We zijn los: de eerste van vier dagen rondzwerven door Groningen om de allerheetste nieuwe muziek te zien en horen. Op woensdag, donderdag en vrijdag beloftevolle Europese acts, op zaterdag het beste en mooiste uit Nederland in de Oosterpoort. Dit waren onze acht favoriete optredens van de eerste dag - plus wat we nog meer zagen.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals staat. 

Eurosonic vindt van 17 t/m 19 januari januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands en artiesten uit heel Europa. Op Noorderslag – zaterdag 20 januari in de Oosterpoort – spelen alleen Nederlandse acts. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies en een uitzending op 3FM (vrijdag van 22.00-01.00, luister mee). Afgelopen maand namen we fraaie sessies op met een aantal Nederlandse artiesten waarvan de meesten ook in Groningen optreden, kijk hier en hier. Op donderdag 18 januari interviewt 3FM-podcast De Machine de driekoppige directie van concertorganisator Mojo. De opname is diezelfde dag terug te luisteren op NPO Luister. Op zaterdag 20 januari vanaf 22.00 uur presenteren 3FM-dj’s Vera Siemons en Justin Verkijk Eurosonic Noorderslag 2024 op televisie, live vanuit de Oosterpoort. Een muzikale uitzending van negentig minuten gevuld met interviews, reportages en optredens van jonge bands en artiesten.

1. Picture Parlour

© Jessie Kamp

Twee liedjes zijn er pas uit, maar Picture Parlour wordt nu al op het schild gehesen als een van de allerheetste indierockbands uit Engeland. Terecht, blijkt op Eurosonic. Het Londense viertal heeft een ontzettend sicke verzameling tunes die ze retestrak spelen, alsof ze doorgewinterde festivalveteranen zijn. Ergens doen die tracks denken aan het Suck It And See-tijdperk van Arctic Monkeys, maar dan met de maatschappelijke desillusie en anxiety die kenmerkend is voor huidige twintigers. Frontvrouw Katherine Parlour is ook een beetje Alex Turner-esk: ze croont op een soortgelijke manier, met een natuurlijke swagger waar de meeste mensen alleen van durven dromen. Effortlessly cool dus, deze band, eentje waar we ongetwijfeld nog een hoop van gaan horen de komende tijd!

Voor fans van: het oude werk van Arctic Monkeys

Waar hopen we dit te zien: eerst de bovenzaal van Paradiso, maar we zouden niet verbaasd zijn als deze band snel doorgroeit naar het échte werk (de grote zaal, dus!).

Luister: 'Norwegian Wood'

2. The Love Buzz

© Jessie Kamp

Dit vijftal uit Cork ziet eruit alsof ze een beetje stinken. Naar vintagewinkel, naar zweet dat ook al van een eerdere eigenaar zou kunnen zijn. En dat is een compliment: The Love Buzz is echt een lekker sleazy gitaarband die nineties en zeroes high school rocksongs in het repertoire heeft, en ze zo lekker weird speelt dat er al gauw een ouwemannenmoshpit ontstaat. Meerdere bandleden weten ook hoe ze een rock ’n roll-schop in de lucht moeten geven. Die frontman speelt ook gerust een potje gitaar met zijn tanden. Lekker zooitje ongeregeld dus. En of iemand effe een linkerschoen naar het hoofd van die frontman wil slingeren? Ja hoor, daar gaat er eentje. En nog een. Wat hij daarmee van plan is? Nou… hij giet zijn biertje leeg in een laars en neemt een dikke teug. Gadver. En toch ook wel weer mooi.

