Paaspop 2025: Antony Szmierek is de perfecte soundtrack voor een zonnige lentedag

Vroege middagen en matig gevulde tenten gaan op dag drie van menig festival hand in hand, en dat is hier jammer genoeg niet anders. Zeker aangezien de positief gestemde spokenword-meets-indie-meets-dance-meets-rap van Antony Szmierek werkt beter tegen je kater dan menig menig fruitsapje of paracetamol dan ook. Wanneer de man uit Manchester samen met zijn driekoppige band het podium van de Roxy betreedt, is zijn eerste taak het publiek allemaal richting het podium te krijgen. "Yeah, run this intro already, it’s a long one anyway” zegt hij tegen zijn DJ, terwijl hij het publiek dichter naar hij podium dirigeert.

Het is zijn laatste show van een tour van drie maanden, en dat voel je. Er moet gevierd worden. Het enthousiasme en de soms bijna überpositiviteit van Szmierek wordt eigenlijk meteen beloond, de eerste handen gaan omhoog, de eerste voeten van de vloer en de eerste heupen in het rond. De synths en bas vormen samen met het lichtvoetige gitaargeluid een kleurrijke ondergrond waar Szmierek zich naar hartenlust verbaal op uit kan leven.

Wanneer er tussen nummers door aan het publiek gevraagd wordt of er nog iemand goed nieuws heeft, roept een man dat hij net voor het eerst vader is geworden. Wanneer Szmierek zijn volgende track, ‘Twist Forever’, opdraagt aan hem en zijn zoontje, kan hij in de ogen van het publiek al helemaal niets meer fout doen, hij heeft onze harten definitief gesloten. Dat de Roxy grotendeels leeg is doet er niet meer toe, het enige wat nog telt is de gesmede band tussen Szmierek en publiek, in het hier en nu. Het is een festivalstage, maar het voelt als een uit de hand gelopen tuinfeest, op de best mogelijke manier.

Voor het laatste nummer wendt Szmierek zich nog één keer tot het publiek wat nu aan zijn lippen hangt. Zoek elkaar op, houd elkaar vast: we beginnen gewoon opnieuw met het hele jaar zodat iedereen met een schone lei vandaag aan de beste dag van zijn leven kan beginnen. Een heus oudjaarsavond aftelmoment volgt. Dus wanneer je vandaag mensen met een chronische glimlach op het gezicht door de Schijndelse weide ziet dartelen, maak je geen zorgen, die zijn gewoon bij Antony Szmierek geweest.