Paaspop 2017: Vlaams Bazart klaar voor de Nederlandse top

Het is met een licht gevoel van angst binnenkomen bij de Phoenix om kwart voor vier. Het is nog vroeg op Paaspop, te vroeg voor een band als Bazart om twee redenen: muzikaal zijn de Belgen gemaakt voor optreden bij een zonsondergang of vlak daarna en daarbij heeft de formatie binnen afzienbare tijd een enorme reputatie verworven aan de andere kant van onze grens. 

Waarom zien we het succes in België dan niet terug in de Nederlandse hitlijsten? Waarschijnlijk omdat de band rustig aan wordt geïntroduceerd in ons land en het lijkt dan ook een kwestie van tijd, voordat Bazart ook hier een groter publiek aan zich weet te binden. Want de band is goed. Zeer goed. Waar zij vorig jaar nog het onderspit delfde tegenover Doe Maar op Pinkpop, staat hen dit keer op Paaspop niets in de weg. En dat verschil merk je als je de Phoenix binnentreedt.

De Phoenix is voor driekwart gevuld als de vijf leden van Bazart het podium opvullen, niets te vroeg tijdstip dus. Vooraan staat een harde kern van Vlamingen met Belgische vlaggen te zwaaien, wat de band toch het gevoel geeft een beetje thuis te zijn. Je merkt wel dat het publiek de band nog leert kennen, want pas na drie nummers hoor en zie je het besef dat Bazart daadwerkelijk in het Nederlands zingt. Dat dat besef zo laat komt mede door de lage stem van frontman Mathieu Terryn die het publiek al geruime tijd in hypnose brengt.

En daar zit de kracht ook van deze band. Waar ze eerst nog werden vergeleken met Oscar And The Wolf, hebben ze na het uitbrengen van het album Echo een eigen identiteit gekregen; de muziek is melancholisch a la Spinvis en The XX, maar minder zwaarmoedig met dank aan de energie van frontman Terryn. Wij Nederlanders weten verdomd goed hoe we moeten houden van alternatieve Belgische bands als Balthazar, Oscar And The Wolf en Triggerfinger en Bazart lijkt zich verdomd spoedig in dat rijtje te gaan voegen.