Voor fans van: Girls, T. Rex en ehm… Fountains of Wayne

Waar hopen we dit te zien: de Casbah op Best Kept Secret zouden ze omver blazen

Luister: 'Harp'

3. Meltheads

© Jessie Kamp

'Ieeeeeeee!!!' Frontman Sietse Willems slingert een stapel gratis Meltheads-condooms van het podium. Voor het podium worden er gilletjes geslaakt en naar de pakjes gegraaid. Welkom bij Meltheads, een Antwerpse band die in hun thuisland al behoorlijk groot begint te worden. Met 'Naïef' maakten ze zelfs een moderne Belpopklassieker, een sluimerende song die vandaag al na een minuut ontspoort en vervolgens compleet wordt uitgesponnen. Eigenlijk is dat liedje een atypische Meltheads-song, want hun repertoire zit vol supersnelle rechtdoorzee garagepunk, vol scheurende gitaren op Formule 1-snelheid. De band weet ook echt van pompen: die spierballenriffs doen wel een beetje denken aan Royal Blood, maar ze kunnen behoorlijk technisch uit de bocht scheuren. Blikvanger van de band is Willems, een blonde knaap met een ondeugende blik die het ene moment z'n beste Iggy Pop channelt, en dan weer over het podium slingert als een wapperman. Binnen de kortste keren gutst het zweet over zijn gezicht.

Voor fans van: The Chats, blauwe plekken en je schoenen kwijtraken in de pit 

Waar hopen we dit te zien: van Grasnapolsky tot Loose Ends en Best Kept Secret (want waarom niet?!) 

Het nummer: 'I Want It All'

4. HONESTY

© Jessie Kamp

Het is minder dan een half jaar geleden dat de eerste muziek van HONESTY online verscheen, eind 2023 gevolgd door een uitstekende en afwisselende EP. Live is de set net zo afwisselend. Moeiteloos schakelt de band uit Leeds tussen genres. Per nummer wisselen ze tussen de door new wave geïnspireerde zang van zanger George Mitchell (voorheen van Eagulls) en de prachtige etherische stem van zangeres Imi Holmes. Is het even volledig elektronisch in de UK bass hoek, dan wordt er een nummer later vol op de krautrock-trein gesprongen, om daarna de shoegaze-gitaren volledig open te trekken en terug te keren naar een ambient stuk.  En dat zonder de coherentie in hun muziek te verliezen. Psychedelische visuals maken het plaatje af. Dit is een band met hoge ambities en gezien deze set zouden ze die zomaar kunnen verwezenlijken.

Voor fans van: elektronische muziek die ook graag ambient of shoegaze horen. 

Waar hopen we dit te zien: Dit kan heel erg breed getrokken worden. Rewire of Le Guess Who zou voor de hand liggen, maar ook op Best Kept Secret of Motel Mozaïque komt dit prima tot zijn recht.

Luister: 'NIGHTWORLD'

5. Chalk

© Jessie Kamp

Effe kijken hoor. Gaat die frontman, een art school hipster in gorpcore-trui en Pacman-sjaal, nog ontploffen? Of is-ie daar iets te zelfbewust voor? Dat driftige ongemak maakt Chalk ook wel weer cool. De band uit Belfast koppelt noise-explosies aan postpunk en elektronica. Het is Gilla Band meets Nine Inch Nails, maar dan wel met de galmende gitaren van Editors. Bijvoorbeeld in 'Conditions', een melancholische armen-in-de-lucht-song waarmee ze de set afsluiten, waarbij groepjes vrienden elkaar gebroederlijk in de armen vallen.  

Voor fans van: Gilla Band, SCALPING, Mandy, Indiana 

Waar hopen we dit te zien: Het Rotterdamse festival Left Of The Dial weet wel raad met dit type noisy post-punkact 

Het nummer: 'Static'

6. néomi

© Jessie Kamp

Vorig jaar zorgde ze al voor kippenvel op Noorderslag in een bloedhete zaal, nu slaagt néomí erin om dat nog eens te doen. Niet op Noorderslag maar op Eurosonic, de bloedhete Oosterpoort is verruild voor een koele kerk. De Haagse singer-songwriter gaat in de Lutherse Kerk door merg en been met haar kwetsbare indiefolk, vooral met het nieuwe materiaal. Daar zit net wat meer pit in dan in de oudere nummers, meer volwassenheid, meer zelfkennis. Met die loepzuivere stem waar de melancholie vanaf druipt en die oh-zo-eerlijke teksten weet néomí iedereen in de afgeladen kerk te betoveren. Charmeren kan ze ook als de beste. Ze hoeft alleen maar over de eierbal te beginnen. 

