PP19: Dropkick Murphys verbroedert door pure wansmaak
Keltische punkband heeft een onverwoestbare fanbase
Was die regenbui dan toch nog een goedbedoelde poging van de weergoden om het optreden van de Dropkick Murphys in het water te smijten? Tevergeefs. Het festival vermoddert langzamerheid tot een zompig moeras, en overal zie je ietwat sikkeneurige gezichten verstopt onder vrolijk gekleurde regenponcho’s. Het is een beetje een verdrietige Barbapapa aflevering zo, maar de Pinkpoppers roeien met alle riemen die ze hebben. En de Dropkick Murphy-fans? Onvermurwbaar. Kijk, zie je daar, helemaal vooraan, die hardnekkige fan die enkel gekleed in een Dropkick Murphys bandshirt de aandacht van de camera probeert te trekken? Onverwoestbaar. Daarachter, in een kolkende cirkelpit, zie je massa’s uitzinnige fans tegen elkaar aanbotsen en struikelen, sommigen zonder regenjas, een enkeling zelfs in de blote bast. En rennen dat ze doen. LET’S GO MURPHYS!’ Daar moet waarschijnlijk een orkaan overheen gaan voor je dit klein wil krijgen.
Huppakee, mandoline, banjo, accordeon, tinwhistle, en dan verder nog alles wat je doorsnee punkband betaamt, maar de songs die deze Keltische punkverbastering uit hun instrumenten trekt, hadden ook zomaar in de Pirates Of The Carribean-soundtrack kunnen zitten. Of niet dan? Alsof het om een hele trits top 40 hits gaat, zingt iedereen uit volle borst mee.
HET MOMENT
Wat hier gebeurt is eigenlijk nog smakelozer dan een straalbezopen nacht in de après-skihut, maar godallejezus, als dit niet verbroedert. Het bier vliegt je om de oren, meezinger na meezinger wordt gescandeerd, en bijna word je op je neus gestompt als een vrolijke Engelsman met goeie bedoelingen tijdens afsluiter en megahit 'I'm Shipping Us To Boston' op onhandige wijze een arm om je heen probeert te slaan. En toch, en toch: voor veel fans zal deze bizar weersbestendige festivalshow de geschiedenis ingaan als de meest onvergetelijke van het weekend.
Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.