Rewire laat artiesten overvliegen uit allerlei windstreken, maar toch weet het altijd het experiment dichtbij huis te vinden. Zo is het Haagse Ensemble Klang ondertussen kind aan huis, een modern muziekensemble dat vaker samenwerkt met componisten en muzikanten voor gewaagde gelegenheidsprojecten. Op de zondagmiddag slaat het de handen ineen met Oceanic, de Rotterdamse producer die bekend staat om zijn vooruitstrevende elektronische producties. Echt mega Rewire, deze show. Gespannen trekt Oceanic piepende en knorrende elektronica uit zijn laptop, het ensemble in een halve cirkel voor hem. Links die zangeres, die kirrende kreetjes slaakt, tegenover schiet een blazerstrio met losse flodders en laat een gitarist zijn gitaar knorren, dan stijgt er opeens een ritme op vanuit de slagwerksectie en klikt het allemaal in elkaar. Zo ontspoort het wel vaker in wonderlijke chaos, en wordt er zelfs nog even een plankje geschuurd, maar toch komt het altijd weer op z’n pootjes terecht.
Nog zo’n graag geziene gast bij Rewire: Jerusalem In My Heart, het multi-mediaproject van de Libanees-Canadese producer/muzikant Radwan Ghazi Moumneh en filmmaker Erin Weisberger. Dit jaar is Jerusalem In My Heart gewoon weer op de planken van de Koninklijke Schouwburg te zien. Terwijl achter hem korrelige foto’s van zanderige vlaktes voorbij schieten, combineert Moumneh zijn experimentele sounddesign met Middel-Oosterse muzikale elementen. Langgerekt spel op de buzuk, die weelderige, melismatische zang. In 2021 verscheen Qalaq, een soort klaagzang over de explosieve conflicten in de Arabische wereld, en er zit eenzelfde broeierige chaos in deze show. Het ene moment kruipt hij in het pikdonker over het podium, zachtjes prevelend, het volgende moment staat hij op en ramt hij op z’n controller voor een drumbeat die onwijs gewelddadig klinkt, alsof iemand op de deksels van een vuilnisbak aan het rammelen is. Best intens, maar ook erg mooi.
De show van Grouper, even later, staat daar haaks op. De Amerikaanse heeft over de spanne van twaalf prachtige album vol dromerige, lo-fi folk een soort cultstatus opgebouwd, en is daarmee precies het type fringe-artiest dat Rewire als officieuze sub-headliner op het grote podium hijst. Anders dan Moumneh doet Grouper niet aan optreden. Lees: performen. Het is eigenlijk een soort anti-performance, zo nonchalant als ze tijdens de stukjes soundscape naar achteren leunt, met haar petje en felroze sneakers, zo snel als ze naderhand van het podium afdraaft zonder om te kijken. En tegelijkertijd past dat ook wel bij de anonimiteit van haar muziek: met die soundscapes, etherische zang en kabbelende gitaarlijnen roept ze een soort roes op, alsof alles even uit focus is. Zo zie je in de Concertzaal genoeg mensen even wegdromen, met gesloten ogen achterover leunend, terwijl een enkeling zachtjes voor zich uit snikt. Tja, als je je vandaag mentaal al een beetje fragiel voelde, dan wikkelen Grouper’s zalvende nummers zich als verbandjes om je heen.
In diezelfde zaal krijgt Caterina Barbieri even later de eer om het festival af te sluiten. De Italiaanse analoge synthesizer-koningin maakt prachtige polyfone synthesizer-composities, die enerzijds vrij complex zijn, en anderzijds mega emotioneel. 'Fantas', de opener van haar laatste album Ecstatic Computation is een van de mooiste elektronische composities ooit gemaakt, en tijdens de openingsconcerten van Draaimolen afgelopen jaar was dat stuk (onder de sterrenhemel!) ook al het hoogtepunt van de hele avond. Maar ook zonder sterrenhemel ziet de show er vanavond spectaculair uit. En dat zonder visuals! Barbieri staat in het midden van het podium, temidden van gigantische, uitdijende rookwolken, waar gele en witte lampen tussen flitsen als bliksem. Het ziet eruit alsof ze met haar ranke lichaam middenin het oog van de storm staat te spelen. En Barbieri heeft nog een troef mee: een vierkoppig koor, dat ‘Fantas’ in een prachtige, volledig vocale uitvoering brengt. Daarmee ruimen ze het veld voor Barbieri’s eigen uitvoering van het stuk, het magistrale hoogtepunt van haar show, totdat ze die duizelingwekkende, heldere melodieën uiteen laat vallen in gruizige brokstukken. Na de show kun je duizelig de koele zondagavondlucht instappen, verzadigd en een beetje uitgeknepen.