Zonder beschermende kleding
Dan
onze Facebook: “Er zijn twee mogelijkheden voor deze lieve pubertjes; of (wat in de meeste vallen vast heus goed komt) - opgroeien, of (als ze niet zo best uitkristalliseren) - niet voortplanten.” En: “Meisjes met het i.q. ter hoogte van onze kamertemperatuur.” Een goed bedoelde muzikale tip, een benaderbaar alternatief: “Dat ze maar eens van echte muziek gaan houden....gasten van goatwhore maken na optreden zo tijd om met je op de foto te gaan wat een.zeurkouzen zeg niet normaal.” Wat te denken van deze: “Kunnen die sneue twitteraars niet even bij die ebola patiënt langs? Liefst zonder beschermende kleding…” En natuurlijk het onvermijdelijke: “Humberto.. Voortaan alleen echte muzikanten uitnodigen. Kom op zeg..dat je je zendtijd hieraan verspilt..”
Persoonlijk vind ik de manier waarop Humberto Tan ruimte maakt voor (mainstream) popmuziek een verademing voor de Nederlandse televisie. We weten allemaal hoe moeilijk het is om muziek naar tv te brengen. Het standpunt van DWDD is duidelijk: op primetime zitten mensen niet te wachten op een heel live-nummer, een minuut is lang genoeg. En hoewel het VARA-programma heel veel aandacht besteedt aan muziek, blijft het door die beperking en door de snelheid van het programma toch altijd een beetje gemankeerd. Later op de avond kan het wel, laten grote Amerikaanse voorbeelden als David Letterman en Jimmy Fallon zien. Bijna wekelijks gaan hun muzikale gasten het internet over. In Nederland werkte dat nooit echt. Pauw en Witteman bijvoorbeeld lieten keer op keer zien bijzonder weinig affiniteit te hebben met popmuziek, met doorgaans stramme, soms zelfs gênante interviews tot gevolg.
Met alle egards
Humberto Tan doet dat totaal anders. Hij gaat voor de allergrootste wereldsterren, en als ze toehappen ontvangt hij ze met alle egards. Voor Pharrell Williams en nu One Direction verplaatst hij zijn programma rustig naar de Ziggo Dome, alles om de drempel laag te maken. De uitzendingen zelf hebben een Amerikaanse sfeer, een beetje slijmerig en hyperig, maar laten we wel wezen: nergens op tv krijgen deze relevante artiesten zoveel aandacht. Hij kan het wel: Humberto Tan deed in het Frans een behoorlijk inhoudelijk interview met Stromae, waar collega Van Nieuwkerk voor zou passen en waar talenknobbel en francofiel Ivo Niehe met knarsende tanden naar gekeken zal hebben.
Uitpakken deed RTL ook voor Thé Lau, de frontman van The Scene die aankondigde terminaal ziek te zijn. Het werd een bizarre uitzending rond een man die het nooit tot het niveau BN’er-schap van Guus Meeuwis en Anouk heeft geschopt, live vanaf het Leidseplein. Het was een zalvende afscheidsuitzending, inclusief de bewieroking die we kennen van uitzendingen als iemand al dood is, maar dan met het lijdend voorwerp ogenschijnlijk kwiek aan tafel. Hoe je het ook wendt of keert: het was een veelbesproken uitzending, en dat zien we niet zo vaak rond popartiesten op de Nederlandse televisie. Volstrekt logisch ook dat hij voor One Direction een uitzending inruimt. Alleen al de hectiek rond de groep is goed voor veelbesproken tv.
Facebook-meute
We zien het wel vaker op de 3voor12 Facebook, opvallend genoeg veel vaker dan op Twitter. Een jaar geleden, toen Miley Cyrus het nieuws van de dag was, namen we ook wel eens een berichtje mee. Sterker nog, we schreven zelf
een artikel over het fenomeen waar iedereen wat van vond. Belachelijk, vonden sommigen, weggegooid belastinggeld, om maar eens een gemeenplaats te noemen. Goed voorbeeld in Nederland: Gers Pardoel. De populaire rapper werd in het begin van zijn carrière door ons op de voet gevolgd, na zijn grote doorbraak met Ik Neem Je Mee werkte elk bericht over hem als een rode lap op een stier voor de Facebook-meute. Het gaat gepaard met dezelfde zurigheid en bikkelharde afwijzing die we zien in elk discussie-onderwerp tegenwoordig. Of het nu gaat over zinnige onderwerpen als jihad-ronselaars en Zwarte Piet, of kennelijk iets vrijblijvends als popmuziek.
Mainstream popmuziek, wel te verstaan. We leven in een ingewikkelde tijd voor mensen die enkel de underground een warm hart toedragen. Jazeker, zij hebben meer mogelijkheden dan ooit om hun eigen weg te gaan. Ze kunnen labels direct benaderen, muziek ontdekken via blogs, via Soundcloud en Spotify. Een ongelofelijk walhalla, zou je zeggen. Ze zijn niet meer aangewezen op de publieke radio die niet draait wat zij willen horen, maar kunnen in-tunen op niche internetstations tot diep in Rusland, als ze dat willen. Het is heel goed mogelijk om halverwege december nog steeds geen idee te hebben hoe Shake It Off van Taylor Swift precies klinkt. En toch kunnen sommigen de verleiding niet weerstaan om zich avond aan avond te ergeren aan DWDD, te schamperen over de Top 2000, of het onbegrijpelijk te vinden dat andere serieuze muziekliefhebbers een zwak hebben voor die fijne ongedwongen popsong Call Me Maybe.
Het meest gênante aan dit specifieke geval is dat al die volwassenen met hun grote bek natuurlijk precies hetzelfde doen wat ze de bakvissen verwijten: lomp reageren op iets dat eigenlijk niet zo vreselijk belangrijk is. Of het nou een One Direction sms-actie is of tienerfans die reageren op die sms-actie: dit is het niveau waarop we met elkaar communiceren op Facebook als iets ons niet aanstaat. Vanavond is One Direction daadwerkelijk te zien in RTL Late Night. Laten we hopen op ouderwets oorverdovend gegil. Of om met Taylor Swift te spreken: "They players gonna play, the haters gonna hate. Baby I'm just gonna shake it off."