Voor fans van: Phoebe Bridgers en Bon Iver.

Waar hopen we dit te zien: binnenkort gaat ze op tour langs kleinere poppodia in Nederland, maar het moet wel heel gek lopen als néomí niet snel doorstoot naar de grote zaal van Paradiso en festivals als Down The Rabbit Hole. 

Luister: 'your girl'

7. Clarissa Connely

© Jessie Kamp

‘Ieeeeeeee-oooo-eeee!’ Waar komt die stem vandaan?! Er komt een a capella vanuit de coulissen, een liedje dat nog het meest klinkt als Lord of the Rings-folk, een klaagzang van Galadriel. Clarissa Connelly dus, een Deense muzikant die ooit in het koortje zong van Laurie Anderson, in de leer ging bij Meredith Monk en nu haar tweede plaat uitbrengt op Warp, het label van Aphex Twin en LFO. Op basis daarvan zou je een elektronica-act verwachten, maar niets is minder waar. Connelly heeft een band mee, die haar new age-achtige experimentele folkcomposities inkleurt met doffe drumroffeltjes en gitaarmotiefjes. Hoewel Connelly de aandacht soms nog laat verslappen, zit er veel moois in deze show. Zeker wanneer ze achter de piano kruipt. 

Voor fans van: Meredith Monk, het experimentelere werk van Kate Bush (en vooruit, een snufje Tori Amos) 

Waar hopen we dit te zien: op Le Guess Who? zou dit, in een verstilde kerk, vast goed smaken 

Luister: 'Wee Rosebud'

8. Promis3

© Jessie Kamp

Welk stuk video heeft meer impact gehad op de cultuur van de afgelopen decennium? Nyan Cat of Inception? Voor beide opties valt iets te zeggen. Het Belgische hyperpopduo Promis3 sluit zich aan bij de eerste categorie: weinig pretenties, maximale impact. We horen eurohouse, hardcore, trance, rave en pop in een onweerstaanbare mix. Alternatieve vernieuwers als SOPHIE en Burial worden afgewisseld met Gigi D’Agostino, Zombie Nation en Nicki Minaj met Yellow Claw, maar met een grote gemene deler: het zijn allemaal heerlijk lompe edits in een stijl die alleen Promis3 zo weet te brengen. Queerness wordt gevierd en feest wordt afgedwongen.

Voor fans van: Experiment op het snijvlak van Dorian Electra, PC Music en hardhouse

Waar hopen we dit te zien: Laat die Lowlands X-Ray maar komen hoor! 

Luister: 'RIDE IT'

Ook gezien

Humour
Niet om te lachen, deze ongezellige en vaak best wel dissonante postpunkband uit Glasgow, met een schreeuwlelijk van een zanger en af en toe echoënde gitaren die (in de verte!) aan Editors of Interpol doen denken.

Sekou
Staat op BBC’s Sound of 2024-lijst en werkte met producer Sounwave (Kendrick Lamar en SZA) aan de heerlijke discopoptune 'Forgiving Myself'. Helaas heeft-ie verder vooral veel Kleenex-kwijlebalballads op z’n repertoire.

Loupe
Deze gig voelt vast als een soort vuurdoop: afgelopen vrijdag verscheen de eerste single van de dromerige indie-popband sinds zangeres Julia Korthouwer de groep verliet. Dankzij de zenuwen voelt deze show met vervangster Nina Ouattara nog wat stijfjes, maar het nieuwe materiaal klinkt wel degelijk zo mooi als het debuut.

ML
Als je de glitter en roze wolkjes van Angéle’s popliedjes wegpoetst, krijg je de intieme singer-songwritertracks van ML. Het zijn lieve Franstalige nummers over opgroeien, maar de Brusselse is nog net iets te verlegen om er indruk mee te maken.

Kingfishr
Fans van The Lumineers, Dermot Kennedy en Bear's Den gaan voor Kingfishr vallen, maar ook George Ezra en Mumford & Sons zijn dichtbij. Wanneer de Ieren na een paar nummers al met banjo’s, akoestische gitaar en mondharmonica de zaal induiken voor een onversterkt stuk blijkt weer dat Nederland hier heel lekker op gaat.

