Voor de tweede en voorlopig laatste keer is Marathon Man Dolf Jansen de presentator. Volgende week is Jaap Boots er weer - als Mickey Mouse hem tenminste niet heeft opgeslokt. Belangrijker is de line-up van vanavond. Die is namelijk nog al wat. Maar al kan het er op papier nog zo mooi uitzien, het moet wel waargemaakt worden op de avond zelf. Enkele minuten na het laatste optreden van underdog Spider Rico kunnen vaststellen dat de verwachtingen waargemaakt zijn. Het was een fantastische show. Als eerste is Bauer aan de beurt. De band rondom Berend Dubbe en Sonja van Hamel heeft met hun laatste album Baueresque wederom bewezen dat je met een uitgebreide platencollectie en een voorliefde voor oude technologie een hele mooie plaat kunt maken. Live hoef je bij dit soort muziek geen knallend vuurwerk, halfnaakte gogo danseressen, vuurspugende clowns, geïmproviseerd geneuzel en door hun drumstel springende wildebrassen te verwachten. Nope. Een Bauer optreden is geslaagd als ze de kwaliteit van de plaat halen. En dat gebeurt. Tijdens Mauro Pawlowski & The Grooms misschien geen knallend vuurwerk in de letterlijke betekenis van het woord. Maar dan toch zeker wel figuurlijk gesproken. De vonken vliegen eraf. Wonderkind Mauro stond enkele weken geleden nog op de podia met Big Star Alex Chilton. Maar nu is Mauro zelf het middelpunt en dat staat 'm een stuk beter. Al doen The Grooms amper onder voor hun frontman. Het geluid in de zaal was hard, de songs vlijmscherp en stijlvol. Dat laatste geldt overigens ook voor de verschijning van de heren: ze hebben the looks and the hooks. Wat wil je nog meer? Niets dus, dat was ook te merken aan de uitzinnige reacties van het publiek. Dat zal pittig worden om daar nog iets aan toe te voegen denk je dan. Maar Spider Rico heeft niet voor niets zo lang zitten wachten om hun rock 'n roll tunes ten gehore te brengen. De Hagenezen kunnen hun enthousiasme maar naar nauwelijks verbergen. En waarom zouden ze? Ze vliegen erin. En dan maakt het niet zo uit dat het tweede nummer wel een beetje doet denken aan het eerst en dat weer op de derde. Dan eindelijk is daar toch die ene gek die z'n emoties niet meer onder bedwang heeft en pontificaal in het drumstel springt, met alle gevolgen van dien. De vergelijkingen met Keith Moon zijn niet uit de lucht. Een groter compliment kan je niet krijgen als drummer. Drummer blij. En wij blij, want het geeft nog maar eens aan wat een goede avond we achter de rug hebben. Volgende week belooft even zoveel spektakel als daar aantreedt de Vlaamse cultheld Flip Kowlier. Lange Frans & Baas B komen bewijzen dat zij de echte tijgers zijn. En The Rotterdam Ska Jazz Foundation komen de boel feestelijk afsluiten. Ik kan me niet voorstellen dat Jaap Boots niet staat te popelen na drie weken afwezigheid...