Het kan komen doordat ik teveel naar Frances The Mute heb geluisterd, maar ik zit sinds een week of twee op een perverse trip, waarbij ik als een rock 'n roll-surfer muzikale golf na golf beklim en er maar niet afsodemieter, wat voor idiote trucs ik ook uithaal. Zo had joe gastheer in eendrachtige samenwerking met producer Niels Post gezorgd voor een Club 3VOOR12 line-up die er op papier nogal wankel uitzag. Want: eerst de beruchte en befaamde drankzuchtige akoestico's I Am Kloot, daarna de nog net levende legende Kevn Kinney, en daarna de Vlaamse Anarchistische Noiseniks van Vandal X. Maar wonder boven wonder, kwam alles op zijn pootekes terecht. I Am Kloot hadden er al drie dagen praten en drinken met de pers opzitten, maar vergis je niet, die John Bramwell is een goedbelezen moederneuker die het intellectuele paart aan de spirit van de rock 'n roll. En die dus in het interview goed terugsloeg: "My god! You Dutch are cheeky bastards, aren't you? Calling Manchester a 'rotten' town! That coming from someone who lives in the most seedy city of 'em all!" Daarna was het Engelse trio heel blij dat het eindelijk mocht spelen in plaats van praten. Dat was te merken aan de intensiteit waarmee zowel klassiekers als 'Twist' en 'Favourite Sky' werden uitgevoerd, als ook nieuwe nummers van hun binnenkort te verschijnen cd 'Gods & Minsters' . Inderdaad, de uitspraken in het interview klopten als een bus; niet alleen drummer Andy's baard was gegroeid, maar ook het muzikale vakmanschap van I Am Kloot. Dat belooft wat als ze terugkomen om hun nieuwe cd te promoten en volledige shows in ons land gaan geven. Und jetzt! Even wat geschiedenis. Eind jaren tachtig had de uit Atlanta afkomstige band Drivin' N Crying nogal een reputatie bij sommige VPRO-radiomakers en ook bij een verstandig deel van het Hollandse poppubliek. Titels als MacDougal Blues zijn genoeg om sommige mensen nog steeds een rilling van genot te bezorgen. De inmiddels flink uitgedijde voorman van die ter ziele gegane band heet nog steeds Kevn Kinney, maar hij heeft een hele puike nieuwe band om zich heen verzameld, die gebukt gaat onder de bizarre naam Sun Tangled Angel Revival. En Kevn mag er dan tegenwoordig uitzien als een verkoper van De Daklozenkrant, zijn door whiskey en schreeuwen verschuurde strot mag er nog steeds wezen. En zijn liedjes ook. Half jammend, half huilend, half praatzingend a la Dylan, en met een glansrol voor gitarist Gibb Droll (ja -echte naam) sleurde Kevn zijn S.T.A.R. door een mooie set psychedelische rootsrock heen. Helemaal niet modern, maar nog steeds wel heel erg goed. Een beetje modern werd het pas na twaalven toen de Vlaamse leraren (?!) Bart en Gunther Club 3VOOR12 kwamen bestoken met hun pamflettistische hardcore als het duo Vandal X. Wat er in het interview niet uitkwam, betaalde zich dubbel en dwars uit op het podium. Geruggensteund door een md-speler waaruit de meest bizarre geluidsfragmenten kwamen (Martin Luther King gevolgd dor een Indiër die het heeft over 'fukkie fukkie' -ik bedoel: hoe verzin je het!) beukten Bart (gitaar, strot, alles op tien) en Gunther (drums -denk aan Animal van The Muppets) erop los. Maar niet zonder de structuur van hun liedjes los te laten. Waar het over ging (anti Bush? anti Satan? anti Wit Brood?), geen idee, maar de weerklank was groot. In minder dan twintig minuten verschroeiden de Vlaamse Vandalen het podium van Club 3VOOR12, tot groot vermaak van het nog aanwezige publiek. Volgende week: Dankoooooooooooo! Jones! En dan ook nog Oh No en Zomotta! Wat wil een mens nog meer!