PP19: Kovacs glinstert in gitzwart

Wat is Sharon Kovacs toch een heerlijk karakter. Met haar malle hoedje, gemillimeterd haar en dikke zwarte strepen onder haar blauwgeverfde ogen ziet ze eruit als de schurk in een oude Batman-film van Tim Burton. En zo walst ze ook over het podium, theatraal elke uithaal aangezet. Ze lijkt er niet helemaal in te zitten – er is iets mis met haar zendertje – maar ownt het podium toch volledig.

De Eindhovense zangeres is ingevlogen als vervanger van de Britse indierocker Sam Fender. Je zou zeggen dat een fris Nederlands rockbandje als EUT, Tape Toy of Pip Blom eigenlijk een logischere keuze was, maar wellicht acht Pinkpop die niet groot genoeg. Tegelijkertijd: was Kovacs niet weer een beetje uit het plaatje verdwenen? In 2016 bracht ze de lekker melodramatische plaat Shades of Black uit, met duister betoverende soulpop. Opvolger Cheap Smell viel daarna wat tegen, en de show in de Lowlands-Alpha was een lichte domper ondanks de opgeschaalde productie (inclusief majestueuze spiegels/LED-schermen op het podium).

In Landgraaf ontbreken die showelementen en de eerste songs worden eerder grijs en grauw gespeeld dan gitzwart. Daarna herpakt ze zich, met prijssingle ‘Diggin’, het fraaie ‘Skyscraping’ en gefreak van de trompettist en gitariste. Dat Kovacs zelf haar publiek in platte Brabantse tongval toespreekt, dat is en blijft ook wel charmant.

HET MOMENT
‘Mijn lievelingsliedje!’, kondigt Kovacs slotsong ‘Mama & Papa’ aan. Stevig aangezet door haar twee achtergrondzangeressen, zijzelf duivels brullend en met krasse uithalen. Dat is Kovacs op haar best. Wie was Sam Fender ook alweer?

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.