Album van de Week (22): Sports Team

Alsof je in een opgevoerde Subaru dwars door een felle zonsondergang scheurt, met een sarcastische grijns en een cassette vol city-pop — met dat gevoel in de aderen begint Boys These Days, het derde album van Sports Team. De Britse indierockband scoorde al een aantal jaar terug hits met komische songs over snelwegen (‘M5’) en de leugens van het moderne leven (‘Here’s The Thing’), en vormden zo het speelse alternatief voor de serieuze postpunkgolf die overal in het VK oprees. Nu doen ze dat opnieuw met loeiende saxofoons, 80s-glans en de gebruikelijke satire op standje elf.

‘When I was your age we didn't even have doors, we just had playing in the traffic with rocks.’ grapt zanger Alex Rice in de orchestrale titeltrack over de overdreven vroeger-was-alles-beter-mindset. ‘Bang Bang Bang’ klinkt als de soundtrack van een cowboyfilm, waarin juist de Amerikaanse wapencultuur genadeloos onder vuur wordt genomen: ‘He don’t get hard unless he takes his gun to bed’. Het is typisch Sports Team: absurdistisch en ironisch, maar onder die knipoog schuilt vaak een scherpe blik op de wereld om hen heen. Want hoe goofy de teksten soms ook zijn, Sports Team is allesbehalve een grapband. Met Boys These Days richt de band zich nadrukkelijker dan ooit op maatschappelijke observaties — over mannelijkheid, nostalgie, zelfverbetering, en de vreemde tegenstrijdigheden van het leven in de eenentwintigste eeuw.

Ook muzikaal gezien maakt het Britse zestal een gedurfde stap. Sports Team laat de moshpitgevoelige pubrock achter zich en ruilt de hoekige riffs in voor een avontuurlijker geluid vol blazers en strijkers. Waar hun vorige albums nog sterk leunden op de rauwe energie van de liveband, voelt Boys These Days meer als een gelaagd en kleurrijk studioalbum. Er is plek voor accordeons, harmonica’s, en zelfs de ritmische klats van een zweep (?) op ‘Bonnie’. Het album klinkt over de top en theatraal, slingert van spaghettiwestern naar West End-musical, maar blijft ondanks alle stijlacrobatiek strak in het zadel zitten.

Aan het eind van de rit is Boys These Days net als die rode Subaru Impreza op de albumcover: flashy, opgevoerd, soms op het randje van kitsch. Maar één ding is zeker: Sports Team heeft het gaspedaal stevig ingetrapt, en wij zitten grijnzend op de bijrijdersstoel.