Album van de Week (13): L'Impératrice
Met zwaar aanstekelijke discogrooves verwerkt L'Impératrice haar hartzeer
Parijse discopopband L'Impératrice toverde al heel wat concertzalen om tot een dansvloer. Met een optreden op het Amerikaanse festival Coachella en twee uitverkochte shows in de Parijse concertzaal Olympia liep het storm. De dansvloer kwam tijdelijk tot stilstand, maar met nieuwe plaat Tako Tsubo veroorzaakt het zestal alvast al heel wat zwoele (solo)huisfeestjes. En die discoritmes en temperamentvolle zang van Flore Benguigui zijn zó aanstekelijk, dat je bijna vergeet dat je eigenlijk een break-up album luistert.
Tako Tsubo is Japans voor wat ook wel de ‘octopus trap’ heet, een hartaandoening die wordt veroorzaakt door het ‘gebroken hart-syndroom’. En nee, Japanse invloeden zijn niet nieuw in Franse disco: zo flirtte Daft Punk met Interstellar 555 ook al met Japanse anime. Zo ook L’Imperatrice, alleen trekken ze die Japanse invloed nog verder: je hoort de Japanse citypopbeweging uit de jaren ‘80 die de Westerse disco- en funkbeweging nabootste. Met strakke baslijnen en gladde yachtrockmelodieën reflecteert de band zodoende die Japanse invloeden op zijn eigen Franse spacediscoerfgoed.
Op dit album poogt Benguigui haar hart weer aan elkaar te lijmen. Daarvan bezingt ze verschillende stadia. Op Opener ‘Anamolie Blue’ zoekt Benguigui ware liefde in een leven waarin ze zich afgemat voelt. Op ‘Peur des filles’ steekt haar verdriet weer de kop op. Dat nummer begint met schreeuwende mensen en snerpende violen, alsof het een eighties horrorfilm betreft. Op ‘Souffle au coeur’ en sluiter ‘Tant d’amour perdu’ is de liefde dan echt verloren.
De absolute prijsnummers zijn ‘Voodoo?’ en ‘Fou’. Op ‘Voodoo’ vraagt Benguigui zich af: ‘Can I resist this? / Am I off my head, what’s shaking my hips?’ Verdomd, het is onmogelijk je eigen heupen stil te houden op die piekfijne discogrooves en zwoele baslijnen. Toch gaat de track helemaal niet over een leuk feestje, nee: eigenlijk is ‘ie supersaai. ‘Fou’ is het langste nummer van de plaat, en komt met zijn twinkelende synths en een levendige baslijn nog het meest in de buurt van die lange discoplaat van Chic die je niet meer loslaat. L'Impératrice vult precies het gat dat het gemis van de dansvloer, én Daft Punk, achterlieten. Leg die discobollen maar vast klaar.