Met de publieke belangstelling voor Relax viel het gelukkig nog mee. De soul-hiphop-jazz mannen uit Haarlem stonden voor de tweede keer in da Club. Nu vanwege hun zeg maar wederopstanding met een nieuwe cd op een nieuw label. Die nieuwe cd heet 'Odeur De Clochard' en valt vooral op door de rielekste jazzy feel en het -soms wat overdadige- gebruik van de trompet. Live tapte Relax echter uit een ander vaatje; in een nummer pakte rapper Llewy Is Sel zelfs de scheur-gitaar en liet een paar Eddie Van Halen-achtige licks horen. Overduidelijk op routine, maar toch zeer strak, rockte Relax da house, euh.. de club. Zo verbluffend als Relax de eerste keer in de club overkwam (precies twee jaar geleden schreef ik op deze plek dat "Relax met zo'n verbijsterend gemak een show neerzet dat je alleen maar met open mond kunt staan kijken en luisteren naar het vakmanschap, het enthousiasme en het vernuft dat dit Haarlemse zestal onder leiding van de charmante voorman Llewy Is Sel aan de dag legt") was het niet meer, maar toch -het was weer top. Vooral de samenwerking tussen voorman Llewy, bassist Bart en drummer Satindra was superstrak. Als die drie gasten een trio zouden vormen zouden ze nog overeind blijven. Valt er dan niks te zeuren? Nee. Of het moesten die identieke sponsor-spijkerbroeken zijn waarin de 6 Relaxers waren gehesen. Daarna trad een tot voor kort volslagen onbekend bandje uit Luttenberg aan: Cafebar 401. Vernoemd naar het koffiezetapparaat in hun oefenruimte, en met de frisheid van middelbare scholieren betraden de vier jonge mannen stijf van de cafeïne, euh... zenuwen het roemruchte Club 3VOOR12 podium. Die zenuwen werden misschien ook wel versterkt door het feit dat de vader van de sympathieke frontboy Tije nog nerveuzer dan zijn protegées ronddribbelde om er op toe te zien dat alles goed ging. We begonnen te vermoeden dat hier niet alleen de jongensdroom van zoon Tije maar ook van papa Oortwijn uitkwam: Met de band! Op een VPRO-podium! Wij! Als Luttenbergers! (Overigens een dorp met de hoogste concentratie VPRO-leden van Nederland- echt waar.) Gelukkig voor iedereen, publiek incluis, kwam de droom uit. Op plaat verraste Cafebar 401 al door een uitermate strak, Europees rockgeluid, waarin vooral de mooie ijle zang van Tije opvalt, live viel de band helemaal niet door de mand. Integendeel. Soulwax ontmoette de Queens Of The Stone Age in de keuken bij Novastar. Natuurlijk viel er wel wat aan te merken -zo misten wij bijvoorbeeld hier en daar een echte pregnante gitaarsolo en gaan sommige nummers net dertig seconden te lang door, maar toch: hier stond een klasbak van en band, die met hun gemiddelde piepjonge leeftijd nog een mooie toekomst voor de boeg kunnen hebben. Als ze niet aan de drugs raken tenminste -maar daar zorgt pa Oortwijn vermoedelijk wel voor :-) Ook de jongensdromen van de Roosendaalse hardrockcore formatie Stockholm Syndrome kwam uit, al was het wellicht op een andere manier dan ze hadden gehoopt. Ze werden ter elfder ure uit bed gebeld met de vraag of ze konden invallen voor uitvaller The Wedding Present en durfden toe te happen. Veel voorbereidingstijd hadden de vier jongens met gekke kapsels (hun eigen omschrijving) kennelijk niet nodig, en, godzij-dank, de band stond als een huis. Strak en kundig ventileerde SS heur woede over Roosendaal, Nederland en de wereld in het algemeen. Alleen was die woede aan maar een enkele Club 3VOOR12 bezoeker nog besteed, want de zaal liep jammer genoeg snel leeg. En SS was niet bij machte en ook niet van zins, om het tij te keren door zoiets onbenulligs als publieksparticipatie, een grappig praatje of een aanstekerballade. Daar zijn het de jongens niet naar. En zo hoort het ook als je hardcore bent. Kein keloel: je doet je ding en dan rot je weer op. God of iemand, zegen hen. Volgende week rust God's zegen hopelijk ook weer op de club, en wel op Daan, Bassholes, The Wedding Present (!) en The Go Find.