De soundcheck van het Haagse The Womb gaat bijna onopgemerkt over in het daadwerkelijke optreden. Dat er met recht zo uitvoerig gesoundcheckt moest worden blijkt wanneer het publiek de eerste paar songs voor de kiezen krijgt. Meerstemmige samenzang, tegendraadse ritmes en hier en daar venijnig gitaarspel. The Womb daagt zijn toehoorders uit met complexe, gelaagde en licht-psychedelische popmuziek. Blikvanger op het podium is de toetsenist met de uiterlijke gelijkenis van een jonge Demis Roussos die quasi gedesinteresseerd een aantal toetsen indrukt, de tamboerijn bespeelt of gewoonweg middenin een song een sigaret probeert op te steken. De verdere podiumpresentatie is uiterst sober en dit geldt tevens voor de aankondigingen die weinig verheffend zijn te noemen en er met name op gericht lijken om de merchandise onder de aandacht te brengen. Een verdere navraag van de zanger/gitarist aan het publiek of er zich onder hen ook Vierdaagsewandelaars bevinden, slaat dan ook een beetje dood. Geeft verder ook niet. The Womb zet als een opener van de woensdagavond een sterk optreden neer. (Thomas Klompenhouwer) 

Vanavond is de eer aan de Nijmeegse rapduo Disci X Lerrie (voorheen Discipline X Lerrie) om de hiphopavond op Club Voerweg te openen. De als Simon Mamahit geboren Disci begint het optreden met een kort gedicht dat al meteen indruk maakt. Na het eerste nummer krijgen de twee mc’s (vaste sidekick Jeroentje) en de dj versterking van gitaristen Sam Cuppen en Sam van der Veen. Hierdoor krijgt het optreden direct meer dynamiek. Naarmate het optreden vordert, wordt het steeds drukker op de Voerweg. Nieuwe single 'Achteraf Was Het Grappig' ontbreekt uiteraard niet, net zoals 'Gekkenwerk' dat ook de titeltrack gaat worden van hun later dit jaar te verschijnen debuutalbum. Deze jonge honden worden geroemd om hun teksten, maar ze laten vanavond zien ook over een overtuigende stage-performance te beschikken. Disci wordt dan ook wel eens de Nijmeegse Typhoon genoemd. Een titel die een glorieuze toekomst voorspelt. (Erik Damen)

Oscar is de band van de 24-jarige Londenaar Oscar Scheller. Hij blijkt goede liedjes te schrijven en heeft al wat buzz weten te generen bij de britse muziekpers. Een maand geleden verscheen een ep van Oscar getiteld ‘Beautiful Words’. Die staat vol met vrolijke, aanstekelijke britpop met een melancholisch randje. Oscar ververkondigt dat het optreden op het Valkhof Festival hun eerste optreden is op Nederlandse bodem. Het materiaal is dan ook nog niet echt bekend bij het publiek, maar de liedjes zitten goed in elkaar en zijn uiterst meezingbaar. Het sterkste wapen van de band is de prettige baritonstem van Oscar zelf. Bij vlagen hoor je hierin Morrissey of Alex Kapranos. Muzikaal gezien doet de stijl van Oscar een beetje denken aan Blur, ondersteund door wat cheesy synthesizer-melodietjes en een zangeres die de refreintjes wat kracht bij zet. 

Oscar heeft een nogal braaf imago en doet geen moeite om dat te veranderen. “I know It’s bad for my voice, but I’m gonna do it anyway.” Vervolgens drinkt hij een pakje chocomel leeg. Niet echt rock-'n-roll. Hoe dan ook, het werkt. Het publiek komt in beweging en ook de band lijkt te genieten. Afgaand op de prijsnummers ‘Daffodil Days’ en ‘Beautiful Words’ gaat Oscar een mooie toekomst tegemoet. Het tweede optreden op Nederlandse bodem staat al gepland: in september staat hij op Into The Great Wide Open. (Edwin De Corti)

Voor wie vanaf de Voerweg de trap op komt lopen om naar afsluitende act La Femme te kijken, moet zich stevig door de mensenmassa heen wurmen: Extince is al bezig en krijgt behoorlijk wat bekijks. Dat zou kunnen verklaren waarom het redelijk rustig is bij aanvang van La Femme. Het kan natuurlijk ook dat het debuutalbum van dit enigmatische sextet, Psycho Tropical Berlin, aan velen voorbij is gegaan. Gelukkig laat de energetische mix van jaren 60-surfpop en krautrock zich makkelijk vertalen naar het podium.

Als een ware filmster begeeft zangeres Clémence Quélennec zich op het podium. De eerste barstjes in de beleving verschijnen echter wanneer de blik afdwaalt naar de drummer, die zich met een stalen gezicht achter de drumkit nestelt. Met de blik glijdend over de overige bandleden, wordt de afstandelijke Parijse attitude vervelend merkbaar. Deze quasi-verveelde coolheid kan werken, maar doet dit in dit geval niet. Alleen toetsenist Marlon Magnée maakt écht contact met het publiek, al is dat vooral om een joint van iemand over te nemen. 

Wanneer de band halverwege de set 'Sur La Planche' inzet, blijkt het geluid pakkend genoeg om nieuwsgierige Valkhofbezoekers naar de Arc te lokken.  Live wordt het op een charmant rommelige manier aangekleed met catchy hooks en galmende vocalen. Zoals bij veel concerten op het Podium Arc doet het licht het beter dan het geluid, maar dat staat de aanstekelijkheid van La Femme niet in de weg. La Femme blijkt een curieuze, wellicht wat minder bekende, maar volwaardige afsluiter van de woensdag. (Mike Rambags en Ateke Willemse)