De single Parking Lot van Vant is al grijsgedraaid op de radio. "Als er een moment gaat komen waarop iedereen zegt 'dat was de terugkeer van de gitaar', dan is het nu", schreven we op Eurosonic, waar de band op twee in onze top 30. Vant is vernoemd naar de frontman Mattie Vant, die het in zich heeft supercatchy punkliedjes te schrijven. “We proberen de rauwe energie van onze liveshows te behouden, maar tegelijk zo groot mogelijk te klinken”, zegt Vant over de inmiddels afgeronde opnames van het debuutalbum (releasedatum nog niet bekend).
Maar laat al die montere gitaarrifs je niet van de wijs brengen: Vant maakt zich in elke tekst zorgen maakt over de toestand van de wereld, en is daar bloedserieus in. Zomaar een couplet uit The Answer: ‘Chemical conflict 1429 die, die / 400 children just let them lie, lie, lie / We can't interfere in case of criticism / We need another term, not another Afghanistan.’
Misschien heeft dat sociale bewustzijn met zijn eigen afkomst in Sunderland (nabij Newcastle) te maken. “Ik groeide op in een working class family”, vertelt Mattie Vant. “Mijn vader was politieman en mijn moeder lerares, mijn grootvader werkte in de mijnen. Het was een heerlijke plek om op te groeien, vlakbij de zee. Ik was enig kind en mijn ouders konden het zich veroorloven om me om de paar jaar mee op vakantie te nemen. Daardoor zag ik al vroeg veel van de wereld, en realiseerde ik me dat er méér was out there. Toen ik achttien of negentien was verhuisde ik naar Brighton, een paar jaar later vertrok ik naar Londen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik dit gesprek nu had gehad, als ik dat niet had gedaan. Het is erg moeilijk om als band opgemerkt te worden in het deel van Engeland waar ik vandaan kom.”
Vant: “Uiteindelijk willen we net zo groot worden als U2”
Sociaal bewogen punkband komend weekend op Motel Mozaïque
De punky gitaarliedjes van het Britse Vant klinken dan misschien lichtvoetig en opgetogen, maar vergis je niet: voor deze band is het bittere ernst. Een gesprek over de oorlog in Syrië, het volwassen worden van de punk en net zo groot worden als U2. “Voor ons is dat niet een of ander ijdel perspectief. Met een groter platform kunnen we nog meer het verschil maken.”
Tijdsverspilling
De andere lads ontmoette Mattie in Londen. “Brighton was een periode waarin ik heel veel ontdekte, in het leven en in de muziek. Bijna een soort tijdsverspilling, eigenlijk. Pas toen ik naar Londen verhuisde ging ik door met wat ik daarvóór al deed: muziek maken die uit mijn hart komt, de muziek die ik wil maken. Eerlijk en simpel, zonder erover na te denken in termen van: is dit populair, of voldoet het aan een stereotype? Billy werkte in de keuken van de bar waar ik ook werkte. Hij speelde bas en is eigenlijk de eerste persoon waartegen ik over de band begon, toevallig werkte het meteen perfect. Henry kwam ook vaak in die pub omdat een vriend van hem achter de bar stond. Ik wist al dat hij een geweldige gitarist was omdat ik een van zijn vorige bands een paar keer live had gezien. Hij hielp me met de eerste paar demo’s en is nooit meer vertrokken. Vant begon misschien als solo-project, maar nu is het echt een band en vooral een vriendengroep, en daar ben ik ze heel dankbaar voor.”
“Er is geen antwoord”
De sociaal bewogen teksten van de band schrijft Vant wel in zijn eentje. “Het startpunt van alle nummers is iets dat me heel erg frustreert. Een soort stream of consciousness, het gebeurt bijna nooit dat ik het later nog verander. Voor 90 procent is het het eerste dat uit mijn mond komt. Eerlijker dan dat kan ik niet zijn; het is precies wat ik op dat moment denk. Maar het blijft relevant. The Answer schreef ik twee jaar geleden en - helaas - is het nog steeds een belangrijk nummer voor me. Het gaat over het conflict in Syrië dat op het punt stond te gaan ontploffen, een tijd waarin de VS en het Verenigd Koninkrijk aan het debatteren waren of we erbij betrokken moesten raken. Het nummer is een commentaar op hoe die vraag onmogelijk is te beantwoorden. Deels vanuit de frustratie die ik voel als burger, maar deels ook omdat ik de moeilijke positie van de overheid begrijp. Nu is het al bijna te laat. Het rare is: er is eigenlijk geen antwoord, ik kan begrip opbrengen voor alle kanten. Natuurlijk leunen wij als band een bepaalde politieke kant op, maar de enige manier waarop je de opvattingen van mensen kunt beïnvloeden is als je ze zelf tot hun eigen conclusie laat komen.”
