Na drie maanden is de Popronde-trein tot stilstand gekomen, maar niet voordat een flink deel van de selectie nog even alle euforie en ontlading eruit gooide op het eindfeest in de Melkweg. Dit waren wat ons betreft de 9 sterkste acts van het feest, acts waar we in 2024 nog veel van hopen te horen.

Hiqpy

© Jessie Kamp

Hiqpy

Ze hebben nog geen muziek op Spotify staan, maar hun livereputatie snelt ze vooruit. Al halverwege het eerste nummer is duidelijk waarom. Zangeres/gitarist Abir Hamam heeft in haar fantastische zwarte pak de onderkoelde uitstraling van een superster die de emotie van haar muziek tot in de tenen voelt. Haar performance zit precies op het snijvlak van volle overgave en ogenschijnlijk eenvoudige macht over het publiek. De drummer en bassist zetten een goede basis neer, maar de imposante bak herrie die de gitarist uit zijn instrument weet te halen zal zelfs de meest ervaren shoegazer jaloers doen meegluren. Ja, met de grunge-invloeden heeft het geluid wel iets weg van Wolf Alice, maar dan wel een versie van die band die even een lang weekend lekker slecht is gegaan. Dat we het vanavond met een invaldrummer stellen zal amper iemand opvallen. Daarvoor is de basis van deze nieuwe livesensatie (en die drummer zelf natuurlijk) gewoon veel te goed.

Hoe nu verder?
In 2024 alvast lekker wat live spelen om het vuurtje aan te houden, maar vooral wordt het nu tijd voor wat studiowerk van de band. Hup de studio in om dit fantastische eerste werk vast te leggen en dan alle ballen op wereldverovering in 2025. Ze zijn ook al geboekt voor Grasnapolsky.

Droom Dit

© Jessie Kamp

Droom Dit

Wat een verpletterende indruk laat Droom Dit live achter, veel sterker nog dan aan het begin van de Popronde. Dat komt vooral door Sam de Laat, een emotionele vulkaan van een frontpersoon die telkens tot uitbarsting komt. Met hun tormenteerde armgebaren en imposante sprongen houdt Sam op het podium het midden tussen Max Colombie (Oscar and the Wolf) en Tom Smith (Editors). ‘Ik wil een bruid zijn, en ik wil een vrouw als mijn bruidegom. Ik wil het andersom’, zingt hen in het indringende ‘Zwijg De Rest’, en zo zijn er meer poëtische zinnen die blijven kleven. ‘Mijn liefde lekt. Alle kanten, als een vergiet.’ Zo speelt Droom Dit met seksualiteit en gender in elektronische nederpop, linksaf bij Bazart, op een manier zoals we eigenlijk nog niet eerder in Nederland hebben gezien.

Hoe nu verder?
Pien Feith van Friendly Fire is al ingestapt als boeker (en die weet wel van wanten met dit type alternatieve Nederpop). Noorderslag en Grasnapolsky zijn bevestigd en begin volgend jaar verschijnt EP nummer 2.

Bowl

© Jessie Kamp

Bowl

‘Wij zijn boos’, roept de frontman van Bowl al vroeg in de set. ‘The police are at my front door’, blaft hij. Ja, er is een boel aan de hand in de stekelige gitaarliedjes van deze Utrechtse postpunkgroep. Allereerst thematisch, met liedjes over toxic masculinity, falende regeringen en steeds verdergaande polarisatie. Maar ook muzikaal: de hossende en moshpittende massa struikelt af en toe over de vele maatwisselingen van de band, en dat maakt van Bowl een act als KEG of Squid: zelf zien ze wel hoe ze de Rubikscube van hun complexe postpunk moeten oplossen, wij hebben er soms nog een beetje hulp bij nodig. Maakt niet uit, want zodra de ritmesectie weer rechtdoor racet, ontstaat er direct weer een moshpit. Dit is het type band dat we nodig hebben anno 2023.

Hoe nu verder?
Bowl bracht heel slim deze week debuutalbum Sweet Caffeine uit, dus laat nu die boekingen maar binnenstromen!

Janet Livv

© Linde Dorenbos

Janet Livv

Van alle acts op het Popronde-eindfeest, is Janet Livv waarschijnlijk degene met de meest hedendaagse sound: ze pakt genres als jungle, 2-step en trance, om daar vederlichte r&b-melodieën overheen te zingen. File under: PinkPantheress, FKA twigs, Charli XCX. En met een slimme liveact, waarin vooral de drummer en de knoppenman elkaar goed aanvullen. Draait die tweede een snelle breakbeat, dan accentueert de slagwerker met kick en snare de belangrijkste elementen uit de beat, waardoor de frisse producties overeind blijven, maar Janet Livv wel degelijk een LIVE-act voelt. Dat doet ze een stuk beter dan veel (ook internationale) acts in deze hoek.

Hoe nu verder?
Er staan pas twee liedjes van Janet online, uit haar set blijkt al wel dat ze veel meer goeie tunes heeft. Uitbrengen die hap!

Yaro Mila

© Jessie Kamp

Yaro Mila

Wooooow. Je moet het maar durven op de Popronde: een full blown schaamteloze zeroes pop-act neerzetten a la Lady Gaga. Yaro Mila heeft twee danseressen mee, stageprops, én totaal over the top-bandleden op risers. Vooral die gitarist met zijn visgraat-shirtje en afgetapete tepels is een topper, elke keer pakt-ie een theatraal sprintje naar de rand van het podium voor weer een vlam-solo. Maar Yaro is de echte bubblegoth-queen die alle aandacht op zich vestigt. Op plaat zit ze wel een beetje in de hoek van Dorian Electra en Ashnikko: hyperpop voor de massa. Live rockt ze wat harder, met een insane goede stem.

