Lambrini Girls: punk moet voor iedereen zijn Lambrini Girls: punk moet voor iedereen zijn

Pff, alsof het Lambrini Girls wat kan schelen dat jij al een heel weekend op Best Kept Secret rondstruint, het al drie dagen BLOEDheet is en er overal zand zit. Nope, het Britse duo geeft geen fuck. Als zangeres/gitarist Phoebe Lunny de halve set aan de lichtbuizen van de Casbah kan slingeren, dan kan jij nog wel effe schreeuwen dat het nu écht klaar is met TERF’s en meedoen in zo’n vijftig moshpits en sitdowns (waarvan de eerste al halverwege de openingstrack). Bassist Lilly Macieira: ‘Ja, die show was gestoord én belachelijk heet. Het publiek was geweldig, en we sleurden Annie van CLT DRP – die ook daar speelden! – zelfs nog het podium op. Phoebe duwde een microfoon in hun gezicht en zei alleen maar: “SHOUT!”, terwijl wij het publiek ingingen om hen aan te moedigen. Het was chaos!’ 

Jep, de gemiddelde Lambrini Girls-show is een zootje ongeregeld. Da’s ook precies wat je kan verwachten van het Brightonse duo (live aangevuld met een drummer) op Eurosonic deze week. Maar het is niet alleen maar moshen en gekscherend krijsen, want Lunny en Macieira willen vooral een safe space creëren voor mensen die net als zijzelf horen bij de queer community, of andere gemarginaliseerde groepen. Hun feministische DIY-punk is furieus en urgent, en tackelt belangrijke thema’s. Op debuut-EP You’re Welcome spuwt de band hun gal over o.a. transfobe zelfbenoemde feministen (‘Terf Wars’), de schadelijke misbruikcultuur in de muziekwereld (‘Boys in the Band’) en toxic masculinity (‘Lads Lads Lads’). Lunny: ‘Het is dus niet alléén maar chaos. Het is juist ook behoorlijk serieus.’ Macieira: ‘We vinden het belangrijk om daarover in gesprek te gaan met het publiek. Dat is soms lastig omdat mensen gewoon willen blijven beuken.’ Lunny: ‘Daarom zeggen we altijd: “If you want to have more fun, you’ve got to listen to us.” Anders leggen we het even stil. Wij hebben geen haast!’ 

De veiligheid om te zijn wie je bent, die hebben Lunny en Macieira zelf niet altijd gevoeld in de DIY-punk-scene. In hun ervaring maken mannen hier nog steeds de dienst uit, en worden vrouwen en non-binaire personen vaak niet serieus genomen, of ronduit slecht behandeld. Macieira: ‘Toen we in Frankrijk speelden, was er een geluidstechnicus die mij ging uitleggen hoe mijn eigen apparatuur werkte voordat ik het überhaupt allemaal had opgebouwd. Dat was superfrustrerend. Hier in Engeland gebeurt het ook vaak genoeg. Een vriend van ons die ook queer is, maar een mannelijk uiterlijk heeft, kreeg allemaal complimenten over mijn gear, omdat die effe hielp met de opbouw.’ Lunny: ‘Deze scene wil zichzelf echt wel verbeteren en inclusiever worden, maar ik denk dat veel mensen het als normaal en vanzelfsprekend zien dat het zó gedomineerd wordt door mannen. Dat is hoe het al heel erg lang is, dus weinig mensen vragen zichzelf echt af waarom dat zo is en verandert er weinig. Daardoor krijgen wij als femme-presenting band een hoop stomme vragen en opmerkingen zoals Lilly omschrijft, en heb ik het gevoel dat er slechts ruimte is voor één activistische queer band tegelijkertijd. En als je ruimte wíl innemen, dan lukt dat vaak alleen als je jezelf overgeeft aan het ideaalbeeld die mensen in de muziekwereld hebben van vrouwelijke of queer artiesten. Wij willen de status quo verstoren door mensen erop te wijzen dat dit allemaal niet oké of normaal is.’ 

De dominantie van mannen binnen punk past niet helemaal bij de definitie die Lunny en Macieira hebben van punk. Als het aan Lambrini Girls ligt, hoort punk van iedereen te zijn, ongeacht wie je bent en waar je vandaan komt, en gegrond te zijn in oprecht activisme. Lunny: ‘Iedereen moet over verandering kunnen schreeuwen, en hoe meer mensen over een bepaald probleem schreeuwen, hoe beter! Maar wat je nu veel ziet, zijn post-punkbands met vijf gasten uit Oost-Londen die bij een groot label tekenen, en vervolgens hun zakken vullen met zingen over thema’s die ze niet hebben onderzocht. Soms weten ze niet waar ze het in godsnaam over hebben, en sluit hun levensstijl niet aan op de normen en waarden die ze bezingen.’

Nee, het is voor Lunny en Macieira absoluut niet altijd even makkelijk in een industrie waarin er nog niet voldoende ruimte lijkt te zijn voor artiesten als zijzelf. Maar dat betekent niet dat de twee bij de pakken neer gaan zitten. Macieira: ‘Het heeft voor ons weinig zin om ontmoedigd te raken, of om deze problemen te zien als een persoonlijke aanval. Als wij het niet zijn, dan gebeurt het namelijk wel bij een andere band. Wat wij willen doen, is profiteren van het feit dat de muziekindustrie ons gebruikt, en zo een groter publiek bereiken. Hoe groter ons platform, hoe meer mensen onze belangrijke boodschappen horen.’

In de nacht van donderdag 18 en vrijdag 19 januari staan Lambrini Girls op Eurosonic in MAAS (01.30 - 02.10).