Na debuutalbum Can I Come By? bleef het heel lang stil rond Lea Kliphuis, de al jaren in Nijmegen woonachtige Friezin. Vijf jaar en een overwonnen writer's block verder keerde ze begin dit jaar terug met The World Owes Me Nothing. De zeventiger jaren folkrock van het debuut maakt daarop plaats voor een country-insteek. Recensent Patrick Struijker Boudier was in zijn recensie onder de indruk: "Wie de plaat beluistert, kan zich bijna niet voorstellen dat het schrijven ervan schijnbaar zo’n gevecht is geweest. Het album ademt eenvoud én kracht uit met pakkende nummers die je aangrijpen." 

Wout en Rocco komen we verderop in de lijst nog tegen met hun andere band, maar ook met Shaking Godspeed leverden ze dit jaar één van hun meest eigenzinnige platen tot nu toe uit. Rumspringa is een conceptalbum over jeugdige leden binnen een Amish-achtige sekte die mogen proeven van de moderne samenleving en al zijn verleidingen, en dient als soundtrack bij een theatervoorstelling van Orkater. Erik Damen recenseerde de plaat en concludeerde: "Shaking Godspeed heeft niets aan eigenzinnigheid ingeboet, ondanks het feit dat de speelruimte misschien beperkt was vanwege het theaterstuk. Rumspringa is net zo speels en avontuurlijk als eerder werk van de band."

Eén jaar na debuutplaat Moths was Einfach Kurt dit jaar alweer terug met album nummer twee, Narcissism Blues. Daarop gaat Koert samenwerkingen aan met een diverse lijst Gelderse artiesten: Rocco Ostermann (Donnerwetter, Shaking Godspeed), Stefan Kollee (The Naked Sweat Drips), Karlijn Wolsing (Bootleg Betty) en Kees Lewiszong (Navarone) zijn enkele van de gasten. Des te knapper hoe het onmiskenbaar een Einfach Kurt-plaat is geworden, zoals Erik Damen al schreef in zijn recensie: "De aandacht gaat naar de sterke teksten, en de liedjes zijn minder klein gehouden dan op zijn debuut. Acht scherpe songs waarin blues, soul en country zich met elkaar vermengen tot popnummers met een dikke donkere rand."

Vooruit, we pakken nog één keer die biografie van Hömpfdingå erbij: "Hömpfdingå is ontsproten aan het brein van de Zweedse zolderkamerproducer Esben Sandviken. Opgegroeid op het desolate Zweedse platteland had hij alle tijd en ruimte om zijn typerende, eclectische geluid te ontwikkelen. Daarmee werd hij de grondlegger van de Norrköping-sound, de sound die zich bevindt op het grensvlak tussen subtiele techno en stevige electro. Soms licht filmisch, dan weer ironisch of speels maar altijd met een zweem van melancholie en Weltschmerz." In andere woorden: een Arnhemmer die ook wel eens Dennis genoemd wordt heeft de beste Gelderse technoplaat van 2016 gemaakt.

De winnaars van de Arnhemse cultuurprijs vinden we terug op nummer twee in onze eindlijst. Vanaf het ijzersterke openingsnummer 'Mother' weet Pavlov Beauty Saloon te boeien met Zappiaanse songstructuren en de meest knettergekke muzikale ideeën en melodieën. We schreven al gekscherend: "Zeer sterk is ‘Oh, You Little Troublemaker’, maar dan begint ‘Peek-A-Boo’ en dan weet je dat het nog gekker kan. En dan geldt hoe gekker hoe beter." We kijken alvast uit naar Donnerwetter Day 2017.