Krause op haar best trapt, krijst, springt en schreeuwt

Presentatie No Guts No Glory in de Sugar Factory

Tomas Delsing ,

De ADE vrijdagavond in de Sugar Factory stond vanaf tien uur in het teken van de release van het debuutalbum No Guts, No Glory van de Groningse Krause. Een bij vlagen sterke liveact met wel nog ruimte voor verbetering.

Presentatie No Guts No Glory in de Sugar Factory

De ADE vrijdagavond in de Sugar Factory stond vanaf tien uur in het teken van de release van het debuutalbum No Guts, No Glory van de Groningse Krause. Aanvankelijk een soloact, nu waren op het podium een drummer en bassist bijgeschoven. Een goede stap, die best nog wat verder doorgevoerd zou mogen worden.
Wat namelijk vooral is blijven hangen van deze avond, is dat Krause – alter ego van Susanne Clermonts – een ontwapenende verschijning is. Ze bezit het soort naïeve charme dat je de oneffenheden in het optreden kan doen vergeten. Veelvuldig wordt het contact met het publiek gezocht en gevonden: Clermonts is grappig, springt, rent en zingt alsof haar leven er vanaf hangt. Dat wil zeggen, op de momenten dat ze zich volledig kan toeleggen op haar rol als entertainer.
Helaas is dit niet alleen de sterkte, maar tegelijk ook de zwakte van Krause: de oorspronkelijke onewomanshow is bij tijd en wijle nog te duidelijk te zien. Gebeurt er van alles op het podium als Clermonts vrijgelaten wordt, op de momenten dat ze zich met de toetsen en knoppen moet bemoeien valt er een gat dat door de overige bandleden niet opgevuld kan worden. Een DJ annex toetsenist zou hier wellicht uitkomst bieden, al moet gezegd worden dat ook dat niet alles op zou lossen. Soms mist de muziek eenvoudigweg de spanning om de aandacht van het publiek vast te houden – vooral in het rustiger Soaring Through The Starlight en Follow Me gebeurt te weinig.
Dit gezegd hebbende, moet benadrukt worden dat er verder muzikaal weinig te klagen valt deze avond. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk is wat uit de meegebrachte laptop komt, en wat uit de handen van de muzikanten, vast staat wel dat het zeer strak klinkt. De drummer en bassist doen hun werk uitstekend, en de zang van Clermonts is overtuigend en trefzeker. Toegift I Want A Pony is een goed voorbeeld van wat er allemaal kan: Krause op haar best trapt, krijst, springt en schreeuwt. Verveling is op die momenten absoluut niet aan de orde.
Er is zeker nog ruimte voor verbetering, maar Krause heeft deze avond bewezen dat ze haar contract bij Sony niet alleen verdiend heeft met handige marketing en een goed businessplan. Clermonts is een frontvrouw die, mits ze zich op die rol kan toeleggen, van Krause een  sterke live act maakt.