CONCERT
Paul Thomas Saunders, Naar Buiten, zondag 9 september 2012

MUZIEK
De Britse singer-songwriter Paul Thomas Saunders is een schuchter verlegen joch dat een eng goede stem heeft. Hij heeft pas twee EP-tjes uit (Lilac and Wisteria van vorig jaar en Descartes Highlands van dit jaar), dus veel materiaal heeft hij nog niet. Maar wat hij heeft, is het schoolvoorbeeld van bloedmooie en tegelijkhertijd huiveringwekkende liedjes met cryptische namen zoals A Lunar Veterans Guide to Re-entry.

PLUS
Oef, die stem. Dit is een typisch geval van een oude ziel in een jong jasje. Hij is pas 22, maar zodra hij begint te zingen klinkt het alsof hij al een heel leven achter zich heeft. Zijn rauwe stemgeluid lijkt erg op dat van Marcus Mumford, de frontman van Mumford and Sons, en Kid Harpoon. Paul maakt geen schattige gitaarliedjes. Allerminst zelfs, waarvoor hulde want dat maakt hem net weer anders dan al die andere gitaarknullen. Zijn handelsmerk is het oproepen van een enge sfeer gecombineerd met liedjes met een lome tred. Daar passen griezeligheid en lugubere sferen prima tussen. Die brengt hij over door teksten als 'you have scars on your face where he left you' en 'the blood is on your hands, the body's on the ground' (Appointment in Samarra). Met de mooie galm over zijn gitaren laat hij het warme bos verstillen.
Voor dit optreden heeft hij alleen tweede stem Kate meegenomen. Wat in dit uitgeklede optreden nu juist naar voren komt is Pauls samenzang met Kate, die soms griezelig mooi is. Als Paul raspt is het sexy, maar als hij zijn hoge kopstem inzet en Kate hem bijvalt krijg je direct kippenvel, zoals bij zijn huidige single Appointment In Samarra.
Het een na laatste nummer draagt hij op aan trouwe fan Marloes die tot nu toe blijkbaar bij elke show in Nederland geweest is. Daar is Pauls gemompel en het kijken vanonder zijn donkere wimpers juist erg schattig.

MIN
Met zo'n stem en zulke liedjes mag je best wat zekerder van je zaak zijn, Paul. Niks mis met jou, maar hij heeft zelf nog wat moeite met de pauzes tussen de nummers. Hij probeert de stiltes aan elkaar te praten met grapjes die niet altijd werken, maar komt daardoor juist nog onzekerder over. Behalve als hij gaat zingen, dan merk je daar daar niets meer van. Dat hij het ook zonder voltallige band moet stellen is zonde, want op plaat zijn de nummers door ondersteuning van toetsen en synthesizer nog intenser. Dat had in het bos dan ook zo kunnen zijn, maar dan had hij wel 's avonds geprogrammeerd moeten staan.

CONCLUSIE
Wonderschone knul, en niet alleen om naar te kijken. Liefdesliedjes over ene Joanna (Let The Carousel Display You & I) die je met zo'n indringendheid kunt brengen, dat is knap. Zodra hij zijn gitaar bespeelt en die stem aanzet, kun je niets anders doen dan je laten betoveren. Nu nog werken aan die podiumpresentatie en deze jongen kan heel, heel groot worden.

CIJFER:
7