Volwassener
Dat klinkt niet heel punk… “Ik denk dat punk volwassener is geworden”, verklaart Vant. “In de jaren ’70 en ’80 waren alle artiesten tegen het systeem. Ik denk dat we nu wel begrijpen dat we inmiddels in een wereld leven waar de meerderheid van de overheden zijn best doet om mensen gelijk te behandelen. We moeten de planeet meer als een geheel gaan zien in plaats van als een verzameling individuele landen: dat is mijn belangrijkste boodschap. Ik voel me niet echt Brits. Gewoon omdat ik toevallig geboren ben in een welvarende maatschappij, maakt me niet anders dan iemand die in armoede is geboren. De term ‘grenzen’ wordt totaal verkeerd gebruikt, er is geen fysieke lijn op de grond. We zouden moeten kunnen gaan waar we willen, maar vooral voor mensen die in arme landen geboren zijn, is dat helaas onmogelijk. Daarom is de huidige situatie zo droevig. Maar ik denk wel dat mensen zich eindelijk realiseren dat vluchtelingen geen problemen creeëren, maar er juist van vluchten.”
In de hoogtijdagen van de punk was de muziek ook een vehikel voor politieke ideeën. Een belangrijke invloed voor Vant? “Ik heb The Sex Pistols altijd overschat en gefabriceerd gevonden”, zegt Mattie Vant. “Voor mij is het altijd The Clash geweest, omdat ze echt iets belangrijks zeiden en wegbleven van het mode-stereotype dat punk is geworden. Wij willen echt die passie terugbrengen, mensen moeten weer betrokken raken en nadenken. Muziek is zo’n goed platform om een mening te uiten over de wereld waarin we leven. Maar in de rock gebeurt dat bijna niet meer: het zijn eerder mensen als M.I.A. of hiphop-artiesten die nog een stem hebben, iets betekenisvols doen. Toch denk ik dat rock de potentie en de attitude heeft om veel meer mensen te bereiken, en dat is ons doel geweest vanaf het begin.”
Daarom wil de band misschien wel zo groot worden als U2, zegt Vant desgevraagd. “Uiteindelijk wel, ja. Maar het is voor ons niet een of ander ijdel perspectief. Ik vind dat iemand in de muziek zijn platform eens moet gaan gebruiken om dingen te veranderen. Ik had eens een tijdje moeite met schrijven, tot ik me realiseerde dat het allemaal zo genotzuchtig en navelstaarderig was, dat alles om mij ging. Ik overwoog het allemaal op te geven en mijn leven aan de liefdadigheid te wijden of zoiets. Uiteindelijk heeft juist de muziek me de mogelijkheid gegeven mensen te beïnvloeden. En hoe groter we worden als band, hoe meer we het verschil kunnen maken.”
Ontwikkelde dieren
Maar waar komt al die drive eigenlijk vandaan? Vant denkt even na. “Misschien komt het toch omdat ik enig kind was, en altijd veel tijd had om over dingen na te denken in mijn eentje. Ook al ben ik een vrij sociaal persoon, ik heb toch altijd veel nagedacht over mijn eigen leven. Veel mensen zien zichzelf alleen als onderdeel van een familie of clan. Uiteindelijk ging ik dat breder trekken: iedereen heeft dezelfde harten, longen, huid en botten; we zijn gewoon hoogontwikkelde dieren. Mijn oma was 104 toen ze doodging: ze maakte twee wereldoorlogen mee, de industriële revolutie, de uitvinding van de telefoon en de gehele opkomst van moderne muziek. Als je je voorstelt dat wij zo oud worden, kun je je voorstellen hoe de wereld er dan uitziet? Als we niks doen aan de impact die we maken op de planeet, dan hebben we misschien niet eens meer een wereld over 200 jaar; dan zijn al deze gesprekken nutteloos. Dat is voor mij de bottom line: we moeten hier iets aan doen. En ik denk dat we dat kunnen, maar we moeten er nú mee beginnen.”
Vant speelt vanavond in de bovenzaal van Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) en morgen op Motel Mozaïque in Rotterdam (23:30, Rotown)