Terwijl Bill Callahan begint aan het slot van zijn set wordt Don Corleone vermoord. De Amerikaanse veteraan houdt er een bijzonder visualbeleid op na. Geen spectaculair gemonteerde fragmenten, maar complete scènes uit The Godfather. Zelf is Callahan de godfather van de onderkoelde bitterheid. Fascinerend genoeg is hij met zijn minimalistische songs de eerste die de grote zaal van Tivoli vol trekt tijdens Le Guess Who 2011.

GEZIEN
Bill Callahan, Le Guess Who, Tivoli, 25-11-2011

MUZIEK
In de jaren negentig bracht Callahan zijn platen uit onder de naam Smog. Tot 2007, toen zijn debuutalbum onder eigen naam verscheen. Dit jaar verscheen alweer zijn derde, met de dreigende titel Apocalypse. Callahan's songs zijn somber, maar zonder tranen. Callahan zelf speelt akoestische gitaar, en dat doet hij niet al te frivool, precies zoals hij als persoon niet bepaald warmte en gulheid uitstraalt. Maar hij heeft wel een stem die door merg en been gaat, en voor het avontuur heeft hij een elektrische gitarist bij zich, die enorm goed doseert. Een bassist heeft hij niet, wel een drummer. Een kleine bezetting dus, en zelfs die laat Callahan opvallend ingehouden te werk gaan.

PLUS
De setlist wordt vanavond logischerwijs vooral gekleurd door nummers van dat nieuwe album Apocalpse. Een mooi voorbeeld van Callahan's subtiele spel is zijn nieuwe liedje America. Het begint als een ode aan de VS, 'grand and golden'. Maar met het aanzwellen van de muziek wordt de tekst steeds bijtender, tot hij zijn moederland op een gegeven moment puur zoutzuur in de ogen giet. "I never served for my country", zingt Callahan. En even later: "Afghanistan, Vietnam, Iran, Native America, everyone's allowed a past they don't care to mention." Het cynisme en de imposante donkere stem maken het tot een hoogtepunt, maar ook de muzikale omlijsting, sober en precies. Andere hoogtepunten zijn het kalme Our Anniversary en de lange, meeslepende afsluiter Say Valley Maker, een nummer uit zijn Smog-tijd.

MIN
Het eerste kwartier is 'gewoon goed', met het on-the-road liedje Riding For The Feeling en single Baby's Breath. Bijzondere stem, stijlvolle arrangementen, maar nog geen magie. Die visuals beginnen na een tijdje toch wel wat af te leiden. Want wat is er precies het idee achter?

CONCLUSIE
Grote zalen trekt Bill Callahan doorgaans in Nederland niet vol, maar vanavond liet hij horen ze wel aan te kunnen. Ondanks een afstandelijke, statische uitstraling slaagt hij erin een razend spannende, intieme set neer te zetten. Langzaam, heel langzaam kruipt hij onder je huid.

CIJFER
8,5