IJzendijke heeft weer een festival! En wat voor een. Het vernieuwde Weitjerock heeft direct alles in zich: Four seasons in one day, een bijna uitverkocht weitje, prima muziek, een heerlijke sfeer en een perfecte organisatie. De onweersbui die de set van Absynth Minded verstoorde zette de wei blank, maar het feest ging onverminderd door.

De zaterdagochtend begint met een hoosbui. Associaties met Pukkelpop doemen bij veel bezoekers op. Gelukkig loos alarm. Als het festival begint, net na de middag, ligt het weitje aan de Krabbengatweg er perfect bij. Steenworp winnaar Monsun and the Majestical Masters of Mayhem trapt af op het hoofdpodium. Hun rouwdouwers seventies rock, zet de toon. We zijn vertrokken. 
 
Anne van Damme mag hierna op de Talent Stage als eerste het geluid testen. De nog jonge Zeeuws-Vlaamse doet dat met breekbare, maar erg mooie popliedjes. Er lijkt niet zoveel animo voor. Erg jammer want deze dame kan echt wel wat. Wie ook wat kan is Black Tolex. Deze Belgische band heeft met Milo Meskens de perfecte frontman. Hij geselt zijn gitaar en heeft een stem als een doorrookte vijftiger, terwijl hij echt nog geen (of net) twintig jaar is. Met hun bluesy hardrock is de groep een van de verassingen van de dag.
 
Laurens Joensen is een meer verhalende troubadour. Het is zijn tweede Weitjerock, want in 2002 stond hij ook op het podium. De geboren Terneuzenaar maakt indruk met zijn persoonlijke liedjes. Soms wel wat flauw, maar altijd eerlijk. De ode aan zijn overleden zwager is prachtig. Minder subtiel, en van dik hout zaagt men planken, is Mozes And The Firstborn. Een product uit Eindhoven Hun garagerock is energiek. De show is leuk om naar te kijken en meezingen kan met hun single ‘I Got Skills’.  
 
Wie als voorproefje de show van William Boeva tijdens de Humo comedycup heeft bekeken, krijgt weinig nieuws voorgeschoteld van deze Antwerpse stand-up dwerg. Grappig is hij weldegelijk, want zijn lengte is direct zijn kracht. Zonder zelfspot, geen humor en zijn show is dan ook een leuke afwisseling tussen al het gitaargeweld. De bezoekers zitten knus voor het kleine podium, wat voor een intieme sfeer zorgt. Het geluid staat te zacht, zodat jammer genoeg niet iedereen kan genieten van Boeva; de kleine man met zijn grote praatjes.
 
Er mag gedanst worden op de zomerse klanken van Willow, een subtiel zestal uit Grimbergen. Hun Stubru hits ‘Sweater’ en ‘Remedy’ gaan erin als de spreekwoordelijke koek. De stem van de zanger doet denken aan Robert Smith van The Cure. De groep heeft ‘slechts’ een half uur speeltijd. Dat is wel wat kort voor zo’n leuk bandje. Zeker onder de sterk schijnende zon zorgt Willow voor de nodige verkoeling.  
 
Als de singer-songwriter van IJzendijke kan Maarten Termont natuurlijk niet achterblijven. Hij maakte het nummer ‘WeitjeRock is terug’ speciaal voor het herboren festival. Dat vooral de IJzendijkenaren vooraan staan bij zijn optreden verbaast ons natuurlijk niet. Hij wordt als een dorpsheld ontvangen. Het publiek smeekt na zijn laatste nummer dan ook om een toegift. Daar geeft Termont uiteindelijk aan toe. Op zijn ‘Ons Izendike’ (een nummer over zijn liefde voor IJzendijke op de melodie van ‘Lola’ van The Kinks) gaan zijn dorpsgenoten nog één keer los.
 
De driekoppige band Traumahelikopter uit Groningen-Noord heeft er een lange reis opzitten. Maar dat hadden de jongens maar al te graag voor WeitjeRock over. Wat meteen opvalt is de drummer, die tussen de gitaar en bassist zichzelf in het zweet loopt te werken op zijn drumstel. Als een soort ‘Animal’ slaat hij in de rondte. De nummers van Traumahelikopter klinken dan ook lekker hard. Het publiek gaat los en al gauw volgt de eerste pit van het festival. De zanger zorgt nog voor wat interactie met het publiek. Zeeland associeert hij vooral met mosselen. Hij biecht op dat hij nog nooit mosselen heeft gegeten en ook in een aankondiging van een van de nummers komen de weekdieren terug. “Deze is voor alle boeren die hier aanwezig zijn. En alle mensen die van mosselen houden en Blof.”
 
Na de ruige rock van Traumahelikopter is het tijd om een nog een tandje bij te zetten. Het grove gitaargeweld van Wallace Vanborn schudt de weide wakker. Sowieso is het op WeitjeRock geen moment stil. Tussen live-acts door draait DJ Magneto plaatjes waarop het publiek even de ledematen kan losgooien.
 
Na een zonnige middag moet het publiek toch aan een heftige regenbui geloven. Net voordat hoofdact Absynthe Minded begint, komt het met bakken uit de hemel. Voor een deel van de bezoekers reden om naar huis te gaan, maar de harde kern blijft toch voor deze indie rockband. Gehuld in poncho’s danst het publiek in de modder op de bekende platen van de Vlaamse band. Het nummer ‘Envoi’ zorgt voor de eerste echte meezinger. Met bliksemschichten op de achtergrond brengt de band vooral bekende nummers ten gehore; ‘My Heroics Part One’, ‘Moodswing Baby’, ‘Space’ en hun laatste hit ‘End of the Line’. Het optreden eindigt nogal abrupt. Misschien door het slechte weer, of vanwege tijdgebrek.
 
Al met al zijn er in het publiek nog genoeg echte diehards voor de volgende act: Nobody beats the Drum. De Utrechtse dansformatie krijgt ook de organisatie op de weide. Nagenietend van hun geslaagde festival dansen ze verder in de regen.