Stel, het is begin jaren negentig en je woont in New York. Je houdt van Devo, Kraftwerk en Chicago-house en je besluit daarom een futurstisch punkfunk-bandje te beginnen. Met enig geluk belandt je demootje op de burelen van het Sub Pop-label, groot door de grunge. Lastig doorbreken in een tijd waarin ieders oor verstopt is door Pearl Jam en Nirvana. Maar met een lijntje coke blijf je geloven in jezelf, en anders versuft de heroïne wel je wereldbeeld. Dan volgt de eeuwwisseling. De gevreesde grote computercrash blijft uit, maar de muziekwereld wordt opgeschud: de punkfunk van de jaren tachtig klinkt weer als muziek in de oren. Inmiddels ben je een nieuw leven begonnen in Hampshire als leraar Engels voor probleemjongeren. Een vroegere geluidstechnicus blijft aan je kop zeuren of je misschien niet toch maar weer eens muziek wilt gaan maken. Helaas, je hebt net al je instrumenten verkocht. Om van het gezeur af te zijn, verbouw je met een nieuw samplertje één van je favoriete tracks allertijden, Rock It van Herbie Hancock. Het bovenstaande is zo’n beetje het levensverhaal van de in 1968 geboren Amerikaan John Maclean. Even invullen: hij was gitarist/keyboardspeler bij het obscure bandje Six Fingers Satellite, de remix de veelgezochte 12-inch By The Time I Get To Venus en de zeurende technicus heet James Murphy. Wacht eens even, was dat niet de frontman LCD Soundsystem, die samen met medeproducer Tim Goldsworthy als DFA een eigen retecool platenlabel runt? Bingo! Maar het is niet dat verdomde superhippe stickertje, dat nu ineens het solodebuut van John Maclean tot Disque Pop maakt. Nee, het knappe van Less Than Human is dat het zowel futuristisch als menselijk klinkt. Het statisch indrukken van de knop wordt gecompenseerd door het menselijk falen. Hij is zo’n beetje de singer-songwriter onder de computernerds, die de vocoders menselijk weet af te stellen en ook nog echte fluiten aan laat rukken. Tel daarbij op dat Maclean de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt en die ervaring hoor je aan het album af. Hij kent bijvoorbeeld The Talking Heads niet van horen-zeggen, maar heeft ze vast nog in het echt aan het werk gezien. Dat hoor je er aan af en geeft hem een niet in te halen voorsprong op de knulletjes van Daft Punk en Röyksopp. Misschien wel het grootste pluspunt is dat Less Than Human wegluistert als een lekkere luisterplaat, met enkele dansmomenten als de staccato single Tito’s Way. Na het aanzwengelende instrumentaaltje AD2003, is er eerst de ode aan de computer in Shining Skinned Friend. Het funky Give Me Everything en het opzwepende Crush The Liberation zouden goede singles zijn, terwijl de variatie naar voren komt in het laidback Love Is In The Air. De apotheose is het veertien minuten durende Dance With Me, waarin de uitgeleende LCD Soundsystem-zangeres Nancy Whang al kirrend haar Don Juan vindt. Maar die vriendendienst heeft ze voor ‘de’ John Maclean vast over. The Juan Maclean komt niet naar 05 Days Off, maar Less Than Human staat wel tijdelijk in de Luisterpaal.