Daar waren ze weer, de mannen uit Belfast met die lange bandnaam. Hun terugkeer kon na overtuigende optredens op de-Affaire (2010), in Merleyn (ook 2010) en in Doornroosje (2011) ook eigenlijk niet uitblijven. Van een afstandje zagen we hoe gitarist Tony Wright in de tussentijd de band verliet (en vervangen werd door Panama Kings-gitarist Niall Kennedy), maar gisteravond keerden de Noord-Ieren na vier jaar dan toch terug naar Nijmegen.

Het concert

And So I Watch You From Afar, Arc, donderdag 23 juli

De act

Vrijwel instrumentale post-rock die sinds laatste plaat Heirs iets minder instrumentaal is: af en toe krijsen de drie frontmannen wat ohs, yeahs en lastiger te definiëren kreten door de microfoons. Denk bij post-rock in het geval van ASIWYFA trouwens niet aan composities à Sigur Rós of Explosions in the Sky. Hier en daar doen de beukende baspartijen en razendsnelle gitaarlijntjes denken aan de explosieve math-rock van Health, maar vaker horen we dat ASIWYFA de afgelopen jaren vooral een eigen geluid heeft gecreëerd.

Het moment

Na twee nummers van de nieuwste plaat als opener volgen opvallend genoeg louter oudjes. Een goede keuze, zo blijkt: vanaf 'BEAUTIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION' zien we weer het retestrakke spel dat we van ASIWYFA gewend zijn, met de over het podium springende Rory Friers als blikvanger. Het afsluitende duo 'Set Guitars To Kill' / 'The Voiceless' staat al sinds de titelloze debuutplaat (2009) garant voor succes en vormt ook vanavond het vooraf al ingevulde hoogtepunt. Never change a winning formula.

Het publiek

Het is qua programma niet de meest radiovriendelijke avond op het Valkhof Festival, met ook nog bands als Sólstafir, Stuff. en zZz op het affiche. Dat blijkt na al die 'indie-avondjes' een uitstekende keuze: niet alleen is het park weer goed gevuld, het merendeel van de aanwezigen ademt "hier was ik wel even aan toe" en laat zich gewillig meevoeren door de ziedende post-rock van ASIWYFA. Vanaf 'Search:Party:Animal' halverwege ontstaat er vooraan een mosh-pit die alleen nog verder groeit, ronduit het vermakelijkst is de crowdsurfer die zijn John Coffey-momentje de mist in ziet gaan wanneer het toegegooide biertje uit zijn handen glipt. 

Het oordeel

Het blijft echt ongelooflijk hoe strak deze band is. Ook bijzonder hoe hun a-typische muziek al jaren voor een zegetocht langs podia en (volle) festivalweides zorgt. Zelfs de wat koeltjes ontvangen laatste plaat brengt daar geen verandering in, al kan worden afgevraagd hoe lang nummers van Heirs nog op de setlist zullen prijken. Met genoeg oud werk pakt And So I Watch You From Afar hier na de Voerweg, Merleyn en Doornroosje ook moeiteloos de Arc in. Lonkt de Goffertweide al? 

De foto