"Welcome to the hellavator!" Met een weids gebaar heet Bent van Looy ons welkom bij de lelijke achteringang van club Silencio, een goederenliftje. Niet dat de voordeur zo imponerend is: het is een groot zwart gat naast een doodgewone supermarkt. Beneden is een door David Lynch ontworpen club die blinkt van het goud en waar filmen strikt verboden is. Van Looy host er een maandelijkse avond. Gelukkig laat de Das Pop frontman ons toe in zijn andere thuishonk: het Parijse appartement waar hij de liedjes van zijn nieuwe album schreef.
Video: onopvallend overdressed met Bent van Looy (Das Pop) in Parijs
"Ik wil mezelf blootgeven, maar het moet er niet uitgutsen als heet braaksel"
Vorm of vent? De klassieke literaire discussie eindigt wat Bent van Looy betreft onbeslist. De zanger van Das Pop is een groot stilist, liefhebber van mooie pakken en verzorgde, melodieuze popmuziek. Maar hij wil zich op zijn eerste soloplaat ook meer blootgeven dan ooit. 3voor12 zocht hem op in het gratis miljoen-dollar-decor Parijs. "Miljoen-dollar-decors zijn prachtig, vooral als je ze voor niets weg kunt stelen."
"We zijn nu op de Rue Montmartre, midden in het centrum van Parijs. Daar ligt het Louvre, die kant op de grandes boulevards. Ik ben hier zeven jaar geleden beland. Daarvoor woonde ik veertien jaar in Gent. Ik hield van die stad, maar ineens was het op, ik moest weg. Toevallig moest mijn vriendin hier naartoe om in de mode te gaan werken. Als toerist had ik Parijs nooit zo bijzonder gevonden, maar door hier het dagelijks leven te ontdekken zag ik dat het eigenlijk de perfecte stad is om in te wonen. Er is net genoeg lucht, en net genoeg licht. De stad is rond 1830 ook grotendeels met de grond gelijk gemaakt en door Baron Haussmann in de geest van de verlichting weer opgetrokken voor de moderne mens, in uniforme stijl. Je ziet dat er over nagedacht is."
Bent van Looy's Members Only Club
Vooruit, hij vergist zich een paar decennia met die stadsrenovatie, maar zijn verhaal klopt wel. Bent van Looy zou het uitstekend doen als Gids in de stad van de liefde en de stad van de kunst, waarin hij het lopen door de straten tot een levenswijze verheven heeft. "Stad van de kunst? Dat was ooit zo, maar ik geloof niet dat Parijs in de hedendaagse kunst nog echt een rol van betekenis speelt. Kijk, voor de geschiedenisnerds: hier was vroeger een drukkerij waar het pamflet J'accuse van Emile Zola gedrukt is, een heel belangrijk moment in de Franse en wereldgeschiedenis. Wat er nu zit is zo mogelijk nog interessanter: club Silencio, ontworpen door regisseur David Lynch. Je moet lid worden of op de lijst staan om naar binnen te mogen, en leden hebben allemaal een creatief beroep. Ik organiseer er af en toe avonden: Bent van Looy's Members Only Club. Vanavond hebben we een L.A. avond, met een film, en met Jason Falkner, een van de beste muzikanten die ik ken."
Falkner is een paar dagen in Europa, om wat shows te spelen met de Das Pop-frontman. Samen namen ze zijn 'Parijse plaat' Around The Bend op in Los Angeles. Falkner kwam aan het begin van de eeuw heel vaak in deze stad, omdat hij een jaar of drie deel uitmaakte van Air. "Dat was rond 10.000 Hz Legend", vertelt hij onderweg in de taxi. "Het was een mooie tijd. De jongens waren zo onervaren, toen hun eerste album uitkwam hadden ze nog nooit getoerd. Ik speelde bas en gitaar op tour, en ik zong de zanglijn van Thomas van Phoenix in High School Lover." "Wat een mooi liedje was dat, zo teder, zo delicaat", zegt Van Looy. "Ons eerste optreden in Amsterdam was met Phoenix. Zij hadden toen ook hun eerste album uit."
De begindagen van Das Pop, dat was de tijd dat Bent nog zelf shirtjes verknipte om te verkopen. "Gewoon witte shirts met I <3 erop. Ik zocht laatst mijn kledingkast uit en vond nog een hele stapel. Ja, het was mijn eerste poging een soort totaalconcept te creëren. In die tijd speelden we veel in Nederland. Terwijl ze ons in België alleen maar meer gaan draaien, zijn we bij jullie een beetje op een zijspoor geraakt. Ik weet niet zo goed waarom, want de shows die we speelden waren altijd erg leuk."
