Misschien komt het door die grote verhuizingen, door het reizende leven van de muzikant, maar in Rouge leeft nadrukkelijk de drang om stil te staan en te reflecteren op waar ‘we’ nu allemaal mee bezig zijn. ‘Tell me what is fake and what is real […] / I’m trying but my tears are dry / I have wasted them online’, zingt Azier in ‘Talk To Me’, de eerste single van de plaat. En in ‘Winners’ hoor je ze terugkomen: ‘Are we pretenders trying to be winners?’ vraagt Azier zich af. Ja, dat zijn we. En dat moeten we niet willen: ‘Oh calm me down, cut me loose / I’ve got nothing to prove / I’ve got nothing to lose.’ De grens tussen realiteit en bedrog is flinterdun. Op sociale media zie je alleen doordachte foto’s en teksten waar we onszelf constant mee vergelijken. We willen aan die voorwaarden voldoen en portretteren ons daarom op ons best. Maar denk niet dat Azier een protestalbum tegen de mobiele telefoon heeft geschreven. Hij prijst het apparaat zelfs nog. In ‘Call’ smeekt hij om een belletje van zijn geliefde en hoor je zijn breekbare kopstem veranderen in klanken van hoop.
Dat nummer is geïnspireerd door een gebeurtenis die we allemaal op die mobiele telefoon langs zagen flitsen, op een vrijdagavond in 2015. Azier maakte de aanslag in Bataclan van dichterbij mee dan de meeste van zijn luisteraars. Hij zat in de metro en zijn broer belde dat hij daar zo snel mogelijk weg moest, maar hij had geen idee wat er afspeelde. ‘Het zal wel meevallen’. Langzaamaan kwamen appjes met duiding binnen, tegelijkertijd met paniek, en geschreeuw vanuit de straten. De groep sloot de rolluiken en bivakkeerde in een appartement van iemand uit de bar, een wildvreemde. ‘Die nacht blijft me bij, omdat iedereen zijn geliefde probeerde te bereiken. ‘Zoveel beelden schieten door je hoofd als iemand niet opneemt,’ zegt hij tegen Roosmarijn in 3voor12 Radio.
Het zijn de prioriteiten die je stelt. Een bed staat laag op dat lijstje. Je hoort op twee verschillende nummers dat er ‘Just a mattress on the floor’ ligt. Sinds kort heeft hij er eentje aangeschaft, maar dat wil zeggen dat hij in Berlijn en zijn vroege Parijsjaren het niet nodig heeft gehad. In slotnummer ‘Babylon’ benoemt hij de kleine dingen die voor comfort zorgen, zoals de buren die je aan het lachen maken en een bad nemen met je vriendin. ‘Get some sleep and I’ll be fine’.
Met minder genoeg nemen, perfectie aan de kant schuiven en liefde op de voorgrond, dat is de Rouge draad in het verhaal. Azier heeft de expressieve synths van Hylas verruild voor een lichtere sound en legt meer nadruk op zijn levendige en subtiel hese stem, die deze ere-plek meer dan verdient. De rood-gekleurde emoties die Azier de voorgrond wil geven komen door, alhoewel échte boosheid nog ver te zoeken is. In ‘Crucify’ is plek voor dat gevoel, met de stampende synths en vocale uithalen. Verder klinkt het album lief, met de treurnis van het leven gedekt in de teksten. Door de hoeveelheid referenties over de verschillende landen en emoties in het album zou het neigen naar een onoverzichtelijke plaat. Maar Azier heeft het thema goed samengevat met de kleur rood. Het trekt je mee door de steden, met Thomas Azier’s gevoelens en observaties als tourgids.
Makkelijk op de hoogte blijven van alle nieuwe muziek? Abonneer je op de 3voor12 #NIEUWEMUZIEK playlist op Spotify. Nog meer #nieuwemuziek vind je in ons dossier.