Paaspop 2017: Canshaker Pi voert in Jack Daniel's Stage ieders natte tienerdroom uit

Een viertal jongens met gitaren zo hoog in hun nek dat je er zelf bijna keelpijn van krijgt. De mannen van Canshaker Pi schudden niet enkel zichzelf, maar ook het publiek door elkaar. Een bak met energie en talent, vol warrige garageherrie in thriftshopkleding. De Jack Daniel’s Stage hangt aan hun lippen, waaruit klanken komen die wisselen tussen retestrakke punkklanken, lieve puberliedjes en iets wat neigt naar genieën in een microfoon.

Op het drumstel kijkt een Yoda-knuffel tevreden de Jack Daniel’s tent in. Het mascotte wordt vergezeld door vier frisse hipsterjongens en de – klaarblijkelijk one and only – Bob Bugter. Stuk voor stuk gaan de mannen nummers af ‘waar ze moe van worden’. Moe in de beste zin van het woord, met een flinke portie voldoening erbij. ‘’Ik heb het nu al warm, maar dadelijk ben ik een zwembad’’, vertelt zanger Willem bij zijn meest vermoeiende plaat. Na de aankondiging wordt de set vervolgd met meer snel gitaarspel en garagerock in een schuur, tot – the one and only – Bob Bugter op het podium verschijnt. Lord knows wie het is, maar gitaar spelen kan ie.

Terwijl Bugter het stokje overneemt van zanger Willem, kruipt de frontman zelf onder het drumplatform. Het is tijd om met zooi te gaan gooien. Ondanks dat twee van de vier mannen nog niet zo lang geleden op de middelbare school zaten, is het tijd om met raketvaart bier het publiek in te mieteren. Het is immers de moshpitgeneratie. En die heeft een verdomd goede smaak in bandjes.