Even lopen, goed idee. Het is immens warm in het Backstage Hotel in Amsterdam. Het zit op steenworp afstand van Melkweg en Paradiso en het is zo’n typisch onderkomen voor de reizende muzikant. Timothy Showalter is er bij uitstek een: vanaf het moment dat zijn nieuwe album 'Hard Love' uitkomt, zal hij zo’n twee jaar lang non-stop van huis zijn. Philadelphia, zei hij eens in een interview, dat is niet zijn thuis, het is de plek waar zijn spullen staan. En dat terwijl ie thuis gewoon een vrouw heeft en een familie die hij koestert. ‘Mijn oudste broer is hersenchirurg in een kinderziekenhuis’, zegt hij. ‘Heel anders dan ik dus. Toch zei mijn moeder eens: "Jongen, jij bent een pak en een stropdas verwijderd van een fatsoenlijke baan, want aan je werk-ethos ligt het niet."’
Hedonistische rituelen
Of het een ritueel was? Ja, misschien wel. ‘Of eigenlijk meer: ik was een acteur die vergroeide met de rol die hij aannam. Mensen gingen van mij verwachten dat ik heftig leefde, omdat ik daar over zong. En dus deed ik het.’ Maar ja, een ritueel was het ook wel een beetje, dat serieuze en heftige. ‘I was lonely but I was having fun’, zong hij in het doorbraaknummer Goshen ’97. ‘Ik was wel oprecht,’ zegt hij erover. ‘Ik kampte met allerlei dingen, maar je groeit ook. Voor mij is het schrijven van liedjes volkomen gekoppeld aan mijn persoonlijke groei. Elk album dat ik maak is een mysterie dat ik zelf moet ontrafelen.’
Met zijn vierde album HEAL brak Timothy Showalter alias Strand Of Oaks door naar een internationaal indie-publiek. De timide singer-songwriter vond zichzelf opnieuw uit als genadeloze zelfcriticus die erop los leefde. Zelf is-ie er alweer op uitgekeken. ‘De wereld heeft niet nog een man met baard die zichzelf heel zielig vindt nodig. Althans: ik ben er in elk geval klaar mee.’
CV Strand Of Oaks
1982 Geboren in Goshen, Indiana
2009 Debuut Leave Ruin
2010 Pope Killdragon
2012 Dark Shores
2014 HEAL
2017 Hard Love
Niet dat Showalter er nu niet meer uitziet als die woeste rocker die zich zomaar onder kan dompelen in hedonistische rituelen in de Australische ‘Outback’. Hij heeft nog steeds die baard en dat spijkerjasje, en op zijn nieuwe album rockt hij nog altijd behoorlijk ruw. Nog steeds heeft hij die jaloersmakende, haast angstaanjagende energie. ‘Ik ben de enige persoon die ik ken die het best slaapt na een lijntje coke. Word ik rustig van. Dat zit bij mij in de familie. Ik weet nog dat ik en mijn broer vroeger wel eens bij mijn opa en oma sliepen. Dan namen we onszelf voor vroeger dan zij wakker te worden. We zetten de wekker om vijf uur, en troffen dan opa en oma volledig aangekleed achter de koffie aan.’
Het meest indrukwekkende nummer van het nieuwe Strand Of Oaks gaat over de grootste angst die Showalter zich kon voorstellen, en die werkelijkheid werd. Het zeven minuten durende psychedelische nummer Taking Acid and Talking to My Brother gaat niet over een slechte lsd-trip, het komt nog veel dichterbij. ‘Het enige nummer dat een drug in de titel heeft stond juist het verst van alle verdovende middelen af. Mijn broer - de jongste - was 26 jaar oud toen hij van het ene op het andere moment overvallen werd tot een totaal hartfalen. Hij viel dood neer, en mijn vader heeft hem gereanimeerd. Hij bleek een ernstige hartkwaal te hebben. De dokters hebben hem in een kunstmatige coma gebracht. Waarom hij? Hij was altijd een engel, had geen enkele vijand. Ik bad tot alle goden die misschien bestaan om die vier procent kans dat hij het zou overleven uit te laten komen. Wat ik voelde? Geen angst, geen woede, maar helemaal niks. Onmacht. Dit vond ik veel moeilijker dan alle dingen die mijzelf ooit overkomen zijn. Hij is wonder boven wonder hersteld, maar ik kan je wel vertellen: dit was mijn grootste angst.’
Politieke Death Star
En angst, daar maakt Showalter doorgaans korte metten mee. Volgens hem is het de grootste bedreiging voor de open Amerikaanse samenleving. ‘We kijken toe hoe de politieke Death Star in stelling gebracht wordt, hoe Emperor Palpatine en Darth Vader het Witte Huis betreden. Ik zei tegen mijn vrienden: dit is geen spel meer, het komt er nu op aan.’ Wat Showalter zijn publiek vooral wil meegeven, is de drang om angsten niet op anderen te projecteren, maar ze te lijf te gaan. ‘Weet je nog dat de Flaming Lips zichzelf ‘fearless freaks’ noemden? Dat vind ik een fantastische naam. Dat wil ik uitstralen.’ Voor de bestrijding van zijn eigen angsten gebruikt Showalter zelf twee effectieve wapens: zelfspot en destructieve neigingen. Door zichzelf in gevaar te brengen, kan hij het niemand anders verwijten. En door zichzelf te bespotten, kan hij het zich veroorloven keer op keer op zijn bek te gaan.
‘Tegelijk wil ik dat mijn publiek zich bij mij veilig voelt, ook homo’s, ook gekleurde mensen, iedereen. Ik besef me dat ik als muzikant een outsider-perspectief op de maatschappij heb, net zoals de reizende handelaren en de kwakzalvers dat vroeger hadden, no masters, no Gods. Maar dat ontslaat je niet van het nemen van verantwoordelijkheid voor de maatschappij. Dat besef ik sinds de dag dat Donald Trump verkozen werd tot president. Sinds die dag voel ik me activist. Ik wil niet dat angst onze maatschappij overneemt. De volgende stap is het normaliseren ervan. We verzinnen gewoon andere woorden voor ‘racisme’, dan lijkt het minder erg. Maar die man is een nazi, en zo moeten we hem ook noemen. Ik kan niet bevatten dat mensen stemmen op een miljardair die niets om hen geeft, puur uit angst. Maar ik heb ook hoop, ik ben optimistisch. Ik weet dat dit de laatste keer dat deze generatie wint. Ze kwamen nog een keer samen, maar de volgende stap is dat we als mensheid weer bij elkaar komen. Als ik daaraan kan bijdragen, graag. Hippie-shit? Dat moet dan maar, all bets are on!’
Hard Love van Strand Of Oaks verschijnt 24 februari bij Dead Oceans.