Chris Goss de Masters Of Reality-voorman -en wereldberoemde producer- strompelt bij binnenkomst meteen naar de bar en bestelt een whisky...en nog een, en nog een. Vanaf dat moment hangt de schaduw van zijn ego als de schaduw van een eik over de show. Een paar uur later neemt hij plaats op de bank, pardon, praatstoel. En rijgt de ene filosofie aan de andere anekdote, en maant mensen ondertussen zeer dwingend hun mobiele telefoons uit te zetten ('PLEASE!'). Na tien minuten monoloog gordt hij een akoestische gitaar om en...PRAAT verder. Zeer vermakelijk, daar niet van, maar de introducties zijn gemiddeld twee keer zo lang als zijn liedjes. Met die liedjes en zijn performance en zang is overigens niks mis. Vooral Jim Brown was tof. En dan flitst hij al weer weg, op weg naar het optreden van Melissa Auf Der Mauer in de Melkweg, waar hij (naar later blijkt) ook nog een moppie meespeelde (en praatte!!) op het podium. Hee Chris, wat voor merk whisky drink je ook al weer altijd? 'Speechwater'? Dan valt technicus Reinder helaas ineens uit met vliegende buikgriep. De paniek wordt bezworen door koele kikker Leo Blokhuis die verder de uitzending op de weg houdt als Sandra Bullock de bus in Speed. Hulde! En beterschap! De New Yorkse band Timesbold was eerder in grote bezetting in Club 3VOOR12 langs geweest en had toen alle aanwezigen verbluft met hun pastorale pracht. Dat konden kernleden Max en Jason met zijn tweeën niet evenaren natuurlijk. Maar ze kwamen een heel eind. Ze speelden werk van hun nieuwe cd Eye Eye, dat het grootste deel van het publiek inzoog als een dosis verse muzikale zuurstof. Na al die verstilde pracht was het tijd voor wat functionele onzin. Die kwam van een knotsgekke organist uit New Orleans, genaamd Mr. Quintron, samen met zijn sambaballende stoeipoes Miss Pussycat. Het podium werd volgebouwd met antieke orgels voorzien van de voorkant van een Austin Healey (compleet met koplampen) en een raar apparaat genaamd de "Drumbuddy" waarmee Mr. Quintron op licht kon scratchen (of zoiets). Het deed er allemaal niet toe, want het publiek snakte na alle serieuze akoestika naar wat vet vermaak en dat bood Mr. Quintron. Denk: Jon Spencer meets B-52's meets Mambo Kurt. Mr. Quintron goot zijn geestelijk reinigende orgel-elixer uit over de massa en binnen de kortste keren waren bijna alle Clubbers aan het swingen, zelfs de lammen, gekken en blinden. Waarvan acte. EPILOOG: Als bijna iedereen weg is, drinken we nog wat na. Mr. Quintron aan de Duvel. Na enige tijd wordt het tijd om de spullen op te ruimen. Quintron staat op, en gaat zich ver... -kleden!? Binnen twee minuten is hij veranderd in Scott, de sullige roadie van Mr. Quintron. Compleet met lang haar, pet, zwarte overall ("Crew") en een speciaal loopje. Zo bouwt hij alles af en brengt de spullen naar het hotel. "What would be a good name for a roadie named Scott?" vraagt de acteur ons voor hij weggaat. We denken even na. "Stoffel of, nee: Buffel". "Buffel it is then." En met die woorden verlaat de geniale gek het pand.