23-4-2005, Paradiso, Amsterdam, 15.00 uur:
Op zoek naar Kristin Hersh. Vanavond speelt ze, de soundcheck is klaar, dus ze moet er zijn. Maar waar? Niemand lijkt dat precies te weten. Ook Hugh Cornwell van The Stranglers niet. Hem kom ik tegen boven bij de kleine zaal. In eerste instantie zie ik hem aan voor een van Hersh' bandleden. Gespeeld verontwaardigd gooit hij zijn troef in de strijd om me uit te leggen wie ik voor me heb: "From The Stranglers." Ha! Maar goed, geen Kristin Hersh dus. Voor een sessie in de lift, leg ik nog uit aan Cornwell, die zich prompt zelf aanbiedt.

Het duurt een uur voor ik Hersh vind. Samen met haar kindje van vier, aan het water achter Paradiso. Die sessie in de lift, dat was toch echt een misverstand. Hersh is namelijk met haar band Fifty Foot Combo op tournee en wil alleen met de hele band optreden, ook in de lift. Onmogelijk in het kleine goederenliftje van Paradiso. Toch is Hersh erg oké. Niet alleen omdat ze al drie kinderen heeft die overal mee naar toe reizen en onderwezen worden door ma Hersh. Dit is haar rustmoment, even vissen met een van de drie. Het is bijna wreed om dat af te pakken en haar in een lift te stoppen. Maar Hersh voelt zich ook schuldig. Afspraak is afspraak en die wil ze nakomen. Komende zomer is ze weer in Nederland, dan als solo-artiest Kristin Hersh. Perfect voor de lift.

Terug in Paradiso kom ik Cornwell weer tegen. Nog steeds met speelhonger. In de lift? Geen probleem. De man die eruit ziet als de onbekende straatmuzikant transformeert in dat kleine hokje op het moment tot de camera draait in een rasentertainer. Hij stelt zich voor, vertelt een verhaaltje en slaat je vervolgens knock out met een geweldig nummer over Bob Dylan. En natuurlijk sluit hij af met Golden Brown. Dan weet je het: "Hij is het!!! Hugh Cornwell, van The Stranglers. Je weet toch? Wow!"