The Voice Van Vlaanderen
Tijd om daar over te sippen heeft de zanger niet, want talloze projecten wachten. Die soloplaat dus, af en toe drumwerk voor Soulwax, een wijnmerk, een baan als jurylid van The Voice Van Vlaanderen, en een eigen kledinglijn. Zo zie je maar, die zelf geknutselde merchandise was een eerste teken van een nieuwe ambitie. In Vlaanderen geniet hij bij het grote publiek enige bekendheid door zijn korte-broekspijpen-look in het populaire tv-programma De Slimste Mens, waarin hij ook op intelligentie punten scoorde. Er werd zelfs een niet al te grappige parodie op gemaakt, die draait om de seksuele geaardheid van de artiest. Enfin, mode dus. "Ooit hebben we met Das Pop een samenwerking gedaan met een Frans merk, Le Mont St Michel. Daar waren we natuurlijk wel bij betrokken, maar het was niet echt onze lijn. Het is me zo goed bevallen dat ik met die gast en nog iemand anders vanuit het niets iets uit de grond wilde stampen. We zijn nu toe aan onze vierde collectie, dat is niet iedereen gegeven."
Die kledinglijn zegt alles over Bent van Looy. The Jante Law, heet zijn lijn, een Scandinavische term. "Daar heb je een soort dwangmatige bescheidenheid, zoals je die in Nederland ook hebt. De Jante Law zegt dat je je niet beter mag voordoen dan je bent. Dat was een interessant concept om te combineren met mode, omdat dat per definitie meer extravert is. We proberen discreet mooie dingen te maken, waar met zorg aan gewerkt is en die een soort natuurlijke luxe uitstralen. Het hele circus hier in Parijs spreekt me wel aan. Vier keer per jaar modeweek, twee keer mannen, twee keer vrouwen. Dan ligt bij ons het appartement vol met luchtmatrassen en slaapzakken van de minder fortuinlijken. Bij de mannen lijkt het erg op de muziekwereld, waarin iedereen elkaar helpt. De vrouwen is een ander verhaal, daar heerst jaloezie en bitchyness."
Onopvallend overdressed, het klinkt als een metafoor voor zijn muziek. Fris moet het klinken, vluchtig misschien zelfs wel. "Het moet inderdaad klinken alsof het makkelijk is, terwijl ik er natuurlijk heel hard aan gewerkt heb. Ik wil dat de vorm goed zit. Maar die vorm mag - moet misschien zelfs wel - verschillen van de inhoud. Ik houd namelijk ook van rauwheid, eerlijkheid. Waar die twee samenkomen ontstaat volgens mij echt iets waardevols. Ik wil mezelf echt prijsgeven op deze plaat, maar ik wil het er ook niet laten uitgutsen als heet braaksel. Het moet mooi in elkaar gestoken zijn." Op de hoes van de plaat poseert Van Looy als een clown met een treurig gezicht. "Die foto is toevallig genomen op Halloween in Los Angeles. Ik had in een supermarkt een doos kinderschmink gevonden, die ik onderweg opgedaan heb. Op dat moment was iemand een documentaire aan het maken, en ik dacht: wat is er mooier dan een miljoen-dollar-decor voor mijn videoclip? Hoewel ik op die foto een masker draag, is het het eerlijkste beeld dat er van me is."
Naakt in camouflage
Precies zo zit Bent van Looy zichzelf bloot te geven, later die avond in Silencio. Naakt in volledige camouflage. De boog boven het podium blinkt als goud, het gordijntje waarachter de zanger en zijn vleugel schuil gaan heeft een Twin Peaks-achtige grandeur. Bij de garderobe moeten 'gewone' leden wachten op 'premium' leden, aan de bar moet tien euro afgerekend worden voor een flesje Heineken. En toch weet Van Looy te midden van al die pretenties een laagdrempelige avond neer te zetten. Hij zit achter de piano, goed gesoigneerd, maar ook benaderbaar als een barzanger. Authentiek met een knipoog naar het cliché. Zijn teksten zijn soms bitter, soms romantisch, zijn melodieën uitgesproken zoet en klassiek, refererend aan grote Amerikaanse artiesten als Harry Nilsson en Randy Newman.
Allemaal met dank aan zijn gast van de avond, claimt Van Looy. "Ik leerde Jason kennen dankzij Soulwax. Hij had de strijkers op hun album Much Against Everyone's Advice geproduceerd. Zijn eigen werk uit die tijd is rijk en gul, ik was er een beetje bang voor. We kwamen uit de jaren negentig en ik vroeg me af: mag je wel zo melodieus zijn? Ik weet nog dat ik geen geld had en in een platenzaak keer op keer naar Jason's albums luisterde, net zo lang tot ik genoeg geld had om ze te kopen. Ik koester ze nog steeds."
Sindsdien draagt Van Looy melodieuze popmuziek als een warme jas. Een stijlvolle, met veel oog voor detail ontworpen maar niet al te extravagante jas. En wat dat betreft snap je wel dat hij zijn plek gevonden heeft, hier in Parijs. In de schaduw van de stad, in relatieve anonimiteit. Een eindstation is het niet, wat hem betreft. "Ik zou het heel erg vinden, mocht dit het zijn. Ik wil toch tenminste de mogelijkheid van iets anders hebben." Tokio? Mexico City? "Daar noem je twee steden die me heel erg trekken." En dan eindigen in een klein Vlaams dorpje? "Misschien wel ja, net als Gerard Reve."