen. ‘Ik ga trouwen, ik heb herpes, mijn huis staat in brand,’ enzovoort. Tel er de moderne, niet al te aanwezige beats bij op en Alright, Still klinkt heel fris en avontuurlijk voor een debuutplaat in het genre ‘popmuziek voor de radio’. Eerlijk gezegd staat er ook een tegenvallertje op de plaat, namelijk het nummer Littlest Things, geschreven in samenwerking met Mark Ronson. Nu had ik de laatste nogal hoog zitten na zijn fantastische cover van Radiohead’s Just, maar Littlest Things slaat een beetje dood. Het klinkt alsof het piano-intro van een jaren zeventig progrockopera is gesampled, waarna Lily wat zingt over ‘de kleine dingen die het doen’, op een manier die heel erg aan Natasha Bedingfield doet denken. Jammer dat ze hier haar ‘British tough chick’ pose laat vallen. Sowieso zakt het album wel wat in richting het einde, maar dit nummer is een behoorlijk dieptepunt. En dat terwijl de rest van Alright, Still heel goed te pruimen is. Zeker nu het al weer weken zo’n belachelijk warm weer is, zorgt Lily dat je de hitte weer het hoofd kan bieden. Het bizarre slotakkoord van het album is een heel goed voorbeeld. De eerste keer dat je Alfie hoort zul je niets anders kunnen denken dan ‘Wat IS dit?’, maar als je er niet vrolijk van wordt, dan moet je toch echt even naar de dokter. Het is een verschrikkelijk naïef, wereldvreemd carnavalsnummer, maar dan met breakbeats, over de broer van Lily die echt eens iets moet gaan maken van zijn leven. Het zou zo in Sesamstraat kunnen, met zijn hoempapablazers, hoge tempo en positieve boodschap. Je kunt het ook zelf horen, want Lily Allen staat de komende dagen op de Luisterpaal. Ideaal voor als je je koffers gaat inpakken, maar ook als motivatie voor de ongelukkigen die nog gewoon moeten werken. Een mooi debuut en een mooie Disque Pop De La Semaine.