LL22: The Murder Capital gaat de diepte in
Ierse postpunkers brengen duisternis naar Biddinghuizen, maar bieden ook catharsis.
Met hun debuutplaat ‘When I Have Fears’ gooide The Murder Capital in 2019 een jerrycan benzine op het oplaaiende postpunkrevival-vuur. Ze maken gitzwarte maar romantische poëzie-punk, met Joy Division in de platen- en James Joyce in de boekenkast. Vergelijkbaar met hun stad- en generatiegenoten Fontaines D.C.
Ook live klinken hun songs spaarzaam en noisy. Ze weigeren echt vorm aan te nemen. Zodra ze melodisch voet aan de grond krijgen vallen ze op een totaal hypnotiserende manier weer in duigen. Het helpt ook dat McGovern als kind in een ketel duistere charisma is gevallen. Intens en een tikkeltje psychopathisch tuurt hij over de mensen heen terwijl hij zijn beatgedichten de zaal in spuwt met teksten over vervreemding, eenzaamheid en zelfmoord. De muziek van The Murder Capital is bepaald geen vrolijke kost.
Veertig minuten lang wordt het wordt steeds lomer, steeds duisterder. En tijdens het toepasselijk getitelde ‘Slowdance’ zakt het energieniveau echt tot beneden het vriespunt. Mcgovern gaat zelfs het publiek in om een peukie te roken. Zittend op het hek, met de armen om twee willekeurige bezoekers, deint hij wat mee op een uitgestrekte jam van zijn bandgenoten. Wat gebeurt hier nou? Proberen ze de tent leeg te spelen?
HET MOMENT:
De Ieren hebben een troef achter de hand: met het cynisch-positieve mantra van publiekslieveling ‘Don’t Cling To Life’ en uitsmijter ‘Feeling Fades’ nemen ze de Heineken mee in een cathartische euforie. Met McGovern op de handen van de voorste rijen valt de puzzel in elkaar. De gitaren blijven piepen tot de technici de versterkers uit komen zetten. The feeling fades.
Bekijk hier de hele show van The Murder Capital
Meer Lowlands 2022 in het dossier