Hoe nu verder?
Oké, de act staat al een heel eind, de manager van o.a. Meau zit in het team en de producties komen van Twan de Roo (Banji). Nu nog een kneiterhit schrijven van het kaliber waaraan een handvol Zweedse songwriters meewerkt. Dat verdient Yaro wel.

Keenan Mundane

© Stephan Wolven

Keenan Mundane

Door jaren aan Nederlandstalige hiphop zou je bijna vergeten dat je… ehm… als Nederlandse rapper ook in het Engels kan rappen. Meestal is dat ook een beetje cringey, maar Keenan Mundane komt er wel mee weg. Hij zit in de hoek van JPEGMAFIA, Danny Brown en de Goblin-era van Tyler, The Creator: best wel ongezellige, edgy underground rap waar live-instrumenten (drumpartijen, baslijnen, funkrockgitaren en piano inclusief vinylkraakje) zo ver worden overstuurd dat het fucking heavy klinkt. Die beats maakt hij zelf, en met een stemvervormer pitcht hij zijn raps soms helemaal omlaag tot een diepe brom, dan weer helemaal een heliumpiepende hoogte in, en dan weer klinkt het alsof-ie door een megafoon staat te brullen. Goed gedaan, sterke spanningsboog ook met een grootse drum ’n bass-explosie aan het eind.

Hoe nu verder?
Keenan Mundane staat op Grasnapolsky, deed al een goeie show op Le Guess Who en werkt in 2024 toe naar een nieuwe EP.

Leah Rye

© Jessie Kamp

Leah Rye

Leah Rye geeft aan de meeste Popronde shows te hebben gedaan met enkel haar violiste/achtergrondzangeres en dat ze om het intiem te maken het publiek vaak vroeg te gaan zitten. De grote zaal van de Melkweg is dan wel even andere koek, dus heeft ze de band aangevuld met drums, bas en keys door bekende gezichten die we kennen uit oa de bands van Nana Adjoa en CHARLOT. Die ervaring straalt van het geheel af. De drie gastmuzikanten bouwen een mooi bedje waarin Leah en haar violiste perfect kunnen laten horen hoe goed ze inmiddels op elkaar ingespeeld zijn. Het is enorm balen dat er wat technische issues met haar gitaar zijn, maar het moment waarop ze halverwege een prachtig en breekbaar lied over grensoverschrijdend gedrag die gitaar noodgedwongen uit moet pluggen blijkt uiteindelijk een hoogtepunt van de set. Zonder versterking kunnen de twee hoofdrolspelers laten zien dat ze op een akoestische manier al de hele Popronde lang harten kunnen breken.

Hoe nu verder?
Haar debuutalbum is tijdens de Popronde uitgekomen, maar de echte releaseshows moesten nog even wachten tot die is afgelopen. In december staat ze daarvoor op eigen kracht In Utrecht, Arnhem, Amsterdam en Rotterdam en begin volgend jaar speelt ze op Grasnapolsky. Daar kunnen met haar podiumpresentatie makkellijk nog een hoop mooie festivals bij.

 

Dorpsstraat 3

© Stephan Wolven

Dorpsstraat 3

‘Het is eindelijk voorbij, ja mijn geest en ziel zijn vrij’, zingt Dorpsstraat 3. En nee, dat slaat niet op het einde van de Popronde, maar op de fatale afloop van ‘De Ballade Uit De Dodencel’, het openingsnummer van de EP die ze in het openingsweekend van de Popronde uitbrachten. Het geeft de stemming van de duistere Nederlandstalige wave goed aan. De invloeden uit de Turkse psychedelica maken dat er net even de muzikale kwinkslag in de muziek zit die ze onderscheidt van de huidige tsunami aan new wave en post punk artiesten die opstaan, maar het is vooral de donkere wolk die om de band heen hangt die het spannend maakt. Het duister van de Oude Zaal van de Melkweg sluit daar perfect bij aan.

Hoe nu verder?
Eerst maar eens Noorderslag nailen en daarna staat het festival waar deze band het allerbest tot zijn recht zal komen, Grauzone, ook alvast genoteerd in februari, maar ieder donker zaaltje, festival met een binnenzaal of een mooi nachtslot kan deze duisternis gebruiken.

Velocity Made Good

© Stephan Wolven

Velocity Made Good

Exact vier jaar geleden werd de bovenzaal van de Melkweg snachts in vuur en vlam gezet door de elektronische livemuziek met punkinvloeden van The Resurrection, een van de hoogtepunten van de Popronde destijds. Inmiddels is het al een tijdje stil rondom die band, maar mag een instrumentale afsplitsing ervan, Velocity Made Good, laten zien met slechts 2 man eenzelfde indruk te kunnen maken op diezelfde spot. Dat blijkt ook zonder zanger al snel het geval, al missen ze op sommige punten in de set wel een blikvanger. Dat verbloemen ze aardig met een grote hoeveelheid rook op het podium die uitnodigt gewoon te gaan dansen zonder met de muzikanten bezig te zijn. Dat het optreden na 20 minuten al klaar en daarmee misschien wel de kortste set van de avond doet wel een beetje afbreuk aan de oneindigheid die techno normaal gesproken teweeg brengt, maar dat zullen we ze voor nu met slechts 2 nummers uit, nog even vergeven.

Hoe nu verder?
Er kan nog wat gesleuteld worden aan de overgangen tussen de tracks en er mag nog een stuk meer materiaal komen, maar de basis staat en doet verlangen naar veel meer.