London Calling: Bij Veronica Falls mag er eindelijk gedanst worden

Veronica Falls charmeert met opbeurende indiepop die valse zang doet vergeten

Gijsbert Kamer ,

In 1986 plakte het Britse New Musical Express een cassette op hun bladen met de titel C86. Er stonden nieuwe gitaarbands op van de Shop Assistents tot de Wedding Present. Tot op de dag van vandaag wordt er aan Britse indiebands uit die generatie gerefereerd als ‘C86-bands’. Vreemd genoeg waren het Amerikaanse bands als de Vivian Girls en The Pains Of Being Pure At Heart die het C86 gevoel een paar jaar geleden lieten herleven. En nu dan een band uit Londen zelf.

Veronica Falls charmeert met opbeurende indiepop die valse zang doet vergeten

In 1986 plakte het Britse New Musical Express een cassette op hun bladen met de titel C86. Er stonden nieuwe gitaarbands op van de Shop Assistents tot de Wedding Present. Tot op de dag van vandaag wordt er aan Britse indiebands uit die generatie gerefereerd als ‘C86-bands’. Vreemd genoeg waren het Amerikaanse bands als de Vivian Girls en The Pains Of Being Pure At Heart die het C86 gevoel een paar jaar geleden lieten herleven. En nu dan een band uit Londen zelf.

GEZIEN
Veronica Falls, 11 november, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal

MUZIEK
Opgewekte, vaak razendsnel gespeelde puntige popliedjes. Meerstemmig gezongen door Roxanne Clifford en James Hoare (gitaar) met drummer Patrick Doyle. Vooral de tempoversnellingen werken zo aanstekelijk dat stilstaan uitgesloten is.

PLUS
Er mocht eindelijk gedanst worden. Het lijkt na vijf bands wel alsof London Calling dit jaar geen vrolijke, niks-aan-de-hand pop meer wist te vinden. Los van de zonnige samenzang trok ook het lekker ranselende gitaarspel de aandacht. Wie dacht dat het onmogelijk was om meer snaaraanslagen per seconde te doen dan David Gedge van de Wedding Present, had vanavond Clifford en Hoare tegen elkaar moeten zien duelleren. Zo krijg je de boel wel aan de gang, en het aardige is bovendien dat de paar nieuwe nummers nog pittiger klonken dan het toch al erg sterke album ‘Veronica Falls’ dat onlangs verscheen.

MIN
Stemvast kun je de de drie vocalisten niet noemen, Vooral als beide heren het zonder Clifford doen, klinkt het nogal armoedig. Maar Clifford zelf heeft ook geen stem om eens lekker tijdens een ballad bij weg te zwelgen. Zangkunst en muzikaal vakmanschap staan nadrukkelijk op het tweede plan.

CONCLUSIE
Zo was het in 1986 ook en net als toen geldt nu weer dat er genoeg tegenover staat. Echt groot zal Veronica Falls er niet mee worden, maar voor het clubcircuit kan er nog lang plezier aan beleven. Prettige deuntjes, vol enthousiasme gebracht maken van Veronica Falls een echte aanwinst in het popaanbod. Het rammelt, en valse noten worden niet geschuwd maar hun beste liedjes (Beachy Head, Bad Feeling) zijn onweerstaanbaar. Laat de nieuwe C86 revival hier maar beginnen. 

CIJFER:
8