Yoni Mayraz
Bracht onlangs een prachtige jazzplaat met hiphop-invloeden uit, maar na 2 nummers is duidelijk dat de virtuositeit live met zo weinig passie wordt gebracht dat het er het komende half uur echt niet spannender op gaat worden. Er zijn teveel gretiger bands in Groningen hiervoor.

BLUAI
Het timbre van de Vlaamde Catherine Smet doet wel denken aan dat van Feist, ze gaat voor hetzelfde type uithaaltjes en zangerige melodieën, maar schrijft liedjes die wat minder omwegen nemen om tot het refrein te komen. BLUAI is een leuke band met lapsteel en banjo erbij, maar de set kakt net effe te vaak in voor een notering in onze toplijst.

Reinel Bakole
Oh, wat een prachtige introspectieve alt-soul maakt de Belgisch-Congolese Reinel Bakole. Van die bloedmooie tracks over identiteit die je aan het denken zetten. Het geheel voelt nog een beetje statisch op Eurosonic, maar haar vocals zijn loepzuiver, het charisma is daar, en de muziek is steengoed. Een naam om in de gaten te houden, dat zeker.

CMAT
Staat ook op de BBC Sound of 2024-lijst, en dan weet je dat je moet opletten! Mooie glittercountryliedjes, geweldige stem ook, maar met zoveel sassssss gebracht dat het nogal gaat afleiden. Ik bedoel: je hóéft niet driemaal tijdens de show te doen alsof je dood neervalt.

Uzi Freyja
Het optreden van de Franse rapster leunt flink op publieksparticipatie, dus ze heeft het zwaar op ESNS. De dikke beats en simpel meeschreeuwbare refreinen doen vermoeden dat dit op een mooie nachtelijke spot op een ander festival uitstekend zou kunnen vallen.

Mickael Karkousse
Mocht je ooit hebben gedacht: ‘Ik wou dat Editors net wat meer leek op Oscar and the Wolf’. Niet direct een aanbeveling voor het soloproject van de GOOSE-frontman.

Joker Out
'Scream as loud as you can' zit al in het openingsnummer ingebakken en de pakweg 30 megafans vooraan gaan vol voor deze Sloveense Eurovisie-rockers. Daarachter moet de band harder werken om hun klassieke landfill indie aan de man te krijgen. Meer eigen wordt het wanneer ze in hun moerstaal zingen en de fans ook dat fonetisch meeblèren.

Jouska
Op plaat klinkt de elektronische indiepop met dromerige fluistervocals van deze Noorse singer-songwriter heel mooi, maar live is het oersaai door het gebrek aan dynamiek en charisma. Geen wonder dat de zaal binnen de kortste keren leegloopt.

Cucamaras
Nóg een postpunkband uit Engeland? Ja, nog een!

Dottie Andersson
Gooi Bon Iver, Phoebe Bridgers en Caroline Polachek bij elkaar in de blender, en je krijgt de eigenzinnige pop van Dottie Andersson. Ze is nog een beetje onzeker op het podium, maar de potentie is absoluut daar om een Gen Z-idool te worden.

Sinks
Mooi contrast: terwijl de zanger/gitarist al zijn demonen eruit gooit, staat de bassiste 2 meter verderop met een vrolijke glimlach te genieten van het spelen. Samen met de drummer vormt zij de ruggegraat van dit Tsjechische post-punktrio. Terwijl zij met z'n tweeën een fantastische en knap gespeelde basis leggen worden de minimalistische maar uiterst effectieve gitaarpartijen eroverheen geramd. Partijen die ogenschijnlijk door iemand die het instrument pas net heeft ontdekt gespeeld zouden kunnen worden, maar met zoveel passie eruit geramd worden dat het virtuose gitaristen doet verbleken.

Stuzzi 
Deze band uit Stockholm is de hoempa-versie van The Mauskovic Dance Band. Meh.

Leatherette
Een post-punkband met saxofoon, had cool kunnen zijn, maar het wordt helaas een grote klittenboel bij deze Italiaanse liefhebbers van James Chance & The Contortions.